Το περασμένο Σάββατο αποχαιρετήσαμε τον Δημήτρη Τζίτζιφα. Έφυγε πρόωρα μετά από μακροχρόνια και σκληρή μάχη. Πάλεψε με αξιοπρέπεια κι αντρειοσύνη, σ΄ έναν άνισο αγώνα και υπέκυψε στα εβδομήντα δύο του χρόνια. Ο θάνατός του προκάλεσε καθολική συγκίνηση στην πόλη και την κοινωνία της Μεταμόρφωσης και οδύνη σ’ όλους όσους τον γνώρισαν από κοντά ή από μακριά, στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο βίο του, από την ίδια ή «την απέναντι όχθη».
Κάθε αποχαιρετισμός – και ιδίως ανθρώπων που ανάλωσαν μέρος της ζωής τους στη δημόσια ζωή – είναι κι ένας απολογισμός. Και πρέπει να γίνεται. Όχι με τετριμμένα λόγια του «περίδειπνου» αλλά με λόγια ουσίας, όπως αυτά αναδύονται από μνήμες, εικόνες και πράξεις.
Η ουσιαστική και βαθύτερη γνωριμία μου με τον Δημήτρη Τζίτζιφα έγινε από «την απέναντι όχθη» του πολιτικού αντιπάλου. Η πολύχρονη γνωριμία μας που είχε προηγηθεί, περιοριζόταν στην τυπική συναδελφική εγκαρδιότητα. Απ’ αυτή την απλή γνωριμία, έμεινε στη μνήμη μου ένα καλόκαρδο χαμόγελο και μια ιδιαίτερη θέρμη καλοπροαίρετου ανθρώπου.
Υπό εντελώς ασυνήθεις και ιδιάζουσες συνθήκες, στις δημοτικές εκλογές του 2006, βρέθηκα υποψήφιος Δήμαρχος Μεταμόρφωσης, ως κύριος αντίπαλος του ήδη Δημάρχου Δημήτρη Τζίτζιφα. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε ένα νέο κεφάλαιο στη γνωριμία μας.
Το πρώτο περιστατικό, που έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου και εγκαινίασε την ουσιαστικότερη γνωριμία μας, ήταν ο τρόπος που με υποδέχτηκε ως αντίπαλο, σε κάποια εγκαίνια, όπου εμφανιστήκαμε αυτός ως Δήμαρχος και εγώ ως υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές. Με καλωσόρισε με θέρμη και γενναιοδωρία, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι από κοινού θα συμβάλουμε στο καλό της πόλης και της κοινωνίας. Το δεύτερο και πιο επίσημο, ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στο Δημ. Συμβούλιο, του οποίου δεν ήμουν καν μέλος. Η ίδια θέρμη και γενναιοδωρία, στην οποία προστέθηκε η ευγένεια και το υψηλό ήθος του Προέδρου του Δημ. Συμβουλίου, του εξαίρετου ανθρώπου και πολίτη αείμνηστου Αντώνη Μαϊτού.
Ο τρόπος και το ήθος του Δημήτρη Τζίτζιφα και του Αντώνη Μαϊτού, διασκέδασαν τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις μου, για το αν είχα πράξει σωστά, μπαίνοντας στον πολιτικό στίβο της πόλης και μάλιστα χωρίς προηγούμενη ενασχόληση και εμπειρία.
Την τετραετία 2006-2010, βρεθήκαμε απέναντι στο Δημ. Συμβούλιο, ο Δημήτρης Τζίτζιφας ως Δήμαρχος και εγώ ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπως ήταν εύλογο, υπήρξαν διαφορές απόψεων, συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις. Άλλοτε πραγματικές και ουσιαστικές και άλλοτε «θεατρικές» και τακτικού χαρακτήρα. Πράγματα απολύτως θεμιτά και φυσιολογικά στο Δημοκρατικό Σύστημα, οξυγόνο του οποίου είναι ακριβώς αυτά τα στοιχεία.
Υπήρξαν και στιγμές, θεατές ή αθέατες, ρητές ή σιωπηρές, που η αντιπαράθεση παραμέριζε, όταν το γενικό συμφέρον και η κοινή αίσθηση χρέους το επέβαλε.
Εκείνο που δεν υπήρξε ποτέ ήταν τύφλωση, κακοήθεια, χυδαιότητα, μίσος για τον αντίπαλο, μικροπρέπεια και συκοφαντία.
Την τετραετία 2011-2014, βρεθήκαμε σε αντίθετους ρόλους. Εγώ Δήμαρχος, ο Δημήτρης Τζίτζιφας επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλαξαν οι ρόλοι αλλά δεν άλλαξε το κλίμα. Ο σεβασμός του αντιπάλου, η αίσθηση ευθύνης, η πρόταξη του γενικού συμφέροντος, το Δημοκρατικό ήθος και η ευπρέπεια του δημόσιου λόγου, διατηρήθηκαν αλώβητα, στέριωσαν και εμπεδώθηκαν ακόμη περισσότερο.
Χαρακτηριστικό: Σε συνεδρίαση του Δημ. Συμβουλίου, παραβρέθηκαν εκπρόσωποι του Δήμου Γλυφάδας. Στο τέλος της συνεδρίασης λίγο ως φιλοφρόνηση και λίγο από περιέργεια, ζήτησα την κατανόησή τους για τυχόν εντάσεις και υπερβολές κατά τη συζήτηση. Αντέδρασαν αυθόρμητα, λέγοντας: «Ποιες εντάσεις και ποιες υπερβολές; Εσείς εδώ είστε Ακαδημία». Αυτό το επίπεδο ήταν έργο του Δημήτρη Τζίτζιφα, κι ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι είχε και τη δική μου συμβολή.
Ο Δημήτρης Τζίτζιφας αποχώρησε από το Δημ. Συμβούλιο το φθινόπωρο του 2015. Η απουσία του έγινε αμέσως αισθητή. Το μεγάλο κενό που άφησε κατακλύστηκε από άλλα ήθη. Και μόνη η παρουσία του απέτρεπε πολλά. Και διαφύλασσε περισσότερα.
Ως αντίπαλος δεν δικαιούμαι να αποτιμήσω το έργο του Δημήτρη Τζίτζιφα στην οκταετή θητεία του ως Δημάρχου. Δικαιούμαι, όμως, και έχω ηθικό χρέος να αποτιμήσω το πολιτικό και το ανθρώπινο ήθος του.
• Ως πολιτικός ήξερε να εκπέμπει σεβασμό και να σέβεται.
• Ήξερε να διακρίνει το ουσιώδες και το σημαντικό από το μικροπρεπές και το ασήμαντο.
• Ήξερε να προτάσσει το γενικό συμφέρον και να παραμερίζει το μικροπολιτικό, το ευτελές και το χυδαίο, που δυσφημίζει την πολιτική.
• Ήξερε να βρίσκει και να κρατάει το μέτρο.
• Είχε ευθύτητα και παρρησία.
• Είχε τρόπο, είχε λόγο, είχε ήθος.
• Είχε βαθιά δημοκρατική συνείδηση, φυσική μετριοπάθεια και ξεκάθαρη αίσθηση των κανόνων.
Αυτά είναι ασφαλώς πολιτικά χαρίσματα που κάθε άλλο παρά αφθονούν στο δημόσιο βίο μας. Αλλά είναι και προσωπικές αρετές, μεγάλης αξίας. Κοντά σε αυτές του εγκάρδιου καλοπροαίρετου ανθρώπου, του καλού επαγγελματία, του υπέροχου οικογενειάρχη.
Στην πολύχρονη συμπόρευσή μας στα δημόσια πράγματα της πόλης, μια βαθιά – αμοιβαία πιστεύω – εκτίμηση, θεμελίωσε μια επίσης βαθιά φιλία. Σιωπηρή εν πολλοίς και αθόρυβη αλλά εξαιρετικά ουσιαστική. Ένα βλέμμα, ένα νεύμα, μια φράση, ήταν αρκετά για να συνεννοηθούμε και να ευθυγραμμιστούμε σε αυτό που κρίναμε σωστό ή αποδοκιμαστέο.
Το πέρασμα του Δημήτρη Τζίτζιφα από τη ζωή δεν ήταν ούτε ασήμαντο ούτε αδιάφορο. Με τη λαμπρή οικογένεια που άφησε, τίμησε την ίδια τη ζωή. Με τη μακρόχρονη θητεία του στα δημοτικά πράγματα, τίμησε την Πολιτική και τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες πρέπει να ασκείται.
Τίτλος τιμής για την οικογένεια του, σπουδαία παρακαταθήκη για τη δημόσια ζωή.
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ Ι. ΚΑΡΠΕΤΑΣ
