Κυριότερη βάση, για το μέλλον του Έθνους είναι, βέβαια η Νεολαία. Αυτό κανένας δεν θα βρεθεί που να το αμφισβητήσει. Όσες φορές ο Ελληνικός λαός βρέθηκε σε στιγμές εθνικής ανάτασης και δημιούργησε τους θρύλους που όφειλε πάντα στη ζεστή διάθεση της νεολαίας. Αυτή η αλήθεια μας κάνει να υπομνήσουμε ότι η νεολαία μας δεν πρέπει να τη θυμόμαστε μονάχα όταν την χρειαζόμαστε για την δημιουργία των θρύλων μα σε κάθε στιγμή της εθνικής μας ζωής.
Η δημιουργία του αυριανού πολίτη στηρίζεται αναμφισβήτητα στα μέτρα που θα λάβει από σήμερα η πολιτεία. Σήμερα που ο αυριανός πολίτης είναι ακόμα παιδί άπλαστος χαρακτήρας που δέχεται ποικίλες επιδράσεις άλλοτε καλές και τις περισσότερες φορές κακές. Η παρουσία της Πολιτείας πρέπει να γίνεται αισθητή απ’ τα πρώτα βήματα του παιδιού. Ο σκοπός μας εδώ δεν είναι να κάνουμε φιλολογία. Θα ρίξουμε ένα βλέμμα στο τι γίνεται σήμερα στη χώρα μας κι’ ύστερα στο τι πρέπει να γίνει.
Η νεολαία, το παιδί είναι η ελπίδα του μέλλοντος, λέμε. Αυτό έχει πολύ σημασία, δεν είναι καθόλου “φιλολογική έκφραση”.
Έχω την τύχη να ανακατεύομαι συχνά ανάμεσα στα παιδιά. Παρακολουθώ μερικές φορές τις εκδηλώσεις τους , και να σας πω την αλήθεια πολλές φορές απογοητεύομαι μ’ αυτά που βλέπω. Τα παιδιά γυρίζουν απ’ το σχολείο με διάθεση για παιχνίδια και χαρά και όμως πολλές φορές μεταξύ τους για ασήμαντες αφορμές μαλώνουν, μαλλιοτραβιούνται, συμπλέκονται στο χώμα θα ήταν τραγικό, αν φτάναμε στη διαπίστωση ότι το ενδιαφέρον του σχολίου και της πολιτείας είναι να μάθουν τα παιδιά “δύο αράδες γράμματα”. Ο αυριανός πολίτης δεν χρειάζεται μόνο αυτό. Γιατί τα γράμματα μοναχά τους, δεν δημιουργούν τον χαρακτήρα.
Σ’ αυτό συμβάλλει εκτός από την έλλειψη κρατικής εποπτείας, κατευθύνσεων στην παιδεία και η αδιαφορία ή ελλιπής παρακολούθηση των γονέων για την ζωή των βλαστών τους. Επιτρέψτε μου σε ελάχιστα χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Σε μία συγκέντρωση καλεσμένων παρουσιάζεται το παιδί θαύμα. Το κοριτσάκι λέει διάφορα από τα ελαφρά τραγούδια που ακούει στο ραδιόφωνο και καταλήγει σ’ ένα ανεκδιήγητο λαϊκό σουξέ “στο παιδί χωρίς πατέρα”. Η μητέρα είναι περισσότερο περήφανη ύστερα από αυτό και οι καλεσμένοι χειροκροτούν. Όταν έκαμα μια φιλική παρατήρηση γι’ αυτό, η μητέρα μου απαντούσε “Δεν βαριέστε, παιδάκι είναι Άλλωστε μη μου πείτε ότι δεν είναι καλό τραγούδι.”
Άλλο . Ένας πατέρας αρκετά βλάστημος ο ίδιος ακούει τον τετράχρονο γιο του να κατεβάζει όλα τα άγια για ψύλλου πήδημα και μάλλον για να δείξει ότι ξέρει και ότι έχει το θράσος να λέει βλασφημίες. Ο πατέρας περιορίζεται έτσι να κάνει μια παρατήρηση στο παιδί του βλαστημώντας την ίδια στιγμή και βρίζοντας.
Ύστερα απ’ όλα αυτά έρχεται σαν επακόλουθο η αύξηση εγκληματικότητας των ανηλίκων όπου είδαμε μεταπολιτικά να παίρνει τρομοκρατικές διαστάσεις.
Οι εξωτερικοί παράγοντες της εγκληματικότητας δουλεύουν ανενόχλητοι κινηματογράφος, πορνογραφήματα αδιαφορία της κοινωνίας.
Τι χρειάζεται να γίνει. Η νεολαία μας το παιδί είναι άξιος ιδιαίτερης φροντίδας για να είναι πραγματικά “Ελπίδα του μέλλοντος”. Η χώρα μας χρειάζεται αίμα, κι’ αυτό το καινούργιο αίμα είναι μολυσμένο.
Η φροντίδα για το παιδί πρέπει να ξεκινήσει καθώς έγραφα στην αρχή από τα πρώτα βήματα. Η μητέρα πρέπει η ίδια να φροντίσει να μορφώσει τον εαυτό της ηθικά και να τον εξοπλίσει εθνικά και να μεταδώσει την πίστη της στο παιδί που αποτελεί την δική της ελπίδα.
Ύστερα για την προσχολική ηλικία πρέπει να δημιουργηθούν νηπιαγωγεία και επεκταθεί ο θεσμός σε κάθε γωνία της χώρας, με φωτισμένες παιδαγωγούς που θα δημιουργούν υπεύθυνα τον αυριανό άνθρωπο. Τέλος το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στο δάσκαλο. Βράχος ο ίδιος, ίσιος, τίμιος, χαρακτήρας ειλικρινής πρέπει να μεταδώσει στον μαθητή του όχι μοναχά το αλφάβητο, μα και την ηθική υπόσταση που έχει ανάγκη ο αυριανός πολίτης.
Είπαμε πολλά θα μας απαντήσετε: όνειρα και φιλολογία. Όμως δεν είναι έτσι. Χρειάζεται μια μακρόπνοη εργασία με προγράμματα πολλών ετών.
Αυτό είναι αλήθεια. Άλλο τόσο όμως είναι αλήθεια ότι το πρόγραμμα αυτό πρέπει να αρχίσει κάποτε να μπει μπροστά. Το παράπονο είναι ότι εμείς δεν έχουμε αρχίσει. Η κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τον τελευταίο πόλεμο κάνει ποιο επιτακτική την ανάγκη ενός ξεκινήματος για την αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας.
Του Ανδρέα Φ. Βασιλείου,
Επίτιμου Σχολικού Συμβούλου,
Ειδικού Παιδαγωγού, Πολιτικού Επιστήμονα
