«Η Πρώτη Φεμινιστική Κίνηση στην Ελλάδα στο κατώφλι και στις αρχές του 20ου αιώνα»
Πραγματοποιήθηκε, στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, με μεγάλη προσέλευση φίλων και μελών των συλλόγων που οργάνωσαν την εκδήλωση, η Παρουσίαση του βιβλίου της κ. Δήμητρας Κρεκούκια, με τίτλο: «Η Πρώτη Φεμινιστική Κίνηση στην Ελλάδα στο κατώφλι και στις αρχές του 20ου αιώνα». Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους η Αντιδήμαρχος κ. Ρένα Χαλιώτη, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Δημήτρης Σμυρνής, η Πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας των Φύλων κα Ελένη Λέκκα και, από την Αντιπολίτευση, οι επικεφαλής Δημοτικών Παρατάξεων κα Κατερίνα Ψάλτη και κα Μαίρη Διακολιού, καθώς και ο δημοτικός σύμβουλος κ. Λευτέρης Μαγιάκης.
Προηγήθηκαν της εκδήλωσης οι χαιρετισμοί της κ. Ρένας Χαλιώτη και του κ. Δημήτρη Σμυρνή, καθώς και της εκδότριας του βιβλίου κ. Ελένης Πάτση.
Η εκδήλωση άρχισε με το « Cancion sin miedo» της Vivir Quintana («Τραγουδάμε δίχως φόβο»), ένα video – τραγούδι, που αποτελεί ύμνο κατά των γυναικοκτονιών όχι μόνο στο Μεξικό και στη Λατινική Αμερική αλλά και σ’ όλες τις χώρες, στις οποίες μεταφράστηκε.
Ακολούθησαν η παρουσίαση – ανάλυση του βιβλίου και η απαγγελία αποσπασμάτων. Η φιλόλογος και ποιήτρια κ. Ευαγγελία Φύτρου συγκίνησε τους παρευρισκόμενους όχι μόνο παρουσιάζοντας και αναλύοντας το περιεχόμενο του βιβλίου αλλά και αναφερόμενη στην προσωπικότητα και στη ζωή της συγγραφέως του. Ενώ ο δοκιμιογράφος (και όχι μόνον) κ. Δημήτρης Καραμβάλης εντυπωσίασε όλους, με την εμβρίθεια της ανάλυσής του και την επιστημονική, κυρίως, προσέγγιση του περιεχομένου του βιβλίου. Εντυπωσίασαν, επίσης, ο τρόπος που απήγγειλαν τα αποσπάσματα η ποιήτρια (και όχι μόνον) κ. Μαριάννα Βλάχου – Καραμβάλη και η ηθοποιός κ. Βαρβάρα Λαζαρίδου, τα τραγούδια, τα σχετικά με τη θέση την κοινωνική της γυναίκας, που ακούστηκαν ανάμεσα στις αναλύσεις και στα αποσπάσματα, καθώς και οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο και που προβάλλονταν σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.
Τόσο οι ομιλητές που παρουσίασαν το βιβλίο όσο και τα αποσπάσματα που απαγγέλθηκαν ανέδειξαν ιδιαίτερα την πεποίθηση των πρώτων φεμινιστριών (και ιδιαίτερα της Καλλιρρόης Παρρέν, της πρώτης συνειδητής Ελληνίδας φεμινίστριας) πως, κατά βάθος, είναι κοινό το πρόβλημα της γυναίκας στην Ελλάδα (η οικονομική εκμετάλλευση και η βία που υφίσταται, καθώς και η «πραγμοποίηση» η σεξουαλική και ο ανδρικός ανταγωνισμός), ανεξάρτητα από την τάξη την κοινωνική, στην οποία ανήκει, και πως « ο φεμινισμός είναι πρωτίστως ανθρωπισμός», δεδομένου ότι η λύτρωση της γυναίκας από τα παντοειδή της δεσμά θα λυτρώσει ταυτόχρονα και το «ισχυρό φύλο».
Τέλος, στην Αποφώνησή της, η κυρία Δήμητρα Κρεκούκια, αφού αναφέρθηκε κι αυτή συνοπτικά στο περιεχόμενο του βιβλίου της (Εισαγωγή, Πρόδρομος Φεμινισμός, «Εφημερίς των Κυριών» και Καλλιρρόη Παρρέν, «Ελληνική Επιθεώρησις» και Ευγενία Ζωγράφου, πολέμιοι και υπέρμαχοι του γυναικείου αγώνα, πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, από το 1930 και μετά), έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο γυναικείο κίνημα της Μεταπολίτευσης, ένα κίνημα που ανέδειξε ως ζητήματα πρωταρχικής σημασίας όλες τις βίαιες μορφές που συνοδεύουν τις έμφυλες σχέσεις και που επισήμανε πως τόσο η βία κατά των γυναικών όσο και γενικότερα η ανισότητα των φύλων δεν πρόκειται να εκλείψουν, αν πρώτα δεν αποδεσμευτούν οι ίδιες οι γυναίκες από τα κατεστημένα πρότυπα συμπεριφοράς και ανθρώπινων σχέσεων, από τα στερεότυπα των φύλων, όπως θα λέγαμε σήμερα, που έχουν κληροδοτηθεί στην κοινωνία μας, από γενιά σε γενιά, από το απώτατο παρελθόν.
Έκανε, επίσης, ιδιαίτερη αναφορά στο κίνημα, το ονομαζόμενο «Me Too» που, πράγματι, κατά τη γνώμη της, ευαισθητοποίησε την κοινωνία απέναντι στη βία, κάθε μορφής, κατά των γυναικών και που βοήθησε τα ίδια τα θύματα – βιασμού και γενικά σεξουαλικής κακοποίησης – να βγουν από τη σιωπή τους..
«Ο κύριος στόχος του αγώνα για την ισοτιμία και την ειρήνευση, επιτέλους, των φύλων», τόνισε στο τέλος, « δεν μπορεί παρά να είναι γενικά η αποκαθήλωση των στερεοτύπων με βάση το φύλο. «Αυτό που έχει σημασία να αλλάξει», συμπλήρωσε, «είναι ο τρόπος που βλέπει ο άνδρας την όποια γυναίκα. Και αυτό που έχει σημασία ακόμη μεγαλύτερη , είναι ο τρόπος που η ίδια η γυναίκα βλέπει τον εαυτό της και την άλλη γυναίκα.. . Που πρέπει κάποτε να εκτιμήσει, να συναισθανθεί, να στηρίξει και να εμπιστευθεί.»
