Η ομιλία του κ. Απόστολου Αποστολόπουλου (δημοσιογράφος, συγγραφέας) στην πολιτική εκδήλωση που διοργάνωσε στα Βριλήσσια η Παράταξη “Δράση για μία άλλη Πόλη”
Πρώτα- πρώτα ευχαριστώ και για την πρόσκληση και για την παρουσία σας. Δεν έχω κείμενο με μια σειρά και μια τάξη. Έχω απλώς σκόρπιες σκέψεις, ελπίζω να μη σας μπερδέψω. Σκέπτομαι ότι θα πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή, δηλαδή να πούμε ποια είναι η παγκόσμια κατάσταση με δυο φράσεις: Η πρώτη είναι ότι μετά τη μεγάλη αλλαγή που έχει γίνει μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ότι ο καπιταλισμός έγινε παγκόσμιο σύστημα. Η δεύτερη είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία αναδύθηκαν καπιταλισμοί έξω από τα όρια της Δύσης.
Καπιταλισμοί τους οποίους δεν μπορούσε, όπως αποδεικνύεται, να αντιμετωπίσει η Δύση, αυτό δημιούργησε κρίση στη Δύση. Πιστεύω δηλαδή, ότι η κρίση δεν είναι παγκόσμια, είναι κρίση του Δυτικού κόσμου. Αυτό οδήγησε, όπως μόλις ειπώθηκε, ότι δηλαδή, μη μπορώντας πλέον να εκμεταλλευτεί, όπως έκανε τα τελευταία διακόσια- τριακόσια χρόνια, η Δύση τον εκτός Δύσης κόσμο, τώρα καταλήγει στο να πρέπει να εκμεταλλευτεί τον κόσμο της, τους εργαζόμενους στη Δύση. Και αυτό κάνει.
Τι είναι η Ελλάδα;
Έτσι φτάνουμε στην Ελλάδα. Τι είναι η Ελλάδα; Θα θυμίσω ότι το κραχ του ’29, έγινε ως εξής, όπως τουλάχιστον το έχω διαβάσει: Πήγε ένας ανθρωπάκος σε ένα επαρχιακό τραπεζικό κατάστημα στην Αμερική και ζήτησε τα λεφτά του. Η τράπεζα του είπε, δεν έχω να στα δώσω και ξέσπασε κρίση. Μπορούμε να δούμε, λέω εγώ, την Ελλάδα, σαν το επαρχιακό κατάστημα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η εκμετάλλευση, ως απόρροια της κρίσης, μετατρέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα ορατό πεδίο μάχης, πεδίο μάχης το οποίο ήταν ανέκαθεν. Και εδώ πρέπει να πω, ότι το ΚΚΕ, σ’ αυτό τουλάχιστον είχε απόλυτο δίκιο, που ποτέ δεν είδε την Ε.Ε. σαν ένα χώρο ευημερίας και ανάπτυξης, όπως την έβλεπε, τότε τουλάχιστον, ο Συνασπισμός. Η Ε.Ε. ήταν ανέκαθεν πεδίο σκληρού ανταγωνισμού, ενώ ένα μέρος της αριστεράς, ο ΣΥΝ δηλαδή, αλλά κυρίως η κυρίαρχη ελίτ στην Ελλάδα, την έβλεπε σαν την αγελάδα που μπορούσε να συνεχίσει να αρμέγει, για να μπορεί να ζει αυτή καλά, κάπως καλά κι εμείς.
Η φάση νεοαποικισμού
Τώρα έχουμε περάσει στη φάση του νεοαποικισμού. Όπου στην Ελλάδα, οι ανταγωνιστές είναι και πάλι δύο, η Γερμανία και η Αμερική. Το αν θα πάμε μ’ αυτούς ή με τους άλλους, δεν εξαρτάται και τόσο από μας, εξαρτάται από το ποιος από τους δυο θα κερδίσει σε γενικότερο επίπεδο. Πάντως, εάν δεχτούμε ότι έχουμε στραφεί στην εσωτερική εκμετάλλευση, τότε και σε παγκόσμιο επίπεδο –και εδώ εννοώ τον δυτικό κόσμο- έχουμε μια οριζόντια τομή στις κοινωνίες. Από τη μια μεριά, μια όλο και μικρότερη σε αριθμό αλλά πολύ μεγάλη σε ισχύ, ολιγαρχία και από την άλλη μεριά όλους τους άλλους. Αν είναι έτσι, τότε το πρώτο βήμα για να κάνουμε κάτι, είναι μια αντιμνημονιακή συσπείρωση. Δεν έχουμε άλλη διέξοδο.
Όσα διαβάζω και ακούω σε χώρους της αριστεράς, περί ταξικού αγώνα, περί ταξικής πάλης, είναι, για μένα προσωπικά, έπεα πτερόεντα. Δεν είναι τίποτα. Γιατί αυτή τη στιγμή καταστρέφεται όλος ο ελληνικός λαός, είτε αυτό είναι εργάτες, είτε εργαζόμενοι γενικώς, είτε είναι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε ιδιωτικοί, είτε είναι μικροϊδιοκτήτες, είτε μεσαίοι ιδιοκτήτες, είτε και μεγαλύτεροι ιδιοκτήτες. Ο φόρος ιδιοκατοίκησης για παράδειγμα, μπορεί να μην οδηγεί σε χρεοκοπία κάποιους ιδιοκτήτες μεγάλης ιδιοκτησίας, τους πλήττει όμως, λιγότερο απ’ ότι έναν εργαζόμενο αλλά τους πλήττει. Δεν λέω φυσικά ότι μπορεί να συμμαχήσει ο εργάτης των ναυπηγείων, ο ημιεργαζόμενος, με τον εφοπλιστή ή τον τραπεζίτη, λέω όμως ότι πλήττονται όλοι.
Δεν πλήττεται μόνο η οικονομία
Σε γενικότερο επίπεδο, θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν πλήττεται μόνο η Οικονομία. Ουσιαστικά καταρρέει ένας τρόπος ζωής, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο το δυτικό κόσμο. Καταρρέει η ίδια η ιδεολογία του δυτικού κόσμου, περί αειφόρου ανάπτυξης, περί ελευθερίας των πάντων, οι ανθρωπιστικές πλευρές της μετανάστευσης. Εμείς εδώ στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε κάποια στιγμή, όλοι, πόσους μετανάστες χωράει η Ελλάδα, δεν έχει σημασία αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, πόσους μπορούμε να χωρέσουμε, χωρίς τουλάχιστον να αλλοιωθεί η ιδιότητά μας ως Ελλήνων. Όποιος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό, έχω ακούσει τέτοιες απόψεις, με γεια του και χαρά του. Όποιοι όμως σ’ αυτόν τον τόπο θέλουν να συνεχίσουν να παραμένουν έλληνες, θα πρέπει να ενδιαφερθούν.
Επειδή πολλές φορές αναφέρθηκε από τον κ. Σακελλαρόπουλο, ότι πλήττεται η ιδιοκατοίκηση, θα πω ότι όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις για την είσοδό μας στην ΕΟΚ, οι ευρωπαίοι είχαν εκφράσει δυσφορία για τρία πράγματα στην Ελλάδα: για τη μεγάλη της ναυτιλία, (και η ερμηνεία είναι ότι μια τόσο μικρή χώρα δεν μπορεί να έχει μια τόσο μεγάλη δύναμη), για το μέγεθος της ιδιοκατοίκησης, (όποιος έχει δικό του σπίτι είναι ήδη πιο ανεξέλεγκτος από άλλον που πληρώνει νοίκι), και για τον μεγάλο αριθμό των ελεύθερων επαγγελματιών, (επίσης εδώ, ένας ελεύθερος επαγγελματίας είναι πολύ πιο ανεξέλεγκτος από έναν μισθωτό, η νοοτροπία του είναι ενός πιο ελεύθερου ανθρώπου).
Για τη ναυτιλία, από ακριτομυθίες φίλων –γιατί δεν έχω καμία ανάμιξη με τον χώρο- μου είπαν ότι έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες να πληγεί, σε διεθνές επίπεδο εννοώ, και απέτυχαν. Η κυβέρνηση αυτή κατάφερε, μια από τις πρώτες πράξεις της, να είναι η κατάργηση του Υπουργείου Ναυτιλίας, δεν είναι τυχαίο γεγονός. Για τα άλλα δυο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα χρεοκοπήσουν και όπως μόλις είπε ο κ. Σακελλαρόπουλος, θα πουλήσουν τα σπίτια τους οι ιδιοκατοικούντες. Πρέπει λοιπόν να ξέρουμε, ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως ατίθαση χώρα. Φαντάζομαι θα γνωρίζετε αυτά που είχε δηλώσει κάποτε ο Κίσινγκερ, τα οποία βέβαια στη συνέχεια διέψευσε, την ιστορία δηλαδή ότι οι έλληνες είναι ένας ατίθασος λαός, που πρέπει να τον πλήξουμε στις ρίζες του, στις πεποιθήσεις του, στη θρησκεία του, στα πιστεύω του, όλα όσα γίνονται εκεί αποβλέπουν. Και υπ’ αυτήν την έννοια είναι όντως πείραμα. Διότι αν στην Ελλάδα το καταφέρουν, τότε θα είναι πιο εύκολο να το κάνουν αλλού.
Και εκτός Ελλάδας οι άνθρωποι αντιδρούν
Βέβαια βλέπουμε, ότι και εκτός Ελλάδας οι άνθρωποι αντιδρούν. Αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούμε κι’ εμείς. Δηλαδή με πορείες, απεργίες και εκλογές. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι άνθρωποι όταν διαπιστώσουν ότι οι εκλογές είναι αναποτελεσματικές, δεν αλλάζει τίποτα δηλαδή, όταν διαπιστώσουν ότι με τις απεργίες δεν ανατρέπονται τα μέτρα που λαμβάνονται –και εδώ και έξω, όταν διαπιστώσουν ότι και οι πορείες είναι αναποτελεσματικές, ότι οι μούντζες δε φτάνουν.Αυτό είναι ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα. Γιατί μεσολαβεί κάτι, που όλοι πρέπει να το σκεφτούμε. Οι λύσεις μπορεί να είναι αριστερές, ίσως, μπορεί να είναι και δεξιές, με την τρέχουσα ορολογία που όλοι καταλαβαίνουμε.
Το μόνο που θέλω να προσθέσω, είναι ότι δεν μπορούμε να ζητάμε κάτι παραπάνω, από όσα ο κόσμος είναι έτοιμος να καταλάβει, εν προκειμένω, το αντιμνημονιακό μέτωπο. Δεν μπορούμε να ζητάμε, όπως ζητούν μερικοί, σοσιαλισμό εδώ και τώρα, και δεν αναφέρομαι μόνο στο ΚΚΕ. Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα κόμματα, είμαι από το κόμμα του «Κανένα».
Μπορούμε να ζητάμε το πρώτο βήμα. Αυτό που ενώνει τους ανθρώπους, δεν είναι, όπως διάβαζα πρόσφατα σε ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία του καθηγητή κ. Ρούσση, οι συζητήσεις μεταξύ οργανωμένων δυνάμεων της αριστεράς. Οι συζητήσεις μεταξύ οργανωμένων δυνάμεων καταλήγουν πάντα σε συμβιβασμό, ποτέ σε υπέρβαση -αν καταλήξουν και σε συμβιβασμό. Αυτό που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους είναι μια πολιτική γραμμή κι’ ένας ηγέτης. Δεν έχουμε σίγουρα τον ηγέτη. Ίσως η γραμμή κατά του μνημονίου να είναι ένα στοιχείο πολιτικής γραμμής. Δεν λέω ότι αυτό το έχει ο Συνασπισμός, διότι ο ΣΥΝ αποσιωπά δυο βασικά πράγματα, το μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα. Αν κάποιος δεν μιλήσει και γι’ αυτά τα δυο, δεν πρόκειται να κάνει σπουδαία πράγματα, είναι η προσωπική μου γνώμη.
Καταλήγω ότι το άμεσο αίτημα όλων μας, είναι εθνική τιμή και αξιοπρέπεια, (και προσωπική), κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Γιατί και τα τρία αυτά κινδυνεύουν.
