Μ. ΚΑΡΠΕΤΑΣ: ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Ή ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΔΥΣΗ)
Επαιρόμαστε ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, αν και πολλοί Νεοέλληνες φωνασκούν και κόπτονται τάχα γι’ αυτήν, ενώ την υπονομεύουν επιδιώκοντας επιβολή δικής τους τυραννίας
Κατά γενική παραδοχή, πάντως, η κληρονομιά της Δημοκρατίας, του μεγαλειωδέστερου πολιτικού οικοδομήματος είναι ελληνική και χωρίς αυτήν δεν θα είχαν υπάρξει Παρθενώνας, Θουκυδίδης, Αισχύλος και Αριστοφάνης.
Πράγματα γνωστά και μάλλον τετριμμένα που συχνά τροφοδοτούν άχαρες προγονοπληξίες, ιδίως όταν περισσεύει η αστόχαστη έπαρση της άγνοιας.
Μια λιγότερο γνωστή πτυχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας απέκτησε επικαιρότητα και αξίζει να τη θυμηθούμε.
Ο εμπνευστής και θεμελιωτής της Δημοκρατίας, Κλεισθένης, την εξόπλισε με ισχυρούς θεσμούς, για να αντέχει τους κλυδωνισμούς και να εξουδετερώνει όσους την επιβουλεύονται.
Τέτοιος θεσμός ήταν ο Εξοστρακισμός: μακρόχρονη εξορία επικινδύνως ισχυρών πολιτικών ηγετών που αποφασιζόταν με ετήσιο καθολικό δημοψήφισμα.
Πολύχρονη εξορία σπουδαίων πολιτών χωρίς αδίκημα φαίνεται παράλογη, σκληρή και άδικη.
Η δικαιοπολιτική σκοπιμότητα, όμως, την οποία εξυπηρετούσε, ήταν εντυπωσιακά εύστοχη και οξυδερκής: βασιζόταν στη διαπίστωση ότι η άσκηση της εξουσίας και η αίσθηση δύναμης που παρέχει, αλλοιώνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα, προκαλώντας βουλιμική επιδίωξη ανεξέλεγκτης και απόλυτης εξουσίας. Η άσκηση, δηλαδή, της εξουσίας προκαλεί διαρκή τάση για επαύξησή της και επομένως περιέχει το σπέρμα της τυραννίας.
Ήταν, όμως, το αναγκαίο αντίβαρο για την αναχαίτηση του ιδιότυπου ιmperium, με το οποίο τροφοδοτεί η εξουσία το ανθρώπινο εγώ.
Στις σύγχρονες «αστικές » Δημοκρατίες που είναι οι μόνες πραγματικές Δημοκρατίες, δεν χρειάζεται τέτοιος σκληρός θεσμός γιατί έχουν άλλα θεσμικά αντίβαρα, που περιορίζουν το ιmperium και αποτρέπουν τη διολίσθηση στην τυραννία. (Κατάλοιπο του Εξοστρακισμού, είναι ο περιορισμός των δύο προεδρικών θητειών στις ΗΠΑ).
Στις ψευδώνυμες, όμως, «Δημοκρατίες» κάθε τύπου, το φαινόμενο που επιδίωκε να αποτρέψει ο Εξοστρακισμός, εμφανίζεται και σήμερα ίδιο και απαράλλακτο.
Με σύγχρονους όρους μπορούμε να το ονομάσουμε «εξουσιοφρένεια» και να το ορίσουμε ως ψυχοδιανοητική διαταραχή που προκαλείται από τη μακρόχρονη άσκηση ενεξέλεγκτης εξουσίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που καταστρέφει τη χώρα του, σφαγιάζει τον ουκρανικό λαό και απειλεί την ανθρωπότητα με πυρηνικό όλεθρο.
Μπορεί ο Πούτιν να μην πίστεψε ποτέ στη Δημοκρατία και να παρέμενε πάντα πράκτορας της σκοτεινής K.G.B. Αλλά δεν ήταν επικίνδυνος παρανοϊκός. Εξέταζε την ένταξη της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, απολάμβανε τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού και συμπεριφερόταν λογικά στις διεθνείς σχέσεις.
Αλλά μετά από 22 χρόνια ολοένα αυταρχικότερης εξουσίας, δεν άντεξε και αλλοφρόνησε. Η νοσταλγία του παλιού καγκεμπίτη, η ανεύθυνη κολακεία δουλοφρόνων και αρπακτικών που τον περιβάλλουν, η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα και οι παρανοειδείς θεωρητικές ονειροβασίες του Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον οδήγησαν σε πλήρη παράκρουση. Φαντασιώνεται αυτοκρατορικά μεγαλεία, κατασκευάζει εχθρούς και ονειρεύεται δονκιχωτικούς θριάμβους, ερήμην της πραγματικότητας.
Η δημοκρατική δύση δεν κινδυνεύει από τον ενδογενή εξουσιοφρένεια. Απειλείται, όμως, από την εξουσιοφρένεια του Πούτιν και έχει δύο δυσκολίες στην αντιμετώπισή της: το σύνδρομο Τσάμπερλεν και τον «Δούρειο ίππο».
Το πρώτο αποφεύγεται, αφού συνειδητοποιείται ότι κατευνασμός της παράνοιας δεν υπάρχει.
Ο « Δούρειος ίππος» είναι διπλός:
-Παντοειδείς θαυμαστές της τυραννίας, απεχθάνονται και υπονομεύουν τη Δημοκρατία που απολαμβάνουν. (Έχουμε πολλούς και ποικιλόχρωμους τέτοιους στην Ελλάδα).
-Πολίτες από άγνοια, σύγχυση ή παραπλάνηση, χρεώνουν στη Δημοκρατία τα προβλήματα που δημιουργεί η παράνοια του Πούτιν. (Ακρίβεια και ενεργειακή κρίση, μέσω των οποίων επιχειρεί υπονόμευση και διάσπαση της Ευρώπης).
********************
Στις 13 Μαΐου 1940, ο Τσώρτσιλ, ξεκινώντας την αντιμετώπιση της «τερατώδους τυραννίας» ενός άλλου εξουσιοφρενούς, διακήρυξε:
«Δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα»
Ο Πούτιν, όμως, δεν είναι Αδόλφος και αντιμετωπίζεται ευκολότερα. Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να ενημερώσουν και να πείσουν τους λαούς ότι η Ελευθερία και η Δημοκρατία αξίζουν και χρειάζονται κάποιες θυσίες.
