ΠΟΙΑ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Γράφει ο π. Δήμαρχος Μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδης Καρπέτας
Ο όρος «Κεντροαριστερά» είχε συγκεκριμένο πολιτικό περιερχόμενο: Σήμαινε την μετριοπαθή πολιτική παράταξη, που πιστεύει ακλόνητα στην φιλελεύθερη Δημοκρατία, έχει αυξημένη κοινωνική ευαισθησία, ενδιαφέρεται περισσότερο για τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενισχύει την κοινωνική κινητικότητα, μέσω της παροχής ευκαιριών κοινωνικής ανέλιξης, είναι ανοιχτή σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και υπερασπίζεται την ισότητα και τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.
Αντιστικτικά, ο όρος «Κεντροδεξιά», είχε επίσης σαφή οριοθέτηση: Σήμαινε τη συντηρητική παράταξη, που πιστεύει στη φιλελεύθερη Δημοκρατία αλλά δίνει προτεραιότητα στην οικονομική ανάπτυξη, έναντι της κοινωνικής δικαιοσύνης. Θεωρεί ότι η οικονομική ανάπτυξη λειτουργεί αυτομάτως και υπέρ των αδύναμων κοινωνικώς στρωμάτων, είναι επιφυλακτική -(ακόμα και αρνητική εξ ενστίκτου αυτοσυντήρησης)- απέναντι στην κοινωνική κινητικότητα, δυσπιστεί στις κοινωνικές αλλαγές, εμμένει σε παρωχημένες αξίες και προτάσσει την ασφάλεια και την τάξη.
Οι δύο παρατάξεις αντιστοιχούν στον κύριο κορμό της κοινωνίας και ανταποκρίνονται στις εσωτερικές διαφοροποιήσεις της, τις οποίες και εκφράζουν. Προφανώς, τα μεταξύ τους όρια είναι αρκετά ρευστά. Στην πράξη, πολλές φορές τα στερεότυπα ξεπερνιούνται από συγκυρίες ή ηγετικές υπερβάσεις.
Ό,τι περισσεύει και δεν εκφράζεται από τις δύο παρατάξεις, συνιστά τον αριστερό ή τον δεξιό εξτρεμισμό, (αποκαλούμενο -κακώς- και ριζοσπαστισμό), που εκφράζεται με ποικίλες εκδοχές.
* * *
Αυτά ήταν αρκετά σαφή στη σχηματική περιγραφή του πολιτικού φάσματος. Στη γενικότερη, όμως, σύγχυση που επικρατεί -και επιτηδείως καλλιεργείται-, παραποιούνται και διαστρεβλώνονται.
Οι εκατέρωθεν αποτυχημένοι που έχουν μείνει ‘εκτός νυμφώνος’, αναζητούν ρόλο και θέση και προσπαθούν να υπάρξουν, μέσα από τη σύγχυση.
Ο παλιός συνεταίρος του Καμμένου, -αδιάλλακτος αριστερός «ριζοσπάστης»-, που βδελυσσόταν κάθε τι ‘κεντροαριστερό’, θυμήθηκε τις «προοδευτικές δυνάμεις» και παριστάνει τον …Μακρυγιάννη, ζητώντας από τους άλλους, να παραμερίσουν το «εγώ» και να βάλουν μπροστά το «εμείς» και το «μαζί», για τη συγκρότηση -λέει- προοδευτικής Κυβέρνησης, (με επικεφαλής ποιόν; Τον ίδιο προφανώς).
Από την άλλη πλευρά, οι δύο πρώην, που δεν εννοούν να παραδεχτούν ότι «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό» γι’ αυτούς, στρέφουν απεγνωσμένα το βλέμμα στην Λατινοπούλου και την οργή τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη, που παραμέρισε τους ίδιους και τις μουχλιασμένες απόψεις τους.
Ένας συρφετός πολιτικών τυχοδιωκτών, (Σπίρτζηδες, Ραγκούσηδες κλπ) αναζητούν τώρα σωσίβιο στην «Κεντροαριστερά», από την οποία αυτομόλησαν, όταν καθυβριζόταν χυδαία. Σ’ αυτήν αναζητούν καταφύγιο και οι απελπισμένοι αριστεροί του ερειπιώνα Τσίπρα – Κασσελάκη.
Αλλά τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με την πραγματική Κεντροαριστερά; Καμία, εκτός από προσωπικές τους ανάγκες.
Ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά, η Κεντροαριστερά, καλύπτεται από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό οφείλει να την εκφράσει με σύνεση, υπευθυνότητα, καθαρότητα και επάρκεια. Με σχέδιο, πρόγραμμα και επιχειρήματα. Μουσειακές επικλήσεις, κραυγές και ισοπεδωτική άρνηση, δεν πείθουν.
Εξάλλου, ο εκατέρωθεν, καλλιεργούμενος από τον κάθε πικραμμένο, τυφλός αντιμητσοτακισμός, δεν αποτελεί σοβαρή πολιτική βάση για κανένα ‘προοδευτικό μέτωπο’ αποτυχημένων. Ίσα – ίσα, αυτοί πρέπει να παραμεριστούν οριστικά, για να προχωρήσει η χώρα.
