Πως τίμησε ο δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας την Εθνική Επέτειο
Με …τσουχτερό κρύο και χιονόνερο πραγματοποιήθηκαν οι καθιερωμένες τιμητικές εκδηλώσεις για την Επέτειο του «Όχι» στο δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, ενώ η διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι δεν είχε στηθεί βάθρο για τους επισήμους και έτσι όλοι παρακολούθησαν την παρέλαση από το ίδιο ύψος.
Στην ανακοίνωση του δήμου για τον εορτασμό σημειώνεται: «Εβδομήντα τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από την 28η Οκτωβρίου του 1940 και ο Δήμος μας και φέτος τίμησε την ηρωική αντίσταση του Ελληνικού λαού στις δυνάμεις του Άξονα με τον καθιερωμένο εορτασμό της επετείου. Ο Δήμαρχος Άρης Βασιλόπουλος καθώς και όλα τα μέλη της νέας δημοτικής αρχής, αυτή τη μέρα επέλεξαν να παρακολουθήσουν τη μαθητική παρέλαση όρθιοι και στο ίδιο ύψος με τους παρελαύνοντες και τους παρευρισκόμενους.
«Από τη γενιά του 40, τη γενιά του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου μέχρι κι εμάς σήμερα, που για άλλη μια φορά η ελευθερία κι οι ελευθερίες μας είναι υπό διωγμό, η δημοκρατία μας κολοβώνεται κι η εθνική μας ανεξαρτησία έχει εκχωρηθεί στο όνομα της διάσωσης της πατρίδας μέσω των Μνημονίων. Σε αυτή τη μάχη η γενιά μας δηλώνει παρούσα.
Εμπνεόμαστε από τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης και παίρνουμε δύναμη από την Ηλέκτρα Αποστόλου, την Λέλα Καραγιάννη, τον Άρη Βελουχιώτη» ανέφερε ο Άρης Βασιλόπουλος στην ομιλία του ενώ στο τέλος της παρέλασης συμμετείχε στην πορεία που πραγματοποιήθηκε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της δημοτικής παράταξης «Δύναμη Πολιτών» και πολίτες της Νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας, φορώντας αντιφασιστικό αυτοκόλλητο.»
Η ομιλία του δημάρχου
Ο δήμαρχος Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας, κ. Άρης Βασιλόπουλος ανέφερε στην ομιλία του: «Συμπολίτες, συμπολίτισσες, εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά την 28η Οκτωβρίου του 1940, η χώρα μας ζει και πάλι έναν ιδιότυπο πόλεμο. Χωρίς βόμβες και πολυβόλα, αλλά και πάλι με τρομακτικές απώλειες. Σε αυτόν τον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ελίτ του κεφαλαίου απέναντι στους φτωχούς λαούς του ευρωπαίκού νότου, χάσαμε χιλιάδες συμπολίτες μας που εξαναγκάστηκαν σε αυτοχειρία. Μετράμε 100.000 νέους μετανάστες. Ένας στους 4 ζει πια στο όριο της φτώχειας κι ένας στους τρεις είναι ανασφάλιστος. Στην αποικία τους χρέους, που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα, το Σύνταγμα έχει
γίνει κουρελόχαρτο, οι νόμοι έχουν γίνει εργαλείο για την ικανοποίηση των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών και η ανάπηρη Δημοκρατία μας δοκιμάζεται καθημερινά. Σε αυτόν τον πόλεμο έχει σημασία να θυμηθούμε και να εμπνευστούμε από εκείνο το ΟΧΙ, των παππούδων και των γιαγιάδων μας.
Είμαστε ένας μικρός λαός που δεν έκανε πίσω στις μεγάλες στιγμές του. Απέναντι στην παντοδύναμη πολεμική μηχανή των φασιστών της Ιταλίας και των ναζιστών της Γερμανίας ο λαός μας αντιστάθηκε μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός του.
Κατατρόπωσε τα στρατεύματα του Μουσολίνι, αλλά και όταν υποχώρησε απέναντι στην πανίσχυρη Βέρμαχτ, στη συνέχεια αντέταξε έναν από τους μεγαλύτερους σε τάξη μεγέθους αντάρτικους στρατούς της Ευρώπης. Από τα πολύ μικρά παιδιά του δημοτικού σχολειού που οργανώνονταν στα αετόπουλα, τους νέους και τις νέες που οργανώθηκαν στην ΕΠΟΝ μέχρι τους άντρες και τις γυναίκες του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε με όλα τα πενιχρά του μέσα στον κατακτητή. Ο λαός μας πείνασε μέχρι θανάτου, βασανίστηκε στα κρατητήρια της Γκεστάπο, είδε τα χωριά του να καίγονται σε ολοκαυτώματα και παρόλα αυτά δεν λύγισε. Ο λαός μας άντεξε και νίκησε γιατί είχε με το μέρος του το δίκιο.
Δυστυχώς στη χώρα μας φαίνεται πως κάθε γενιά είναι καταδικασμένη να δίνει τη δική της μάχη για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία. Από τη γενιά του 40 μέχρι τη γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου μέχρι κι εμάς σήμερα που για άλλη μια φορά η ελευθερία κι οι ελευθερίες μας είναι υπό διωγμό, η δημοκρατία μας κολοβώνεται κι η εθνική μας ανεξαρτησία έχει εκχωρηθεί στο όνομα της διάσωσης της πατρίδας μέσω των Μνημονίων. Σε αυτή τη μάχη η γενιά μας δηλώνει παρούσα.
Εμπνεόμαστε από τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης και παίρνουμε δύναμη από την Ηλέκτρα Αποστόλου, την Λέλα Καραγιάννη, τον Άρη Βελουχιώτη. Αλλά κι όλες κι όλους εκείνους που τα ονόματά τους δεν θα τα μάθουμε ποτέ, αλλά έδωσαν τις ζωές τους για μια πατρίδα ελεύθερη και δημοκρατική. Όλες κι όλους εκείνους που, όπως λέει κι ο Βάρναλης, «τη λευτεριά δεν την ζητάν με παρακάλια, τηνε παίρνουνε με τα ίδια τους τα χέρια».
Χρωστάμε να δώσουμε αυτή τη μάχη όχι μονάχα για τους γονείς μας που δοκιμάζονται σκληρά μέσα σ΄αυτή την κρίση, αλλά και για τα παιδιά μας. Για αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια που νοιώθουν ότι δεν έχουν μέλλον μέσα στην ίδια τους τη χώρα γιατί η κυβέρνηση υποθήκευσε το μέλλον τους. Χρωστάμε όμως και στους ίδιους μας τους εαυτούς να δώσουμε αυτή τη μάχη: μας χρωστάμε να σταθούμε όρθιοι, δυνατοί, περήφανοι κι αποφασισμένοι. Μας χρωστάμε να νικήσουμε και να φτιάξουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας, όπου η λέξη δημοκρατία δεν θα κατακρεουργείται στα χείλη των αριστοκρατών του χρήματος.Η μάχη για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα κι απόλυτα με τη μάχη απέναντι στον νεοναζισμό και το νεοφασισμό. Οι σκελετοί βγήκαν από τις ντουλάπες και τα τάγματα εφόδου της ναζιστικής συμμορίας ζωντάνεψαν τους εφιάλτες στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι παππούδες μας πολέμησαν τους ναζί, δεν τους ψήφιζαν. Έτσι κι εμείς, με όλα τα μέσα, χρειάζεται να τους πολεμήσουμε και σήμερα. Αυτούς και την πολιτική που τους γεννά και τους στηρίζει. Και δεν θα ησυχάσουμε μέχρι ο ναζισμός και ο φασισμός να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει: στον υπόνομο της Ιστορίας.
Συμπολίτες και συμπολίτισσες, η πόλη μας είναι μικρή κουβαλάει όμως μεγάλη και δραματική ιστορία. Κουβαλάμε μνήμες και μια κουλτούρα που σ΄αυτές τις άγριες μέρες μας οπλίζει με κουράγιο και το παράδειγμα ενός ηρωισμού που δεν κομπάζει, δεν επαίρεται, αλλά δημιουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Ο Δήμος μας, αν δουλέψουμε όλοι μαζί ενωμένοι, μπορεί να γίνει ένα δώσει μαθήματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς μέσα στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που προελαύνει. Μπορεί να μην έχουμε τα χρήματα, έχουμε όμως μεράκι και όρεξη για δουλειά. Μπορεί να
έχουμε απέναντί μας οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, έχουμε όμως το δίκιο με το μέρος μας. Για όλους αυτούς τους λόγους η πόλη μας θα κερδίσει. Κι η γενιά μας θα κερδίσει. Σκεπτόμενος τους νέους και τις νέες μας που σε λίγο θα παρελάσουν, θυμήθηκα έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη: «θα έλεγες πως το ίδιο το μέλλον βαδίζει σήμερα». Στο μέλλον που προσωποποιούν τα παιδιά μας οφείλουμε να κάνουμε πράξη αυτό που λέει ο ποιητής: «είμαστε αυτοί που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο».
