“Ασφαλής και σύγχρονη σχολική στέγη: Πολυτέλεια ή ζωτικής σημασίας για παιδιά και εκπαιδευτικούς”
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας παρευρέθηκε στη σύσκεψη μαζικών φορέων στη Ν. Φιλαδέλφεια με θέμα: “Ασφαλής και σύγχρονη σχολική στέγη: Πολυτέλεια ή ζωτικής σημασίας ζήτημα για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς”.
Στη σύσκεψη παρευρέθηκαν ο Νίκος Σερετάκης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοτικός σύμβουλος της περιοχής με την Λαϊκή Συσπείρωση και υποψήφιος βουλευτής Βορείου Τομέα, ο Νίκος Αγγελίδης, δημοσιογράφος της ΕΡΤ και υποψήφιος βουλευτής Βορείου Τομέα, η Ντιάνα Λιάκου, Πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Γιώργος Σεφέρης» και υποψήφια βουλευτής Βορείου Τομέα, ο Βασίλης Πετρόπουλος, αντιπρόεδρος του σωματείου εργαζομένων Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας και μέλος της Ε.Γ του ΠΑΜΕ από τον κλάδο των ΟΤΑ και υποψήφιος βουλευτής στον Δυτικό Τομέα και ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 10ου δημοτικού σχολείου Ν. Ιωνίας και υποψήφιος βουλευτής Βορείου Τομέα.
Εκ μέρους των φορέων τον λόγο πήραν η Ανθή Σταμοπούλου, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων 1ου ΓΕΛ Ν. Φιλαδέλφειας, η Αρετή Περιβόλα, Πρόεδρος της Ένωσης Γονέων Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας, Παυσανίας Τσούλος, Γραμματέας της Γ’ ΕΛΜΕ, ο Δημήτρης Βεργάκης, δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο της περιοχής, η Γεωργία Γερογιάννη, Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων του Δήμου, Γιάννης Καμαρινός, Πρόεδρος του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων ΑΜΕΑ και η Ντιάνα Λιάκου, Πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Γιώργος Σεφέρης». Εκ μέρους των μαθητών ο Βασίλης Ραπτόπουλος, πρόεδρος του 15μελους του 3ου ΓΕΛ Ν. Φιλαδέλφειας.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας έκανε την ακόλουθη εισηγητική ομιλία στη σύσκεψη:
«Φίλες και φίλοι
συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η σημερινή εκδήλωση για τη σχολική στέγη, εδώ στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε έναν δήμο με σοβαρά προβλήματα στις σχολικές υποδομές, σχεδιάστηκε και προετοιμάστηκε πολύ πριν τους μεγάλους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία και τη Συρία που δοκιμάζουν τους λαούς των δύο χωρών.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως το να συζητάμε και να αναδεικνύουμε σήμερα το ζήτημα της ασφαλούς και σύγχρονης σχολικής στέγης, δεν είναι απλά ένα κρίσιμο ζήτημα, αλλά κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου.
Δείτε σήμερα ποια είναι η κατάσταση με τον αντισεισμικό έλεγχο στα σχολεία της χώρας μας.
Όταν στη χώρα μας εκλύεται πάνω από το 50% της σεισμικής ενέργειας της Ευρώπης και η αντισεισμική θωράκιση τουλάχιστον δημόσιων σχολείων, είναι καθοριστικής σημασίας.
Πάνω από το 50% των σχολείων της χώρας μας είναι παλιά, έχουν κατασκευαστεί χωρίς σύγχρονο αντισεισμικό υπολογισμό.
Χαρακτηριστικά να πούμε πως αντισεισμικοί κανονισμοί στην Ελλάδα ψηφίστηκαν τρεις: Ο πρώτος -με σημαντικές αδυναμίες και ελλείψεις- το 1959, ο 2ος το 1985 και ο σύγχρονος, που με κάποιες τροποποιήσεις ισχύει μέχρι σήμερα, το 1993. Δηλαδή έχουν περάσει 30 χρόνια!
Πολλά σχολεία, μάλιστα, ιδίως στο κέντρο των πόλεων, έχουν κατασκευαστεί πριν το 1959, δηλαδή χωρίς καμία αντισεισμική μελέτη.
Τα αποτελέσματα αυτού του ελέγχου έχουν ήδη κοινοποιηθεί στους αρμόδιους φορείς, δηλαδή στους δήμους.
Σε πόσα από αυτά, άραγε, για τα οποία κατά πάσα πιθανότητα έχουν προειδοποιηθεί οι δήμοι πως είναι στατικά επικίνδυνα σε περίπτωση σεισμού, έχουν προχωρήσει διαδικασίες δευτεροβάθμιου ελέγχου; Δηλαδή, ανάθεση μελετών και κλείσιμο του σχολείου; Απ’ όσο γνωρίζουμε, σε κανένα.
Μόνο να σκεφτεί κανείς πως εδώ στη Νέα Φιλαδέλφεια, σχεδόν τα μισά σχολεία είναι χτισμένα πριν το 1985, δηλαδή με έναν υποτυπώδη αντισεισμικό κανονισμό, ενώ το 1/3 των σχολείων έχει ηλικία 50 ετών και άνω.
Υπάρχουν σχολεία που κτίστηκαν το 1960, το 1957, ακόμα και το 1931! Χωρίς να έχουν υποβληθεί ποτέ σε ουσιαστικό δευτεροβάθμιο αντισεισμικό έλεγχο.
Επιπλέον, οι σεισμοί του 1980, του 1999 και του 2019, καταπόνησαν σημαντικά τα κτήρια και δημιούργησαν πρόσθετα προβλήματα.
Άρα, αυτό που επείγει είναι να προχωρήσει άμεσα ο αντισεισμικός έλεγχος των σχολικών κτηρίων.
Να παρθούν όλα τα μέτρα αντισεισμικής θωράκισης.
Φίλες και φίλοι,
Στην εποχή των μεγάλων υποσχέσεων και της οδυνηρής ένδειας του δημόσιου σχολείου, δεν θα μπορούσε η σχολική στέγη να ξεφύγει από την πολύμορφη παθογένεια της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στα ζητήματα που αφορούν τη μόρφωση των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτά αποτελούν κόστος και δεν έχουν και πάρα πολύ όφελος.
Για αυτό ακριβώς από τη μια διοχετεύονται εκατομμύρια επί εκατομμυρίων για μια σειρά επιχειρηματικές δραστηριότητες και δήθεν καινοτομίες -και γι’ αυτό ακριβώς ιδιωτικοί όμιλοι μπαίνουν στα σχολεία- ενώ από την άλλη, αντιμετωπίζουμε καθημερινά πλημμυρισμένα σχολεία.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη “θρανιογέφυρα” που έφτιαξαν τα παιδιά για να βγουν από τις πλημμυρισμένες τάξεις τους, εδώ σ’ αυτό σχολικό συγκρότημα που είμαστε σήμερα.
Γι’ αυτό ακριβώς υπάρχουν:
-γερασμένα σχολεία,
-υπόγειες τάξεις,
-τάξεις χωρισμένες στα δυο με γυψοσανίδες,
-σχολεία χωρίς αίθουσα πολλαπλών χρήσεων,
-σχολεία χωρίς γυμναστήριο, χωρίς βιβλιοθήκη, χωρίς τραπεζαρία,
-σχολεία με τσιμεντένια προαύλια χωρίς ένα δέντρο,
-νηπιαγωγεία σε μισθωμένα κτίρια χωρίς μια παιδική χαρά.
Και ο δήμος της Νέας Φιλαδέλφειας δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα, αφού από την εικόνα των σχολείων προκύπτει ότι σε σύνολο 33 σχολικών μονάδων καταγράφονται:
– Μόνο 14 αίθουσες πολλαπλών χρήσεων,
– 3 λειτουργικά κλειστά γυμναστήρια,
– 11 εργαστήρια Η/Υ με υλικό τελευταίας δεκαετίας,
– 9 εργαστήρια φυσικών επιστημών και
– 12 σχετικά ικανοποιητικές σχολικές βιβλιοθήκες.
Αυτή είναι η κατάσταση το 2023.
Πίσω λοιπόν από τις όμορφες λέξεις περί κοινωνίας της γνώσης, περί αναβάθμισης, περί αυτονομίας, κρύβεται μια πραγματικότητα που λέει ότι οι όροι υγιεινής και ασφάλειας, δεν εξασφαλίζονται για πάνω από το 85% των σχολικών κτηρίων.
Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά τι ρόλο παίζει το σχολικό κτήριο στη μόρφωση, ότι είναι πολύ σοβαρός παράγοντας διαπαιδαγώγησης και μόρφωσης, αλλά και στοιχείο σεβασμού και φροντίδας της πολιτείας στα παιδιά.
Γνωρίζουμε όμως επίσης, πως σοβαρός επιβαρυντικός παράγοντας ανισότητας είναι η διπλοβάρδια και η κακή κτηριακή υποδομή του σχολείου.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι υποκριτικές οι κορώνες περί ένταξης των παιδιών με αναπηρία στα σχολεία, όταν μόλις το 14,8% των σχολείων έχουν υποδομές για άτομα με κινητικές δυσκολίες.
Αυτά είναι τα «αξιολογημένα σχολεία» της κυρίας Κεραμέως.
Γι αυτή την «κουλτούρα αξιολόγησης» που λείπει από τα σχολεία μας, μίλαγε πριν από αυτήν και ο Υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλήθεια; Αυτό λείπει από τα σχολεία μας; Η κουλτούρα αξιολόγησης;
Μήπως από τα σχολεία λείπει -όπως λένε- το να αξιολογούνται τα σχολεία στο αν αξιοποιούν -άκουσον – άκουσον- τις υποδομές τους για να εισπράττουν έσοδα, όπως επιτάσσει ο απαράδεκτος νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση;
Όχι και πάλι όχι.
Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τα σχολεία ως ξερά ντουβάρια. Θέλουμε τα σχολεία να είναι ανοιχτά στους γονείς και στους εργαζόμενους. Να λειτουργούν ως κυψέλες μάθησης, πολιτισμού, αθλητισμού και συλλογικής δραστηριότητας.
Γι’ αυτό και παλεύουμε για την ενίσχυση και αναβάθμιση των υποδομών τους.
Ταυτόχρονα, τα σχολεία ως χώρος μάθησης και διαπαιδαγώγησης, πρέπει να είναι κλειστά στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες. Δεν θα επιτρέψουμε να κάνουν τις μπίζνες τους με φόντο τα σχολεία μας.
Σήμερα, λοιπόν, είναι ανάγκη να στηριχθούν οι διεκδικήσεις των μαθητών, των γονιών, των εκπαιδευτικών που αύριο απεργούν, οι οποίοι κυριολεκτικά έχουν βομβαρδιστεί απ’ όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων και από αλλεπάλληλες αλλαγές και προκοπή δεν είδαν!
Το ΚΚΕ στηρίζει τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, γιατί με τη στάση τους λένε ένα μεγάλο «όχι» σε αυτήν την πολιτική.
Και ταυτόχρονα ανοίγουν τη συζήτηση για ένα μεγάλο «ναι» στην ανάγκη για ένα σχολείο που θα προσφέρει σύγχρονη μόρφωση σε όλα τα παιδιά, σε όλα τα πεδία της γνώσης, ικανότητα στη γραπτή γλώσσα και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.
Ένα σχολείο των ίσων και των πολλών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς, όπως για παράδειγμα συμβαίνει κι εδώ στη Νέα Φιλαδέλφεια, με τα δεκάδες νήπια και βρέφη που, όπως καταλαβαίνετε, δεν χωρούσαν στις «αντοχές της οικονομίας» τους κι έτσι βρέθηκαν εκτός δομών προσχολικής αγωγής…
Ανάμεσα σε αυτές τις ανάγκες και στη συνεχή απόκλιση από την πραγματικότητα του δημόσιου σχολείου, το ΚΚΕ αποκαλύπτει και φέρνει στη συζήτηση εκπαιδευτικών – μαθητών – γονιών, τις διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες όλων όσων έχουν κυβερνήσει μέχρι σήμερα.
Στο υποκριτικό σύνθημα της κυβέρνησης «αυτός που αξιολογεί, αξιολογείται», αντιπαραθέτει την ανάγκη «αυτός που μορφώνει, να βοηθιέται ουσιαστικά για ενιαία καθολική μόρφωση όλων των παιδιών»!
Για να ξεκινήσει άμεσα πρόγραμμα ανέγερσης σύγχρονων και ασφαλών σχολείων, κυρίως ειδικών σχολείων και νηπιαγωγείων, αλλά και γενικότερα.
Κι αυτό σημαίνει να χαρακτηριστούν ως “χώροι σχολείων” και να αγοραστούν όλα τα αναγκαία οικόπεδα.
Κόντρα δηλαδή στη λογική που οδηγεί η χρήση γης να υπαγορεύεται από το αν αξιοποιούνται διάφορα φιλέτα για τις ανάγκες των μεγάλων επιχειρήσεων.
Για να προχωρήσει άμεσα πρόγραμμα συντήρησης όλων των υποδομών των σχολείων, προσεισμικού ελέγχου.
Μήπως όλα αυτά που προτείνουμε και μπορούν να γίνουν εδώ και τώρα, δεν είναι αναγκαία και ρεαλιστικά σήμερα;
Οι σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, όπως οι Εθνικές Οδοί ή η Αττική Οδός, τα σύγχρονα λιμάνια σε πολλά νησιά της χώρας, το «Ελ. Βενιζέλος», αλλά κυρίως τα καλά ιδιωτικά σχολεία, τα οποία όμως χαίρονται οι λίγοι που μπορούν να τα πληρώνουν, μας πείθουν για τις κατασκευαστικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα.
Συνεπώς, μπορεί να αλλάξει το πρόσωπο της δημόσιας Εκπαίδευσης όσον αφορά τις υποδομές της.
Ο μόνος λόγος που αυτού του είδους τα έργα δεν προχωρούν, είναι πως, από τη φύση τους, δηλαδή από τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα τους, δεν είναι… ανταποδοτικά!
Να λοιπόν γιατί πρέπει να βάλουμε πλώρη σήμερα, να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία εκείνου του σχολείου:
-που θα διασφαλίζει την ευρύτητα των παραστάσεων για όλους,
-που θα εξυψώνει το πολιτιστικό επίπεδο για όλους, δημιουργώντας δηλαδή, μέσα στην καθημερινότητα των παιδιών και την αίσθηση του ωραίου.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ παλεύουμε με τους άμεσους στόχους πάλης και ανακούφισης του λαού και της νεολαίας, τους οποίους κάθε φορά θέτουμε με βάση τις λαϊκές ανάγκες, στόχοι οι οποίοι εμπνέονται από το πρόγραμμά μας, την πρότασή μας για τη συνολική διέξοδο του λαού μας από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Είναι οι σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες, οι οποίες σήμερα αναδεικνύουν τον ρεαλισμό της πρότασής μας, όπως αυτές για παράδειγμα αποτυπώνονται στις προγραμματικές εξειδικεύσεις του, για την προσχολική αγωγή και για το ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο σύγχρονης γενικής παιδείας.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, μια πολύ σύντομη αναφορά.
Η πρότασή μας για την προσχολική αγωγή περιλαμβάνει το εξής κρίσιμο ζήτημα, ότι: Όλες οι δομές προσχολικής αγωγής έχουν διευρυμένη ημερήσια λειτουργία, η οποία διασφαλίζει την ολοκλήρωση της διαπαιδαγωγητικής εργασίας και την ικανοποίηση των αναγκών των παιδιών και των γονιών τους.
Γι’ αυτό το λόγο ο σχεδιασμός ίδρυσης των δομών συνυπολογίζει το χώρο εργασίας και τον τόπο κατοικίας.
Κρίσιμο είναι το ζήτημα της κτηριακής υποδομής των δομών προσχολικής αγωγής.
Το κράτος, όπου την εξουσία θα έχουν οι εργάτες, ο λαός, και στη διακυβέρνησή του θα συμμετέχει το ΚΚΕ, θα παίρνει άμεσα πρωτοβουλίες εκσυγχρονισμού, αξιοποίησης αλλά και κατάργησης υπαρχουσών (ακατάλληλων) δομών, για να αναβαθμιστεί το περιεχόμενο και η λειτουργία των προσχολικών δομών.
Άμεση προοπτική θα είναι να οικοδομούνται διακριτά -σε σχέση με τα σχολεία- κτήρια δομών προσχολικής αγωγής.
Επιπλέον, θα εξασφαλίζεται το κατάλληλο παιδαγωγικό περιβάλλον, με ανάλογο εξοπλισμό και παιδαγωγικό υλικό, με διακριτούς χώρους για την σίτιση, την ξεκούραση, την σωματική άσκηση και άθληση, τις αίθουσες εκδηλώσεων, για τα καλλιτεχνικά μαθήματα κλπ, γιατί όλα αυτά συνιστούν προϋπόθεση αγωγής.
Αλλά και στο εσωτερικό των δομών προσχολικής αγωγής θα είναι διακριτοί οι χώροι, λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες κάθε ηλικιακής ομάδας (ύπνος, σίτιση, απασχόληση, παιχνίδι).
Επίσης, δημιουργούνται ειδικοί ιατρικοί χώροι, όπου θα γίνεται η περιοδική ή έκτακτη παρακολούθηση, απ’ όλες τις αναγκαίες ειδικότητες, όπως του παιδιάτρου, του νοσηλευτή, του οδοντιάτρου του ψυχολόγου, του λογοθεραπευτή, του εργοθεραπευτή για τα παιδιά που έχουν ήπιες δυσκολίες.
Ο αύλειος χώρος οφείλει να είναι κατάλληλα διαμορφωμένος, ώστε να διευκολύνει το παιχνίδι, την σωματική άσκηση των παιδιών και να δίνει τη δυνατότητα, με τις κατάλληλες υποδομές και τα μέσα, να ασκείται το παιδί σε σημαντικές “εργασιακές” δραστηριότητες, όπως είναι η κηπουρική, η φροντίδα οικόσιτων ζώων, αλλά και οι πειραματισμοί στη φύση.
Το πραγματικά εργατικό – λαϊκό κράτος μεριμνά, ώστε η αναβάθμιση των δομών προσχολικής αγωγής να εκφράζεται και σε όρους λειτουργίας ολιγομελών τμημάτων, με βάση την κάθε ηλικιακή ομάδα.
Αντίστοιχα, η πρότασή μας για το σχολείο περιλαμβάνει και τα εξής ακόμα:
Το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο έχει διευρυμένη ημερήσια λειτουργία, η οποία διασφαλίζει την ολοκλήρωση της μορφωτικής, διαπαιδαγωγητικής εργασίας του (π.χ. μελέτη στο σχολείο, επίλυση ασκήσεων κ.ά.) ενώ εντός του δημιουργούνται δομές αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου.
Στη πρότασή μας, στο σχέδιό μας, το συνολικό πρόγραμμα του σχολείου, περιλαμβάνοντας τη γνωστική – μελετητική δραστηριότητα, την αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα, την ανάπαυση, τη δωρεάν σίτιση των μαθητών, οφείλει να εναρμονίζεται με το εργασιακό ωράριο των γονιών.
Παίρνονται όλα τα μέτρα, ώστε η αναγκαία παραμονή στο σχολείο, να γίνεται σε σύγχρονους χώρους και υποδομές, για όλες τις δραστηριότητες, που βέβαια δεν μπορεί να είναι μια αίθουσα διδασκαλίας για όλες τις λειτουργίες.
Το σχολείο ως κοινωνικός φορέας, βελτιώνει και την ποιότητα ζωής των γονέων. Η λειτουργία του εντάσσεται στην βελτιωμένη αλλαγή του ρόλου της οικογένειας, με την ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης από την κοινωνία και για την ανατροφή των παιδιών.
Σε αυτή την κατεύθυνση, παίρνονται άμεσα όλα τα αναγκαία μέτρα, για τη διαμόρφωση ανάλογων σχολικών μονάδων, σε μια άλλη λογική από την επικρατούσα σημερινή.
Με εργαστήρια, χώρους άθλησης, θεάτρου, μουσικής, αλλά και υποδομές σίτισης και ούτω καθεξής.
Θεωρούμε ότι η σχολική υποδομή, το μέγεθος του σχολείου, η αρχιτεκτονική του, δεν είναι μόνο ένα απλά τεχνικό ζήτημα.
Καταργώντας ακατάλληλες και αξιοποιώντας και εκσυγχρονίζοντας υπάρχουσες σχολικές υποδομές, γίνεται καταρχήν προσπάθεια ώστε να λύνεται το πρόβλημα της έλλειψης προαύλιων χώρων, χώρων άθλησης, πράσινου κτλ.
Η εργατική λαϊκή εξουσία – διακυβέρνηση, σχεδιασμένα θα οικοδομεί νέα σχολεία, τα οποία ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών, προσαρμόζονται στις ιδιαιτερότητες κάθε ηλικιακής βαθμίδας, διαθέτουν υποστηρικτικές δομές για τη λειτουργία του σχολείου για μαθητές και εργαζόμενους (όπως π.χ. βιβλιοθήκη).
Τα παραπάνω είναι ορισμένες μόνο πτυχές της συνολικής προγραμματικής μας πρότασης για την υποχρεωτική εκπαίδευση των παιδιών μας.
Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ξανά για την συμμετοχή σας σήμερα σε αυτή την εκδήλωση και να σας καλέσω να σκεφτείτε, να προβληματιστείτε και να συμπορευτείτε μαζί μας, με το ΚΚΕ, σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Γιατί πολιτικοί μεσσίες δεν υπάρχουν, σωτήρες απ’ τα πάνω να τους αναμένουμε δεν υπάρχουν.
Δείτε, σηκώνουν τους τόνους της προεκλογικής αντιπαράθεσης όταν σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα όχι μόνο συμφωνούν, αλλά έχουν βάλει και την υπογραφή τους. Απ’ τις συντάξεις και τους πλειστηριασμούς, μέχρι τη λεγόμενη πολιτική της πράσινης μετάβασης και της απελευθέρωσης της ενέργειας, εναλλάξ τα ψήφισαν και τα εφάρμοσαν και τώρα τσακώνονται πάνω στα αποκαΐδια της πολιτικής τους. Γι’ αυτό άλλωστε απορρίπτουν σωρηδόν αυτές τις μέρες όλες τις προτάσεις και τροπολογίες του ΚΚΕ, μεταξύ αυτών και για τη μονιμοποίηση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών.
Πρέπει λοιπόν, όλοι μαζί να ορθώσουμε ένα στεντόρειο όχι στους διπλούς εκβιασμούς των κομμάτων του συστήματος, στα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια που μαυρίζουν τις ζωές μας.
Γιατί μόνο ο λαός σώζει το λαό στο δρόμο ριζικών αλλαγών και ανατροπών με ένα ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό.
Ικανό να πιέζει, να διεκδικεί, και μέσα στη βουλή και μέσα στους δήμους και στις περιφέρειες, και στους δρόμους του καθημερινού αγώνα, για το καλό των μαθητών, των εκπαιδευτικών, των γονιών, για το καλό όλων των εργαζομένων, όλων των λαϊκών οικογενειών.
Με βάση αυτές τις θέσεις μπορούμε σήμερα να κρίνουμε τις εξελίξεις, να θέτουμε επιστημονικό, παιδαγωγικό και ταξικό κριτήριο στις αλλεπάλληλες αντιδραστικές αλλαγές που φέρνουν διαχρονικά οι κυβερνήσεις. Τελικά θέτουν στο επίκεντρο την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα της πάλης για μια κοινωνία που “θα έχει στο νου της το παιδί”. Αυτός ο αγώνας, αυτός ο δρόμος, ξεκινά φυσικά από σήμερα.
Στους καθημερινούς αγώνες, αλλά και στην κάλπη.
Στηρίζοντας, ενισχύοντας τη μοναδική εκείνη πολιτική δύναμη που βρίσκεται δίπλα και όχι απέναντι στις αγωνίες του λαού μας και των παιδιών του, δηλαδή το ΚΚΕ.
