Γράφει ο Α. Κωνσταντινίδης πνευμονολόγος του Κέντρου Υγείας Περιστερίου
Εδώ και χρόνια ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας θεωρεί την καπνιστική συνήθεια ως επιδημία. Οι επιπτώσεις του καπνίσματος στις κοινωνίες είναι καταστροφικές και ανυπολόγιστες, είτε, αφορούν την ανθρώπινη ζωή είτε την οικονομική συνιστώσα. Στην Ελλάδα της κρίσης (που δυστυχώς όπως αποδείχθηκε δεν ήταν μόνο οικονομική) η καπνιστική συνήθεια φαίνεται πως αυξάνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ιδιαίτερα στις γυναίκες.
Είναι γνωστό ότι η πρώτη αιτία θανάτου στις γυναίκες παγκοσμίως είναι ο καρκίνος του πνεύμονα.
Είναι φανερό λοιπόν ότι κάτι παράξενο συμβαίνει στη χώρα μας. Η κοινωνία μας από μόνη της προσθέτει ένα ακόμη βαρίδι στο μηνιαίο της προϋπολογισμό αλλά κυρίως έναν παράγοντα που επιδεινώνει την ποιότητα της ζωής της συστηματικά και με μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα.
Πολλοί ειδικοί το ως άνω φαινόμενο το ερμηνεύουν ως τάση αυτοκαταστροφής άλλοι ως λαθεμένο τρόπο διεξόδου από τα προβλήματα. Πολλοί καπνιστές λένε πως είναι η μοναδική απόλαυση που τους απέμεινε … παρότι γνωρίζουν πως η καπνιστική συνήθεια είναι καταστροφική .
Από την αρχή των διαπιστώσεων αυτών απέφυγα συνειδητά να αναφερθώ σε νούμερα και στατιστικά στοιχεία αριθμητικά αφού ως τώρα μάλλον η αναφορά τους μας κούρασε παρά μας ευαισθητοποίησε. Ταυτόχρονα τα μέτρα διακοπής του καπνίσματος που θέσπισε η πολιτεία μας, αναιρέθηκαν από εμάς τους ίδιους και πάντως ως αποτέλεσμα δεν φάνηκαν να ξεθολώνουν το καπνιστικό τοπίο της χώρας.
Τους τελευταίους μήνες εμείς στο κέντρο υγείας Περιστερίου είπαμε να πιάσουμε την υπόθεση κάπνισμα από την αρχή.
Με στόχο η διακοπή καπνίσματος να γίνει ελπίδα για τον καθένα μας αποφασίσαμε η πρωτοβάθμια φροντίδα να κάνει πρώτη το βήμα προς τον πολίτη. Έτσι εδώ στο Περιστέρι ξεκινήσαμε προγράμματα διακοπής καπνίσματος, ομιλίες σε σχολεία, πρωτοβουλίες με τη στήριξη του δήμου, αλλά και με την προσωπική επαφή με τους συν πολίτες μας. Σε όσους μας ζητούν τη βοήθειά μας για να διακόψουν το κάπνισμα τους λέμε πως προϋπόθεση αποτελούν τρεις λέξεις :θέληση , θέληση ,θέληση που θα μεταλλαχτούν στη λέξη ελπίδα, για τον καθένα, για το δήμο, για την πρωτοβάθμια φροντίδα, ελπίδα για μια νέα αρχή.
Αφιερωμένο στους ανώνυμους και επώνυμους (Ελ. Χατζηπασχάλη και Ελ. Φωτίου) που βοηθούν να γίνει πράξη αυτή η ελπίδα.
