Μετά τις κάλπες
Με τις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής ολοκληρώθηκε ο μακρύς εκλογικός κύκλος, που άνοιξε στις 21 Μαΐου 2023. Πέντε εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σ’ έναν χρόνο, παράείναι πολλές, για τις αντοχές του εκλογικού σώματος.
Κανόνας απαράβατος: Όσο πιο συχνά γίνονται εκλογές, τόσο περισσότερο μειώνεται η συμμετοχή. Aνεξάρτητα από τη βαρύτητά τους. Δεν πρόκειται για πολιτική αλλά για ανθρωπολογική σταθερά, κάτι που παραβλέπεται από τους θρηνολογούντες για τη «θηριώδη» αποχή στις ευρωεκλογές.
Ενδεικτικά και προς απόδειξη: Γενάρη του 2015, ψήφισαν 6.330.356 πολίτες, ποσοστό 63,94%. Στο τραγελαφικό και παραλίγο θανατηφόρο για τη χώρα δημοψήφισμα, την κρισιμότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής περιόδου, ψήφισαν 169.216 λιγότεροι (62,15%). Το Σεπτέμβρη 2015, παρά τα όσα δραματικά είχαν συμβεί το εξάμηνο Βαρουφάκη ψήφισαν 762.426 λιγότεροι (56,16%).
Μετά δύο εθνικές εκλογές, πρώτες και επαναληπτικές αυτοδιοικητικές διπλής κάλπης, το 41,39% της πέμπτης κατά σειρά αναμέτρησης των ευρωεκλογών, είναι εύλογο. Πολύ περισσότερο όταν η σημασία τους περιοριζόταν στην εκλογή του απόμακρου για τον μέσο πολίτη Ευρωκοινοβουλίου.
Περιορισμένου ενδιαφέροντος εκλογές, αλλά πρόσφορες για πολιτικά συμπεράσματα. Άλλωστε, τα κόμματα τις χρησιμοποίησαν, σχεδόν αποκλειστικά, προς εξυπηρέτηση εσωτερικών πολιτικών επιδιώξεων.
Στην ευρωπαϊκή τους διάσταση: Θετικό ότι μέσα στη γενική ελαφρότητα εκλέχτηκαν ο Γιάννης Μανιάτης και ο Δημήτρης Τσιόδρας.
Στην εσωτερική: Ματαιωμένες προσδοκίες, ανώμαλες προσγειώσεις και κάτι …ψιλά στο τέλος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υπερεκτιμώντας τις δημοσκοπήσεις και υποτιμώντας την λογικά αναμενόμενη αποχή και την έλλειψη κρίσιμου διλήμματος, διέπραξε το δεύτερο λάθος τακτικής, μετά την υπερβολική πολιτικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών: Έθεσε τον περιβόητο -(κατά το ανεκδιήγητο κλισέ)- πήχυ στο 33%, αντί στην ‘πρωτιά με μεγάλη διαφορά’ και εισέπραξε εντυπώσεις ήττας από το 28,31%.
Ο πολιτικός ‘πλουμιστός χαρταετός’ Στέφανος Κασσελάκης κατάφερε να κρατήσει τη δεύτερη θέση, πλησιάζοντας το 15%. Για τα μέτρα του είναι επίτευγμα. Του εξασφαλίζει επιβίωση μέχρι τις εθνικές εκλογές. Η θεαματική πτώση, τύπου χαρταετού, θα επέλθει μετά, όταν η αβάσταχτη ελαφρότητά του θα πάψει να έχει πέραση ακόμα και στα πρωινάδικα.
Στο ΠΑΣΟΚ, το δράμα ξεκίνησε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αδικείται προσωπικά και πολιτικά από το αποτέλεσμα. Αλλά στην πολιτική μόνο αυτό μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι ανεπαρκές για το κόμμα και δυσάρεστο για το πολιτικό σύστημα, που παραμένει σε ανισορροπία και χωρίς τον αναγκαίο δεύτερο πυλώνα του.
‘Ασάλευτη ζωή’ λοιπόν στο κέντρο της πολιτικής ζωής. Κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που μάλλον θα αξιοποιήσει επωφελώς το λάθος τακτικής και την φαινομενική ήττα του.
Κενό αντιπολίτευσης, υπό την έννοια της εναλλακτικής λύσης.
Περιφερειακά μικροεκπλήξεις και συγκυριακές διακυμάνσεις, χωρίς ιδιαίτερη σημασία και προοπτική. Ούτε ο Βελόπουλος θα γίνει πρωθυπουργός ούτε η Λατινοπούλου κρίσιμος παράγων. Συγκυρία, δυσαρέσκειες και (νεοδημοκρατικός) αντιμητσοτακισμός, τους πρόσφεραν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Αλλά μέχρις εκεί. Τα άλλα, στα όνειρά τους.
Το ναυάγιο της Νέας Αριστεράς σε μία «εύκολη» εκλογή, επισφραγίζει το τέλος του Τσιπρικού τυχοδιωκτισμού, παρασύροντας στην αφάνεια και κάποιους νέους που, χωρίς το στίγμα του, μπορεί να είχαν θέση στην πολιτική σκηνή.
