Ο νέος καθοριστικός παράγων
Πριν την εκλογική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ, το πολιτικό σκηνικό έμοιαζε ασάλευτο: Κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια απολιθωμένη αξιωματική αντιπολίτευση, εκτός τόπου και χρόνου, και μια ξέπνοη Κεντροαριστερά, που πελαγοδρομούσε αμήχανη, ανάμεσα στους δύο, προσπαθώντας να επιβιώσει.
Το σκηνικό άλλαξε θεαματικά. Η Κεντροαριστερά αποτελεί πλέον το σημείο αναφοράς για τις πολιτικές εξελίξεις. Αναλύσεις, εκτιμήσεις και πολιτικοί σχεδιασμοί απ’ αυτήν ξεκινούν και σ’ αυτήν περιστρέφονται.
Πρόκειται για ένα από τα απροσδόκητα φαινόμενα, που κάνουν την πολιτική συναρπαστική: Μια παράταξη που καταβαραθρώθηκε (άδικα) στη δίνη της κρίσης και έμεινε για χρόνια στο περιθώριο, βρίσκεται ξαφνικά και πάλι στο επίκεντρο και μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά το μέλλον.
Ο διπλασιασμός της εκλογικής της απήχησης, όπως αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις και η κοινωνική δυναμική που ανέκτησε, είναι πρόσκληση και πρόκληση να αποκατασταθεί στον ιστορικό της ρόλο, ως η μεγάλη Δημοκρατική παράταξη.
Οι προϋποθέσεις, όπως διαμορφώθηκαν από την κοινωνία, τη συγκυρία και όσους στάθηκαν με πίστη και αξιοπρέπεια στις τάξεις της τα δύσκολα χρόνια, είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές:
Η κοινωνία έστρεψε πάλι το βλέμμα της προς την Κεντροαριστερά, με ενδιαφέρον και προσδοκίες. Η Συντηρητική παράταξη εκ δεξιών, εμφανίζει σημάδια κόπωσης και έχει μπει σε διαδικασία φθοράς. Η (ψευδώνυμη) ανερμάτιστη Αριστερά από την άλλη, βρίσκεται σε απόλυτη αδυναμία να μεταλλαχθεί σε κανονικό δημοκρατικό κόμμα. Η φθίνουσα πορεία της προς το πολιτικό περιθώριο απ’ όπου ξεκίνησε, είναι προδιαγεγραμμένη.
Θεσμική, πολιτική και εθνική αναγκαιότητα επιβάλουν τη διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης στη συντηρητική διακυβέρνηση. (Και τέτοια, βέβαια, δεν μπορεί να είναι αυτή που ονειρεύονται οι συνέταιροι του Καμμένου).
Συντρέχουν, δηλαδή, όλες οι αναγκαίες συνθήκες για τη διαμόρφωση προοπτικής σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης. Απαιτούνται, όμως, και οι ικανές. Γιατί στην πολιτική τίποτα δεν είναι αυτονόητο και νομοτελειακό.
Και οι ικανές συνθήκες, δηλαδή, οι χειρισμοί με τους οποίους θα επιτευχθεί ο στόχος, βρίσκονται στα χέρια του νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς Νίκου Ανδρουλάκη.
Η συνεισφορά του στην εκτίναξη του ΠΑΣΟΚ στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής είναι τεράστια και αδιαμφισβήτητη. Και ανταμείφθηκε γενναιόδωρα από την κοινωνία.
Τεράστια είναι και η ευθύνη που του ανατέθηκε:
Να χαράξει ξεκάθαρη στρατηγική και να προχωρήσει με αταλάντευτη προσήλωση στον αδιαπραγμάτευτο στόχο: Να ξανακάνει το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή και πυλώνα του Δημοκρατικού μας συστήματος.
Προφανώς οι παγίδες και οι ενέδρες που θα στηθούν στην πορεία, είναι πολλές. Αλλά τα διλήμματα δεν είναι δύσκολα. Τα δόλια δολώματα, οι κάλπικες « προοδευτικούρες» και οι προσπάθειες χειραγώγησης με εκβιαστικές ταυτίσεις, είναι πολύ κακότεχνες και χοντροκομμένες, για να ξεγελάσουν και να πείσουν.
Με καθαρή πολιτική Αρχών, μακριά από φοβικότητες, τακτισμούς και μικροπολιτικούς υπολογισμούς, οι εξελίξεις είναι αρκετά προβλέψιμες:
Στις πρώτες εκλογές το ΠΑΣΟΚ, αν δεν επιτύχει, θα προσεγγίσει τον στόχο να αναδειχτεί δεύτερο κόμμα. Αμέσως μετά τις πρώτες εκλογές και την ήττα , η κατάρρευση της ψευδώνυμης Αριστεράς, θα είναι άμεση και ραγδαία. Ό,τι συγκρατηθεί μέχρι τις εκλογές, θα απελευθερωθεί την επομένη.
Στις δεύτερες εκλογές η θέση του ΠΑΣΟΚ στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σχεδόν βέβαιη. Το κάτι περισσότερο, θα εξαρτηθεί από τα λάθη, τη φθορά και τις αποτυχίες της Νέας Δημοκρατίας
