Δημοτικό θέατρο Νέας Ιωνίας “Γιάννης Δομνάκης” – “Οι Ηλίθιοι”
Το Δημοτικό θέατρο Νέας Ιωνίας “Γιάννης Δομνάκης” παρουσιάζει το έργο του Νιλ Σάιμον “Οι Ηλίθιοι” σε διασκευή και σκηνοθεσία του Ιωσήφ Πολυκάρπου για 4 τελευταίες παραστάσεις:
ΩΡΑ 08:30μμ
ΣΑΒΒΑΤΟ 18/4/2015
ΚΥΡΙΑΚΗ 19/4/2015
ΣΑΒΒΑΤΟ 25/4/2015
ΚΥΡΙΑΚΗ 26/4/2015
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ “ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΜΝΑΚΗΣ”
(Λυκαονίας & Αρχιμήδους – Πευκάκια, τηλ.: 210 2794253 / 6986684883)
ΝΙΛ ΣΑΪΜΟΝ
ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΙΩΣΗΦ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΕΤΤΑΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΙΩΣΗΦ
ΑΦΙΣΑ: ΤΑΚΗΣ ΒΙΝΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΔΗΣ
ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΟΙ:
ΟΛΓΑ ΜΑΓΓΟΠΟΥΛΟΥ,ΕΛΕΝΗ ΓΛΑΡΕΝΤΖΟΥ
ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΕΡΓΟΥ: ΙΩΣΗΦ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΡΙΚΟΥ ΜΠΕΛΙΕ
ΔΙΑΝΟΜΗ
ΛΕΩΝ ΤΟΛΤΣΙΝΣΚΥ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ
ΣΟΦΙΑ ΖΟΥΜΠΡΙΝΣΚΥ: ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΠΗΡΟΥΝΙΑ
Δρ ΖΟΥΜΠΡΙΝΣΚΥ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ
ΛΕΝΥΑ ΖΟΥΜΠΡΙΝΣΚΥ: ΕΛΕΝΗ ΝΙΝΑ
ΓΚΡΕΓΚΟΡ ΓΙΟΥΣΕΚΕΒΙΤΣ: ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΣΝΕΤΣΚΥ:ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
ΚΟΥΔΟΥΝΑΤΟΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΚΑΣ
ΣΛΟΒΙΤΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΞΕΝΙΤΙΔΗΣ
ΜΙΣΚΙΝ: ΘΑΝΟΣ ΛΑΪΟΣ
ΓΙΕΝΤΣΝΑ: ΧΑΡΑ ΒΟΥΤΥΡΑΚΗ
ΜΠΑΤΛΕΡ-ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΛΟΒΙΤΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΤΙΝΗΣ
ΔΙΚΑΣΤΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ: ΙΩΣΗΦ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΟΙ:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΕΤΤΑΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΤΙΝΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ, ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, ΘΑΝΟΣ ΛΑΪΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΝΙΝΑ
ΤΑΜΠΕΛΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΡΑΟΣ
ΗΧΟΣ: ΟΛΓΑ ΜΑΓΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΝΗ ΓΛΑΡΕΝΤΖΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Νηλ Σάιμον γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1927. Μεγάλωσε σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες που δεν του επέτρεψαν να κάνει ανώτερες σπουδές, αλλά το έμφυτο ταλέντο του δεν άργησε να φανερωθεί. Ο μεγάλος του αδελφός ήταν η αιτία για το ξεκίνημά του, αυτός ζήτησε τη βοήθειά του για ένα σκετς που έπρεπε να γράψει για το πάρτι της εταιρίας του και από τότε η συνεργασία τους άνθισε. Για πολλά χρόνια η δουλειά του περιορίστηκε σε κωμωδίες για την τηλεόραση. Πολύ αργότερα κατάφερε να ξεπεράσει τη φυσική του ντροπαλοσύνη και να γράψει μόνος του πια θεατρικά έργα, που έγιναν και μεγάλες επιτυχίες στον κινηματογράφο. Το χαρακτηριστικό του γραψίματός του είναι ότι εμπνέεται από την ίδια τη ζωή κι οι χαρακτήρες του μιλάνε και σκέφτονται σαν τον καθένα μας.
Ο Νηλ Σάιμον είναι πολυγραφότατος και πολυτάλαντος αφού ο ίδιος υπήρξε και παραγωγός και σεναριογράφος, αλλά και θεατρικός συγγραφέας.
Πολλά από τα έργα του έγιναν δημοφιλή, παρά το γεγονός οτι η κριτική στην αρχή δεν τα αντιμετώπισε θετικά.
Θεωρείται ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της κωμωδίας στην αμερικανική λογοτεχνική ιστορία. Έχει γράψει πάνω από τριάντα θεατρικά έργα και σχεδόν ίδιο αριθμό σενάρια ταινιών.
Οι κωμωδίες του θίγουν θέματα της μεσοαστικής κοινωνίας. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει λάβει περισσότερα Oscar και Tony υποψηφιότητες από κάθε άλλο συγγραφέα, πολλοί θεωρούν ότι έχει υποτιμηθεί ως θεατρικός συγγραφέας κατά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, επειδή έγραψε κωμωδίες παρά δράμα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ
Αποτελεί πλέον κοινό τόπο η διαπίστωση ότι οι δρόμοι του θεάτρου συναντιούνται, διασταυρώνονται και πορεύονται παράλληλα με τους δρόμους που ακολουθεί η ιστορία ενός τόπου. Έτσι και το θέατρο στις Η.Π.Α. ακολουθεί την ιστορική τους μοίρα. Η ιστορική ιδιορρυθμία τους, αντανακλάται και στο θέατρο τους. Γέννημα ευρωπαίων αποίκων, συχνά κυνηγημένων για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους, χειραφετούνται πολιτικά με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας(1775-1783), για να βρουν στη συνέχεια το δικό τους δρόμο και τη δική τους ταυτότητα.
Αν όμως οι ΗΠΑ, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά οδηγήθηκαν στη θέση της πρώτης, και σήμερα μοναδικής, υπερδύναμης, η πολιτιστική τους ταυτότητα ταλαντεύεται ακόμη, επειδή πασχίζοντας να βρουν το αμερικανικό πρόσωπό τους, στις μεγαλύτερες, ουσιαστικότερες και δημιουργικότερες στιγμές τους είναι, είτε από ένστικτο είτε από μίμηση, βαθειά ευρωπαίοι.
Το επαγγελματικό θέατρο άρχισε να εμφανίζεται στις αρχές του 18ου αιώνα με πρωτοπόρο, και πρώτο επαγγελματία ηθοποιό, τον Άντονι ΄Αστον. Στα χρόνια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας υπήρξαν θεατρικές προσπάθειες, κυρίως από την μεριά των ΄Αγγλων, ενώ παράλληλα έδιναν παραστάσεις μεγάλοι ευρωπαίοι ηθοποιoί και αξιόλογοι θίασοι. Τότε, οι άποικοι του αγγλικού στέμματος είδαν τον Ο’ Κην, τον Μακρίντυ, τον Τσαρλς και τη Φάνυ Κεμπλ, ακόμη και τη Σάρα Μπερνάρ.
Το ότι το θέατρο κυριαρχούσε στον ζωή των ανθρώπων της εποχής εκείνης το μαρτυρούν δύο τραγικά γεγονότα. Το πρώτο συνέβη στη Νέα Υόρκη, το 1848. Είναι οι περίφημες ταραχές του ΄Αστορ Πλέης. Ο Αμερικανός ηθοποιός Ε. Φόρεστ, μισούσε θανάσιμα τον άγγλο συνάδελφό του Μακρίντυ, έτσι όταν εκείνος επισκέφτηκε τη Νέα Υόρκη για παραστάσεις, οι επιθέσεις του Φόρεστ εναντίον του προκάλεσαν τις ταραχές, στις οποίες έχασαν τη ζωή τους 22 άνθρωποι. Το δεύτερο είναι, όπως καλά καταλάβατε, η δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν, στις 14 Απριλίου 1865, στον «Φορντ Θήατερ», από τον ηθοποιό Τζων Μπουθ.
Το σύγχρονο αμερικανικό θέατρο αρχίζει θεωρητικά, το 1906, με το ανέβασμα του έργου του Γουίλλιαμ Βαν Μούντυ η Μεγάλη Διαφορά, με θέμα τη σύγκρουση μιας καλομαθημένης γυναίκας, μεγαλωμένης με τις παραδόσεις της Νέας Αγγλίας, και ενός τραχύ άντρα του Φαρ Ουέστ.
Ο μεσοπόλεμος στάθηκε γόνιμος για το θέατρο. Θίασοι όπως, το «Γκιλντ Θήατερ», το «Νέιμπαρχουντ Πλέηχάους» και οι «Πρόβινστάουν Πλέηαρς» ανεβάζουν έργα του ΄Ελμερ Ράις, του Τζων Λώσον και του Ο’ Νηλ, ο οποίος κυριαρχεί στο αμερικανικό θέατρο όλο το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, και φέρνει το κοινό σε επαφή με όλα τα μοντέρνα ευρωπαϊκά αισθητικά ρεύματα..
Τον 20ο αιώνα πολλές μεγάλες προσωπικότητες σημάδεψαν το αμερικανικό θέατρο, όπως ο ΄Αρθουρ Χόπκινς, ο Ρ.Τ. Τζόουνς, η ΄Εβα λε Γκαγιέν, ο Τζων Μπάρυμορ. Ανάμεσα 1929-1935 οι δραματουργοί Σταίνμπεκ, Φώκνερ, Κόλντγουελ, και Κλίφορντ Οντέντς ασχολούνται με πολιτικά θέματα και το θέατρο γίνεται όπλο μάχης. Το 1923, εμφανίζεται στη Νέα Υόρκη το «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας» και εντυπωσιάζει η αντίληψή του για το ομαδικό παίξιμο. Μένουν στην Αμερική για να διδάξουν το σύστημα Στανισλάβσκι κάποια στελέχη του. Αποτέλεσμα η ίδρυση του «Γκρουπ Θήατερ», από τους Στέλλα ΄Αντλερ, Χάρολντ Κλάρμαν και Λη Στράσμπεργκ. Αργότερα (1947), και με την συμμετοχή του Ηλία Καζάν, δημιουργείται το «΄Ακτορς Στούντιο».
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίζονται τρεις σπουδαίοι θεατρικοί συγγραφείς: Τεννεσί Ουίλιαμς, ΄Αρθουρ Μίλερ, ΄Εντουαρντ ΄Αλμπη, που κάνουν το θέατρο των ΗΠΑ ισάξιο του ευρωπαϊκού.
Οι νεώτεροι συγγραφείς Σαμ Σέπαρντ και Νταίηβηντ Μάμετ, σκιαγραφούν τη φθορά του αμερικανικού ονείρου. Στην πλευρά του πειράματος και της θεατρικής έρευνας το «Λίβινγκ Θήατερ» του Τζούλιαν Μπεκ και της Τζούντιθ Μαλίνα αλλά και το «Λα Μάμα» γράφουν το καθένα τη δίκη του σημαντική ιστορία. Στην πλευρά της διασκέδασης το αμερικανικό θέατρο προσέφερε ένα είδος δικής του επινόησης: το μιούζικαλ. Και μια πλειάδα μεγάλων κωμικών με πρώτους τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Μπάστερ Κήτον.
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Η αμερικανική σχολή της κωμωδίας με τους αξεπέραστους κωμικούς της, Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κήτον, Λώρελ και Χάρντη, Τζέρυ Λόυις, Αμποτ-Κοστέλο, Φιλ Σέϊβερς, Μπερτ Λαρ, κρατάει από τον Μολιέρο και τον Γκολντόνι, με πολύ δόση βουβού κινηματογράφου και σλάπστικ όπως το δόξασαν ο Μακ Σένετ και οι ηλίθιοι μπάτσοι του.
Ο Νηλ Σάϊμον, κινείται μέσα σ’ αυτήν την παράδοση. Χτίζει το κωμικό του με λόγο και γκάγκς, παίζοντας από την κωμωδία χαρακτήρων έως τη χοντρή μπουφόνικη φάρσα. Ανάλογό της μπορεί να είναι κάλλιστα η νεοελληνική κωμωδία όπως την σμίλεψαν τεχνίτες όπως ο Δ. Ψαθάς, οι Τσιφόρος- Βασιλειάδης, οι Σακελλάριος -Γιαννακόπουλος και οι Γιαλαμάς-Πρετεντέρης και την ενσάρκωσαν μεγάλοι κωμικοί όπως ο Σταυρίδης, ο Ηλιόπουλος, ο Φωτόπουλος, η Ρένα Ντορ, ο Λειβαδίτης.
Μέσα σ’ αυτήν την τόσο οικεία παράδοση κινήθηκα και προσπάθησα να δώσει στην οικειότητα το ρυθμό και την ζωντάνια ενός παράδοξου παραμυθιού, που, όπως όλα τα παραμύθια, παίζει με την πραγματικότητα και τη φαντασία, με το λογικό και το παράλογο, με την ποίηση και την πεζότητα.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά της θεατρικής ομάδας και όλους όσους βοήθησαν γιατί χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατον να ανέβει η παράσταση που θα δείτε.
ΙΩΣΗΦ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
