Τα παράδοξα μίας βραδιάς στο Θέατρο “Αλίκη Βουγιουκλάκη” στα Βριλήσσια
Θέατρο “Αλίκη Βουγιουκλάκη”, Βριλήσσια. Παράσταση “Άμλετ” του Σαίξπηρ. Καταφθάνω αρκετά νωρίτερα από την έναρξη. Με το εισιτήριο, αξίας 20 ευρώ, που δεν είναι βεβαίως αριθμημένο, ανά χείρας.
Με το πρόγραμμα των 6 ευρώ, επίσης ανά χείρας. Κάθομαι στην πρώτη σειρά όπου υπάρχουν αρκετές ελεύθερες θέσεις. Δεξιά κι αριστερά αρκετές θέσεις κατειλημμένες από άλλους θεατές. Έχω όμως διαπράξει το τεράστιο λάθος να καθίσω, εγώ η απλή θεατής, η κοινή θνητή, που βέβαια πληρώνω, στις θέσεις τις προορισμένες για τους υψηλούς επισήμους. Τα υψηλά πρόσωπα, που λέμε στην Ελλάδα. Το αντιλαμβάνομαι όταν λίγα λεπτά αργότερα καταφθάνει εμφανώς θορυβημένος κύριος τις μετά νεαράς ακολούθου. Άκομψα και απότομα με καλεί να σηκωθώ και να καθίσω πίσω. Μου δείχνει μάλιστα με το χέρι προς τα επάνω. Θεωρώντας προφανώς ότι εκεί είναι η φυσική μου θέση.
Γιατί; ερωτώ. Εδώ θα καθίσουν οι επίσημοι, απαντά πάραυτα. Εδώ θα καθίσει ο δήμαρχος, συμπληρώνει με έμφαση. Κοιτώ γύρω μου στην ίδια σειρά όπου κάθονται κι άλλοι θεατές. Είναι όλοι αυτοί επίσημοι; αναρωτιέμαι. “Ο δήμαρχος μπορεί να καθίσει και δίπλα”, προτείνω νηφάλια. “Δεν γίνεται”, λέει απότομα ο κύριος. “Και γιατί δεν γίνεται;”. “Διότι εδώ θα καθίσω εγώ”. “Και ποιος είστε εσείς, παρακαλώ;”. “Είμαι ο πρόεδρος”. “Ποιος πρόεδρος;” τολμώ να ρωτήσω η αδαής. “Του πολιτιστικού συλλόγου”, μου πετάει κατάμουτρα. Έτσι για να μάθω η θρασυτάτη, με ποιο πρόσωπο είχα την τιμή να ομιλώ.
Περιττό να σας πω ότι δεν σηκώνομαι από τη θέση μου. Με ρωτάει μάλιστα με ύφος εισαγγελέα το όνομά μου και την ιδιότητά μου. Τα οποία έχω την καλοσύνη να του αποκαλύψω, για να παρατηρήσει μετά με σκαιό ύφος στην υπάλληλο που τον ακολουθεί: “Έπρεπε να κάθεσαι εδώ από νωρίς και να προσέχεις. Aν έρθει ο δήμαρχος τώρα, θα του πούμε ότι κάθεται η κυρία (αναφέρει το όνομά μου);”. Είμαι η κυρία που, παρότι πληρώνω και φορολογούμαι κανονικότατα, έχω διαπράξει την ασυγχώρητη ασέβεια να καταλάβω το θώκο κάποιου σημαίνοντος κυρίου της μικρής μας πόλης. Έννοιες που έχουμε, εν μέσω λαίλαπας, θα μου πείτε…
Ο κύριος βέβαια εξακολουθεί να επιμένει ότι πρέπει να σηκωθώ και να καθίσω αλλού. Του επαναλαμβάνω ότι έχω πληρώσει και τον παρακαλώ να πάψει να με ενοχλεί. Ενδιαμέσως εκτοξεύει έξυπνες ατάκες του στυλ “και πώς ξέρετε εσείς ότι ο δήμαρχος δεν έχει πληρώσει;”. Πώς το ξέρω άραγε; Προφανώς όπως το ξέρει ο καθένας. Αλλά δέχομαι ότι ενδεχομένως να είχε πληρώσει. Γιατί θα έκανε τη διαφορά αυτό; Και γιατί θα έπρεπε να καθίσει πρώτη σειρά;
Κατά τη διάρκεια της παράστασης το κινητό του εν λόγω προέδρου του πολιτιστικού (όχι οποιουδήποτε άλλου) συλλόγου χτυπά ανενόχλητο. Δαιμονιωδώς. Σε ρυθμό γνήσια λαϊκό. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες; Εδώ στην Επίδαυρο δίνουν και παίρνουν τα κινητά, στο Φεστιβάλ Βριλησσίων θα οπισθοχωρήσουν;
Δήμαρχος δεν ξέρω αν εφάνη. Παρά τις προσδοκίες μου, δεν τον είδα. Κι ας είχαν φυλαχτεί με νύχια και με δόντια αρκετές θέσεις στην πρώτη σειρά, ώστε να καθίσει κι αυτός κι η συνοδεία του, αν ήθελαν. Και όλοι τους να φανούν ως έπρεπε να φανούν.
Τελικά στην Ελλάδα της κρίσης το μόνο που ξέρουμε να περιφρουρούμε μέχρι τελευταίας ρανίδος είναι οι θέσεις, το φαίνεσθαι. Ωσάν να φυλάσσουμε Θερμοπύλες. Έλεος πια με αυτές τις θέσεις των επισήμων στην Ελλάδα. Παντού επίσημοι. Άφθονοι επίσημοι. Πρόεδροι συλλόγων, δημοτικοί σύμβουλοι, βουλευτές, λογής λογής κατηγορίες που πιστεύουν ότι αυτοί είναι άρχοντες και όχι μόνο δεν πληρώνουν αλλά οφείλουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που πληρώνουμε αγόγγυστα χωρίς να χρωστάμε, να τους κάνουμε μονίμως χώρο για να περάσουν, για να καθίσουν, για να επιδειχτούν.
Εννοείται ότι κανείς δεν ενδιαφερόταν κατά τη διάρκεια της παράστασης για τα συχνά και αλλεπάλληλα μπες – βγες των θεατών, τα περάσματα εμπρός από τη σκηνή, τα κινητά που χτυπούσαν αδιαλείπτως.
Ζούμε στη χώρα με τους υπάτους και τους πραίτορες, που αντλούν κοινωνική αναγνώριση από τις θέσεις και αγνοούν την αξία των πράξεων.
Ζούμε στη χώρα των αξιωματούχων και των περίβλεπτων δημοτικών αρχόντων με τις συνοδείες τους που προσπαθούν να εξασφαλίσουν κύρος και γόητρο υψηλό με τις θεσούλες τις κρατημένες στις πρώτες σειρές, μην και καθίσουν πιο πίσω, αυτοί οι εκλεγμένοι, οι περιφανείς.
Ζούμε στη χώρα που οι δημοτικοί υπάλληλοι με ζήλο υπερβάλλοντα κρατούν με όλες τους τις δυνάμεις θέσεις στις πρώτες σειρές των δημοτικών θεάτρων για τους δημάρχους τους.
Ζούμε στη χώρα που αν τηλεφωνήσεις στο δήμο για να καταγγείλεις κάποιο πρόβλημα, οι ίδιοι υπάλληλοι αποφεύγουν με διάφορες προφάσεις να σου δώσουν σημασία αλλά με τον ίδιο ζήλο φροντίζουν να σε ξαποστείλουν γρήγορα γρήγορα για να μην τους ενοχλείς…
Στην Ελλάδα, τη χώρα των επισήμων, κάθε λογής και κάθε απόχρωσης, που μας καταδυναστεύει.
Της Ειρήνη Αϊβαλιώτου
Συγγραφέας
Πηγή: www.catisart.gr
