ΠΡΟΞΕΝΗΤΑΔΕΣ…
Γράφει ο π. Δήμαρχος Μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδης Καρπέτας
Πριν από χρόνια, σε μια συγκυρία που έμοιαζε με τη σημερινή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μας είχε θυμίσει τη λαϊκή παροιμία:
«Ανύπαντρος προξενητής, για πάρτη του γυρεύει»
Τελευταία, φούντωσε η συζήτηση για τον «Άγνωστο Χ» Πρωθυπουργό, σε μια μάλλον απίθανη «Προοδευτική Κυβέρνηση» ή έστω κυβέρνηση συνεργασίας.
Όλα ξεκίνησαν από την πολύ διορατική ή πολύ αστόχαστη, -(από τα αποτελέσματά της θα φανεί τι ήταν)- πολιτική επιλογή του Ν. Ανδρουλάκη, να αποκλείσει προκαταβολικά Κυριάκο Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα από την πρωθυπουργία.
Πρώτος οσμίστηκε ευκαιρία –(αν και πολύ αβέβαιη),- ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Βιαστικός και ασυγκράτητος, όπως είναι, βγήκε στη γύρα, ως «προξενητής που για πάρτη του γυρεύει».
Ανέπτυξε θεωρητικά και υμνολόγησε τις αρετές των κυβερνήσεων συνεργασίας και έδωσε διαπιστευτήρια σε κάθε πιθανό και απίθανο υποστηρικτή της «Προοδευτικής Κυβέρνησης». Στην αρχή δειλά-δειλά κι’ απ’έξω-απ’έξω.
Όταν, όμως, ο Ανδρουλάκης δήλωσε ότι εννοεί πολιτικό πρόσωπο, ξεθάρρεψε περισσότερο. Δήλωσε, βέβαια, ότι αν διεκδικούσε ρόλο Πρωθυπουργού, θα το έκανε ευθέως. Αλλά δέχτηκε να «θυσιαστεί» δηλώνοντας: Αν μου ζητήσουν να είμαι πρωθυπουργός «θα τους διευκολύνω».
(Όσοι αναρωτιούνται γιατί ένας τόσο ευφυής και συγκροτημένος πολιτικός βρίσκεται στο περιθώριο, μπορούν να βρουν την απάντηση στις τελευταίες κινήσεις του. Τον υπονομεύουν η εξυπνάδα και η βιασύνη του).
Άλλος προξενητής, «που πιάνει πουλιά στον αέρα» αυτός, ανακάλυψε ότι η χώρα χρειάζεται Κυβέρνηση συνεργασίας, διάρκειας ενός έτους. Τη φαντάζεται κάπως στα προσωπικά του μέτρα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, σ’ αυτή τη φάση, είναι προσεκτικότερος. Αποφεύγει ευφυώς να εκτεθεί – (και να καεί)- και περιμένει να υπάρξει πράγματι ευκαιρία.
Προσεχώς μπορεί να δούμε και άλλα.
Οι διαλυτικές συνέπειες της απλής αναλογικής, μπορεί να εκδηλωθούν με νέους προξενητάδες, την επομένη των εκλογών της 21ης Μαΐου και τα τριήμερα των διερευνητικών, που ακολουθούν.
Θα εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα. Αν ευνοούν τον εκφυλισμό της πολιτικής ζωής, θ’ ανοίξουν κι’ άλλες ορέξεις, που θ’ ανακαλύψουν τις αρετές των Κυβερνήσεων συνεργασίας, το «χρέος προς την πατρίδα και άλλα ηχηρά παρόμοια».
Ο Τσίπρας, πάντως, θα δεχόταν για Πρωθυπουργό ακόμα και τον Άδωνη Γεωργιάδη. (Για το Βελόπουλο το μαρτύρησε κιόλας κάποιος Αραχωβίτης).
Αρκεί να φύγει από τη μέση ο Μητσοτάκης, που (νομίζει ότι) είναι ο κακός του δαίμονας, αρνούμενος να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Για όλους τους άλλους είναι σίγουρος πως είναι του χεριού του.
Όλα αυτά είναι κατανοητά στο επίπεδο των προσωπικών στοχεύσεων. Αλλά τι σχέση έχουν με την πορεία της χώρας και τις ανάγκες της;
