Συμπεράσματα και διδάγματα
- Γράφει ο π. Δήμαρχος Μεταμόρφωσης Μιλτιάδης Καρπέτας
Μοχθηρία και χαιρεκακία απέναντι στους ηττημένους, όσο μοχθηροί, διχαστικοί και χαιρέκακοι να ήταν ο ίδιοι, δεν είναι πολιτισμένη αντίδραση. Τον πεσμένο δεν τον χτυπάς…
Τα συμπεράσματα, όμως, από μια συντριπτική λαϊκή ετυμηγορία, είναι χρήσιμα και διδακτικά. Για τα πολιτικά ήθη γενικότερα και για τους ίδιους τους ηττημένους (αν βέβαια είναι δεκτικοί μάθησης).
Πρώτο συμπέρασμα από τις εκλογές της 21ης Μαΐου: Το να πολιτεύεσαι για τέσσερα χρόνια με αιχμή της πολιτικής σου το χλευαστικό «Κούλης», το «Μητσοτάκη γαμ….σαι» και το «Νέα Δημοκρατία, κόμμα παιδεραστών», που ρυπαίνουν τους τοίχους και κατακλύζουν τους υπονόμους του διαδικτύου, δεν είναι αποτελεσματικό. (Αφήνουμε στην άκρη τα … ψιλά γράμματα της ηθικής και της ευπρέπειας).
Η χυδαιότητα μπορεί να ντοπάρει τους φανατικούς, να τυφλώνει ή και να εξαχρειώνει, ακόμα και ευπρεπείς και αξιόλογους κατά τα άλλα ανθρώπους. (Το φαινόμενο άνθισε τα τελευταία χρόνια).
Δεν μπορεί, όμως, να πείσει τους περισσότερους. Και στο πολίτευμα στο οποίο –ευτυχώς- ζούμε, αποφασίζουν οι περισσότεροι, ευτυχώς και πάλι.
Δεύτερο συμπέρασμα: Δεν μπορείς να πολιτεύεσαι ερήμην της πραγματικότητας. Το να φτιάχνεις και να επιχειρείς να επιβάλεις στην κοινωνία έναν εξωπραγματικό κόσμο, στον οποίο προβάλλονται οι δικές φαντασιώσεις, επιθυμίες και ανάγκες , είναι επίσης αναποτελεσματικό. Και δημιουργεί θύματα ακόμα και στους φανατικούς σου, όπως ο πραγματικά αξιολύπητος «αψύς Σφακιανός» .
Τρίτο συμπέρασμα: Τακτικισμοί, διαστρεβλώσεις, υπονομεύσεις, εμμονικές προσπάθειες ισοπέδωσης των πάντων και ναρκοθέτηση της πολιτικής ζωής, με τη δόλια και διαλυτική αναλογική, γυρίζουν ανάποδα και σε πλακώνουν..
Επαλήθευση στην κάλπη της λαϊκής θυμοσοφίας για το λάκκο που σκάβεις για τους άλλους.
Συμπέρασμα τέταρτο: Με το ζόρι, (και τον βολονταρισμό κατά την αριστερή ορολογία), δεν γίνεται δουλειά ούτε στην πολιτική. Γίνεται με μέθοδο, υπευθυνότητα, λογική, συνέπεια, σχέδιο και στοιχειώδη σεβασμό.
Σεβασμό στον εαυτό σου, στον κοινό νου και – (δύσκολο και αυτό!)- στους αντιπάλους. Αυτό ισχύει στις Δημοκρατίες.
Συμπέρασμα πέμπτο και τελευταίο: Το χιλιοειπωμένο απόφθεγμα του Αβραάμ Λίνκολν:
«Μπορείς να κοροϊδέψεις τους πολλούς για λίγο και τους λίγους για πολύ. Αλλά όχι τους πολλούς για πολύ».
Απαραίτητη διευκρίνιση: Άλλο το να καθυποτάξεις και να εξανδραποδήσεις τους πάντες, άλλο το να πείσεις τους πολλούς.
Το πρώπο το κάνουν άνετα οι παντός είδους και χρώματος ολοκληρωτισμοί.
Το δεύτερο είναι πολύ δυσκολότερο: Απαιτεί ήθος, παιδεία, ικανότητες, συνέπεια, αρχές και σκληρή δουλειά. Και το λένε Δημοκρατία.
Θα είναι καλό το πάθημα να γίνει μάθημα. Πρωτίστως, στους ηττημένους των εκλογών – (πολύ δύσκολο, αλλοίμονο) – αλλά και σ’ αυτούς που ακολούθησαν τις πρακτικές τους.
