ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
- Άρθρο του π. Δημάρχου μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδη Καρπέτα
Το ΠΑΣΟΚ απετέλεσε, για πολλούς λόγους και σε πολλά επίπεδα, εντελώς ξεχωριστή περίπτωση για την πολιτική Iστορία της χώρας και την διαμόρφωση της κοινωνίας.
Η ιστορική του διαδρομή, θα μπορούσε να χωριστεί, σχηματικά, σε τρεις περιόδους:
– Την περίοδο της «Θύελλας και της Ορμής», (1979 – 1996), στην οποία δέσποσε η καταιγιστική ηγετική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου.
– Την περίοδο της νηνεμίας, του μέτρου και της αθόρυβης δημιουργίας, (1996-2004), την οποία καθόρισε η σύνεση και η μεθοδικότητα του Κώστα Σημίτη.
– Την περίοδο φθοράς και παρακμής, από το 2004 μέχρι σήμερα.
* * *
Την πρώτη περίοδο, κυριάρχησε το πολιτικό στοιχείο, που ήταν απαραίτητο, για το ξεπέρασμα χρόνιων τραυμάτων και παθογενειών, από το ταραγμένο παρελθόν.
Με τις υπερβολές και τις διακυμάνσεις της, η περίοδος αυτή ήταν καθοριστική: Στη διάρκειά της χειραφετήθηκαν παραγκωνισμένα κοινωνικά στρώματα, επουλώθηκαν οι πληγές του εμφυλίου, εδραιώθηκε το κομματικό σύστημα, στέριωσε η Δημοκρατία, καταργήθηκαν αναχρονιστικοί θεσμοί, κατοχυρώθηκε η ισονομία και θωρακίστηκε το πολιτικό σύστημα.
Την περίοδο Σημίτη, υποχώρησε το υπερτροφικό πλέον πολιτικό στοιχείο, δόθηκε προτεραιότητα στον εκσυγχρονισμό της χώρας, την ανάπτυξη των υποδομών, την εκτέλεση μεγάλων έργων, την εξομάλυνση της πολιτικής ζωής και την πλήρη ενσωμάτωση του Ελληνισμού, συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το δυτικό πολιτισμό.
* * *
Το Μάρτη του 2004, ο Σημίτης παρέδωσε την καλύτερη Ελλάδα που είχε υπάρξει ποτέ, στον Κώστα Καραμανλή και το παραγωγικότερο κόμμα της μεταπολίτευσης, στον Γιώργο Παπανδρέου, τα δύο «ανήμπορα παιδιά», κατά τη θυμόσοφη έκφραση του Γιώργου Σουφλιά.
Έκτοτε Ελλάδα και ΠΑΣΟΚ, ακολούθησαν παράλληλες πορείες φθοράς και παρακμής.
Η χώρα κατέληξε στα χέρια τυχάρπαστων εξουσιοφρενών, φτάνοντας στο χείλος της καταστροφής. Η Δημοκρατία κακοποιήθηκε και κλυδωνίστηκε επικίνδυνα.
Τα γερά θεμέλια που είχε θέσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η ισχυρή θεσμική ενίσχυση που πρόσθεσε ο Ανδρέας και η πρόσδεση στην Ευρώπη από τον Σημίτη, απέτρεψαν την καταστροφή και διέσωσαν τη Δημοκρατία.
Το ΠΑΣΟΚ, όμως, πήγε ακόμα χειρότερα και εξακολουθεί να φυτοζωεί.
Ο Γιώργος Παπανδρέου διέγραψε το Σημίτη, εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ και έφτιαξε καινούργιο κόμμα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αυτοϋπονομεύτηκε από την έπαρση και τη βουλιμικότητά του.
Η Φώφη Γεννηματά, εξοστράκισε τον Βενιζέλο και τον αντικατέστησε με τον …Θεοχαρόπουλο.
Και τώρα ο Ανδρουλάκης απειλείται από τον …Χάρη Δούκα. Αυτόν που ο ίδιος, μόλις χθες, έβγαλε από την αφάνεια και η συγκυρία ανέδειξε Δήμαρχο Αθηναίων. Πολιτικό μέγεθος και ήθος προκύπτουν από την εξόφθαλμη παρανόησή του:
Μπέρδεψε την (ιστορικά συνήθη) πολιτική «πατροκτονία», με την πολιτική ασχημία.
* * *
Η κατάσταση δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό: Δούκας αντί Ανδρουλάκη; Ισότυπο του Κασσελάκης αντί Τσίπρα. Επιστροφή σε κληρονομικές διαδοχές; Επικίνδυνος αναχρονιστικός πειραματισμός.
Μοιάζει με κατάρα, που διαρκεί 20 χρόνια. Απογοήτευση για έναν ολόκληρο κόσμο. Ζημιά για τη Δημοκρατία, που στερείται τον δεύτερο πυλώνα της.
