Γράφει η Μαρία Δ. Λυμπέρη, Δικηγόρος, τ. Αντιδήμαρχος Μεταμόρφωσης
Πολύς θόρυβος γίνεται τελευταία για τη παραβατικότητα που επικρατεί εντός και πέριξ αρκετών πανεπιστημιακών σχολών, καθόσον έχουν μετατραπεί σε χώρους βίας και εγκληματικότητας.
Μόνη η διέλευση από την οδό Πατησίων αρ. 76 που βρίσκεται το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών αρκεί για να το επαληθεύσει.
Το πεζοδρόμιο έμπροσθεν του, από την συμβολή της οδού Πατησίων με την οδό Αντωνιάδου έως την συμβολής της με την οδό Δεριγνύ φιλοξενεί εμπόρους πλαστών εμπορευμάτων. Τα εμπορεύματα διακινούνται από τους χώρους του Πανεπιστημίου, από τους οποίους οι διακινητές και πωλητές τους διέρχονται με άνεση και ασφάλεια. Ανεμπόδιστα διέρχονται επίσης και χρήστες ουσιών, διάφοροι απροσάρμοστοι, παραβατικοί που υποδύονται τους «επαναστάτες», «μπαχαλάκηδες» και άλλοι που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, οι οποίοι παρενοχλούν φοιτητές, διδακτικό και διοικητικό προσωπικό.
Λίγο πιο κάτω στην οδό Πατησίων 42 , στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου στεγάζεται τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών και Διοικητικές Υπηρεσίες. Η είσοδος σε αυτό παραβατικών στοιχείων είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Σε τακτά χρονικά διαστήματα η περιοχή μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη μεταξύ των γνωστών και των «γνωστών – αγνώστων», με θύματα τη πανεπιστημιακή κοινότητα, τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία και την ασφάλεια των πολιτών.
Πιο πάνω στο κτίριο της οδού Ναυαρίνου 13Α που στεγάζεται το Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και στο κτίριο της οδού Σόλωνος 57 που στεγάζεται η Νομική Σχολή είναι συχνές οι εικόνες βίας, οι καταλήψεις και οι επιθέσεις στα μέλη της πανεπιστημιακής
κοινότητας από άτομα ξένα προς αυτήν.
Στη Πανεπιστημιούπολη στη περιοχή του Ζωγράφου διαδραματίζονται γεγονότα υψηλής επικινδυνότητας.
Χιλιάδες οικογένειες μάτωσαν με τη «δωρεάν παιδεία» για να καμαρώσουν τα παιδιά τους φοιτητές σε αυτά τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Χιλιάδες νέοι επενδύουν τα όνειρα τους για το μέλλον τους στη γνώση φοιτούντες σε αυτά, δυστυχώς με κίνδυνο αρκετές φορές της σωματικής τους ακεραιότητας, αν όχι και της ζωής τους.
Με το άρθρο 3 του ν.4485/4-8-2017 και με τίτλο «Ακαδημαϊκές Ελευθερίες» η πολιτεία θέσπισε 1ον ότι στα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και στη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των δημοκρατικών αξιών, των ακαδημαϊκών ελευθεριών στην έρευνα και στη διδασκαλία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση και τη μάθηση έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει. Και 2ον ότι επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των Α.Ε.Ι. επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Οι ανωτέρω περιορισμοί δεν ισχύουν για επεμβάσεις του Πυροσβεστικού Σώματος και επεμβάσεις σε περιπτώσεις τροχαίων ατυχημάτων.
Συνεπώς αν και εφόσον διαπραχθούν κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής, η δημόσια δύναμη επιτρέπεται να ενεργήσει αυτεπαγγέλτως. Σε όλες όμως τις υπόλοιπες περιπτώσεις, όπως μικρεμπόριο ναρκωτικών ουσιών, χρήση ουσιών, εξυβρίσεις, προπηλακισμούς, παρενοχλήσεις, επιθέσεις, φθορές, κλοπές, απειλές, οπλοκατοχή, οπλοχρησία κλπ για να επέμβει η δημόσια δύναμη (αστυνομία) πρέπει να συγκληθεί το Πρυτανικό Συμβούλιο, αυτό να έχει απαρτία, να διαβουλευθεί, να διαπιστώσει την παραβατικότητα και τον παραβάτη και να κλητεύσει την δημόσια δύναμη. Αυτό λέγεται «φέξε μου και γλίστρησα».
Αγνοώ την σκοπιμότητα της επιτροπής που συγκροτήθηκε υπό τον κ. Νίκο Παρασκευόπουλο για να επιληφθεί του θέματος, κυρίως διότι επί της υπουργίας του ως Υπουργού Δικαιοσύνης, αυτά και άλλα ωραία διαδραματίζονταν στις πανεπιστημιακές σχολές. Και αναρωτιέμαι, πώς συνέβη και μια εισέτι φορά, πριν στεγνώσει το μελάνι γραφής της παραπάνω νομοθετικής ρύθμισης, συνειδητοποίησε ο ευφυής νους του νομοθέτη ότι και αυτή η ρύθμιση είναι ανεπιτυχής και αναποτελεσματική. Συνεπώς καθίσταται πρόδηλο, ό,τι δε θέλουμε να επιλυθεί το παραπέμπουμε σε επιτροπή και ξεχνιέται το θέμα.
Μπορεί ως θέμα να έρχεται συμπτωματικά κάθε φορά στην αδηφάγα επικαιρότητα και να αποσύρεται από αυτή γρήγορα, αλλά ως πρόβλημα δεν επιλύεται.
Θέλουμε πράγματι ως πολιτεία και ως πολίτες το εν λόγω θέμα να ξεχαστεί ξανά; Θέλουμε τα πανεπιστήμια μας να είναι άντρο εγκληματικών ενεργειών; Θέλουμε οι φοιτούντες και οι εργαζόμενοι σε αυτά να ζουν με την αγωνία, το φόβο και την αγανάκτηση; Θέλουμε να ασχολούμαστε με αυτό το σοβαρό θέμα μόνο σε επίπεδο απάντησης σε επερώτηση στη Βουλή και κανά δύο δελτία τύπου των ηγετικών κομματικών στρατοπέδων;
Η αυτοδιοίκηση έχει λόγο σε αυτό το θέμα. Τα δημοτικά συμβούλια πρέπει να ευαισθητοποιηθούν και να συντάξουν ψηφίσματα διαμαρτυρίας και καταδίκης της παρούσας κατάστασης στα πανεπιστήμιά μας. Οι Σύλλογοι γονέων, των οποίων τα μέλη πλήρωσαν και πληρώνουν το μάρμαρο της «δημόσιας δωρεάν παιδείας» πρέπει κινητοποιηθούν. Πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί μία δυναμική διεκδίκηση επίλυσης αυτού του θέματος.
Ας πάψουμε να συγχέουμε το πανεπιστημιακό άσυλο ιδεών και αξιών με το άντρο εγκληματικότητας του κοινού ποινικού δικαίου και ας ενεργήσουμε γρήγορα, αποφασιστικά και αποτελεσματικά.
