Ανοιχτή επιστολή του επικεφαλής της παράταξης “Ιωνία 21ος Αιώνας”, Νίκου Κουκουλάρη
Κάθε καινούργια μέρα που ανατέλλει με κάνει και αναρωτιέμαι εάν πρέπει ν’ αποσυρθώ από την καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής και να περιόριζα τον εαυτό μου σε ασχολίες και επιτεύγματα που μου αρέσουν. Μέχρι σήμερα (νυν) αισθάνομαι ότι δεν μου επιτρέπεται. Έχω χρέος να μείνω ασυνεπής προς τον εαυτό μου γιατί εκτός από ελεύθερη προσωπικότητα που είμαι ή δεν είμαι είναι βέβαιον ότι είμαι μέλος πολυάριθμων οργανισμών όπου έχουμε αξίες και που έχουμε χρέος να υπηρετούμε. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ελεύθεροι σαν τον Προμηθέα, αλλά και ταυτόχρονα δεμένοι εγκόσμια.
Όσοι με εμπιστεύθηκαν και με ψήφισαν μου έδωσαν εκτός από την εμπιστοσύνη τους και ένα ρόλο στην πόλη μας και προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης κανείς μας δεν πρέπει να επαιρείται για την σπουδαιότητα του ρόλου του, όπως και κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται ταπεινωμένος για μια ασήμαντη κατά τη γνώμη του εργασία.
Χρειάζεται αποδοχή, θάρρος και προσήλωση στην αποστολή μας. Προσωπικά αγωνιώ εάν μπορώ να τηρώ αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος “έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι». Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο, γιατί όποιος νομίζει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς τους άλλους πλανάται. Αλλά και όποιος νομίζει ότι οι άλλοι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτόν, πλανάται ακόμη περισσότερο. Προσπαθώ να παίζω το ρόλο μου σωστά, να κάνω σωστά τη δουλειά μου στα δημοτικά συμβούλια, να αγαπάω το ρόλο που μου ανέθεσαν οι συμπολίτες μου. Καταθέτω από την καρδιά μου ότι επέλεξα έναν έντιμο αγώνα με αποτέλεσμα την αξιοπρεπή ήττα από έναν αγώνα ανέντιμο με ανέντιμη νίκη.
Ο Πλούταρχος στο “Περί Παίδων Αγωγής” μας λέει “ου γαρ το νικάν μόνον αλλά και το ήττασθαι έπιστασθαι καλόν”. Δηλαδή ποιοι ήταν οι ένδοξοι, οι 300 του Λεωνίδα που έχασαν ή οι 42.000 βάρβαροι που κέρδισαν; Προσπαθώ ν’ αγαπάω τους ευτυχισμένους, γιατί όταν αγαπάς τους δυστυχισμένους είναι μια κοινή συνηθισμένη υπόθεση. Προσπαθώ να μην περιφρονώ κανέναν, γιατί ξέρω ότι κάποιοι θα εύρισκαν λόγους να με περιφρονούν και εγώ με την σειρά μου άλλους τόσους για να τους περιφρονήσω. Η γιαγιά της Ρω κάθε μέρα ανέβαζε και κάθε βράδυ κατέβαζε την ελληνική σημαία. Γιατί; Για ποιο λόγο; Αφού δεν την έβλεπε κανείς! Ο λόγος ήταν ένας και σπουδαίος. Απλά το χρέος!!
Με σεβασμό
Καλά Χριστούγεννα
Νίκος Κουκουλάρης
Σημείωση: Κάποιες από τις ιδέες του σημειώματος αυτού προέρχονται από ιδέες και αρχές που περιέχονται στο δίτομο έργο του Β. Η. Βογιατζόγλου “Eπιστολές προς Δημονικόν” και από τους “Διαλογισμούς” του Κ. Τσάτσου
