Εξαιρετική εκδήλωση από το ΚΕΜΙΠΟ για τα “95 Χρόνια Νέα Ιωνία”
Με πρωτοβουλία του Κέντρου Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού (ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.) του Δήμου Ν. Ιωνίας, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018, στις 9 το πρωί, στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, για να εορταστεί η 95η επέτειος από της ιδρύσεως της Νέας Ιωνίας.
Στην εκκλησία είχαν προσέλθει όλα τα σωματεία της πόλης με τις σημαίες και τα λάβαρά τους.
Ακολούθησε ομιλία του Προέδρου του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ. κ. Λουκά Χριστοδούλου που αναφέρθηκε στο ιστορικό της ημέρας. Μεταξύ άλλων είπε:
“Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα Μνήμης για τα θύματα των Γενοκτονιών. Των γενοκτονιών που συνέβησαν στην Ανατολία κατά των Χριστιανικών Πληθυσμών (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων κ.α.) από τον ίδιο δημιουργό. Την Τουρκία που τότε λέγονταν Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Σήμερα όμως Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 2018, συμπληρώνονται 95 χρόνια από την ιστορική εκείνη Κυριακή της 9ης Δεκεμβρίου 1923, όταν εδώ, στο Ιστορικό Κέντρο την ίδια ώρα περίπου 10.30΄ το πρωί, έγιναν τα εγκαίνια της προσφυγούπολης «Ιωνίας» (μετέπειτα πήρε το πρόθεμα Νέα και έγινε Ν. Ιωνία), γιατί είχαν ήδη χτιστεί τα πρώτα 400 δωμάτια του συνοικισμού που ήδη φιλοξενούσαν 400 οικογένειες, ενώ πολλές άλλες οικογένειες διέμεναν σε σκηνές και παραπήγματα.
Πιο μπροστά το Σάββατο 30 Ιουνίου 1923, είχε πραγματοποιηθεί η θεμελίωση του προσφυγικού συνοικισμού από τον Αρχηγό της Επανάστασης Νικ. Πλαστήρα, παρουσία του Πρωθυπουργού Στυλ. Γονατά και πολλών επισήμων. Τον αγιασμό είχε πραγματοποιήσειι ο Παπαϊωακείμ Πεσματζόγλου που ζήτησε ο συνοικισμός να λάβει το όνομα Νέα Σπάρτη διότι τα χαλιά της Σπάρτης ήταν ονομαστά σε όλο τον κόσμο. Τελικά ο Πλαστήρας αντέτεινε την ονομασία Νέα Πισιδία και έτσι γράφτηκε στον θεμέλιο λίθο που τοποθετήθηκε στη διασταύρωση των οδών Σπάρτης και Κ. Βάρναλη.
Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ήταν να γίνει ένας συνοικισμός που θα εξυπηρετούσε 20.000 περίπου πρόσφυγες και μαζί με τους άλλους 3 συνοικισμούς της Αττικής (Παγκράτι-Βύρωνας-Καισαριανή), θα στέγαζε τους 80.000-90.000 πρόσφυγες που είχαν παραμείνει στην περιοχή της πρωτεύουσας.
Μάλιστα στον συνοικισμό των Ποδαράδων θα έπρεπε να εγκατασταθεί η εργατική τάξη, στον συνοικισμό Παγκρατίου-Βύρωνα η αστική τάξη και στον συνοικισμό της Καισαριανής η επαγγελματική τάξη. Γεγονός που τουλάχιστον για την Ν. Ιωνία, έλαβε σάρκα και οστά αφού εξελίχθηκε σε ταπητουργικό και υφαντουργικό κέντρο.
Στα τέλη Νοεμβρίου 1923, τον συνοικισμό επισκέπτονται οι Ν. Πλαστήρας και Στυλ. Γονατάς για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη των εργασιών.
Και φτάνουμε στις 9 Δεκεμβρίου 1923. 95 χρόνια πριν.
Την ημέρα αυτή είχαν έρθει στο συνοικισμό της Ιωνίας μετά από πρόσκληση του Υπουργού Πρόνοιας Απ. Δοξιάδη (υπεύθυνος μέχρι τότε για τα προσφυγικά θέματα) ο Αρχηγός της Επανάστασης Νικ. Πλαστήρας, ο υπουργός Στρατιωτικών Κων. Μανέτας, ο δήμαρχος Αθηναίων Σπ. Πάτσης αλλά και αρκετοί αξιωματούχοι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Εκ μέρους της νεοσυσταθείσης τότε Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (Ε.Α.Π.) είχαν παραστεί οι Χένρυ Μοργκεντάου (Αμερικανός διπλωμάτης, γερμανοεβραϊκής καταγωγής και Πρόεδρός της) και ο Σερ Τζων Κάμπελ, (Άγγλος διπλωμάτης και αντιπρόεδρός της).”
Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, 250 χορευτές με παραδοσιακές στολές από σωματεία και συλλόγους της Ν. Ιωνίας χόρεψαν Ελληνικούς χορούς στο προαύλιο της εκκλησίας, περιβάλλοντας την σε όλην την περίμετρό της.
Συμμετείχαν τα χορευτικά τμήματα από τους εξής φορείς:
• Οργανισμός Πολιτισμού Άθλησης και Νεολαίας (Ο.Π.Α.Ν.) Δήμου Ν. Ιωνίας.
• Χορευτικό Εργαστήρι Ν. Ιωνίας.
• Σύλλογος Ποντίων Ν. Ιωνίας «Η Σινώπη».
• Σωματείο Ινεπολιτών – Κασταμονιτών «Η Κοίμηση της Θεοτόκου».
• Σύλλογος Θεσσαλών Ν. Ιωνίας.
• Εκπολιτιστικός Μορφωτικός Λαογραφικός Σύλλογος Ηπειρωτών Ν. Ιωνίας «Άπειρος Γαία».
• Λύκειο Ελληνίδων (παράρτημα Ν. Ιωνίας).
• Σύλλογος Φίλων Στ. Καζαντζίδη Ν. Ιωνίας και Ηρακλείου «Ο Ζέφυρος».
Ήταν πραγματικά μια απόδοση τιμής στους πρωταγωνιστές των εγκαινίων του 1923 και στη σημασία του γεγονότος έστω και 95 χρόνια μετά. Και αυτό πιστώνεται στο ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ., αλλά και στην συνδρομή της Εκκλησίας και του Δήμου.
