Ο χαιρετισμός στο Συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας, κ. Νίκου Σοφιανού, μέλους του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημοτικού Σύμβουλου Αθήνας
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, θέμα του Συνεδρίου αλλά και της συζήτησης στα Δημοτικά Συμβούλια όλη αυτή την περίοδο είναι η κρίση.
Το ΚΚΕ με συνέπεια – συνέχεια και τεκμηριωμένα ανέδειξε έγκαιρα και προειδοποίησε το λαό μας για το χαρακτήρα – το βάθος και τις σκληρές συνέπειες της κυρίαρχης αστικής πολιτικής που διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται την καπιταλιστική οικονομική κρίση, φορτώνοντας στις πλάτες της λαϊκής πλειοψηφίας τα βάρη που πλέον είναι ασήκωτα.
Από το ξέσπασμα της κρίσης επιμείναμε στο χαρακτήρα της, επιδιώξαμε να απαντήσουμε στη συσκότιση που επιχειρήθηκε και επιχειρείται μεταθέτοντας τις αιτίες: στα χρέη, στις σπατάλες, στους ξένους, στο «ζούσαμε πλούσια και πρέπει να φτωχύνουμε». Δεν είναι μια θεωρητική συζήτηση, αφορά τις αιτίες που συνθλίβουν την καθημερινότητα εργατών – μισθωτών – αυτοαπασχολούμενων. Αφορά το τεράστιο κόστος που πληρώνει ο λαός μας και όχι γενικά η χώρα. Αφορά τα τρία εκατομμύρια των φτωχών με δείκτες του 2009. Το πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους. Τα εκατομμύρια που είδαν το εισόδημά τους «να κουρεύεται» κατά 40% περίπου αυτή τη διετία. Αφορά αυτά που έρχονται για να συνεχιστεί η στήριξη του κεφαλαίου σε συνθήκες ελεγχόμενης ή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που συντελείται για να περιφρουρηθεί η εξουσία του κεφαλαίου από ένα αστικό πολιτικό σύστημα που κλυδωνίζεται – απαξιώνεται μαζικά αλλά συνενώνεται μπροστά στην υπεράσπιση των στρατηγικών επιλογών του.
Η διαχείριση της κρίσης του συστήματος: πριν απ’ το μνημόνιο (για να θυμηθούμε τη θύελλα για την οποία μιλάγαμε το 2009 και τον πόλεμο απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ορκωμοσία της), με το μνημόνιο που δεν διάβασαν αλλά ψήφισαν, με το μεσοπρόθεσμο, με τη συμφωνία των τριών και την κυβέρνηση Παπαδήμου, με το νέο μνημόνιο που θα έχει και μετεκλογική δέσμευση, έχει ξεκάθαρους στόχους που ομολογούνται ανοιχτά:
Μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης παντού, με ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Κατάργηση των υπολειμμάτων κοινωνικής πολιτικής σε παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ανεργία προστασία πολυτέκνων, ΑΜΕΑ, με αιχμή τα ελλείμματα.
Στήριξη άμεση – ζεστή της ολιγαρχίας του πλούτου και του πυρήνα της χρηματιστικής ολιγαρχίας με νέα κεφάλαια (που πάνε τα του PSI ……..).
Ο ορίζοντας αυτής της προσαρμογής το 2030 και βλέπουμε. Το πέρασμα αυτής της πολιτικής με φορείς την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τη συγκυβέρνηση των τριών μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ήταν ούτε είναι εύκολη υπόθεση σ’ αυτή τη χώρα. Η συνεχιζόμενη κινδυνολογία, ο αποπροσανατολισμός με δηλώσεις και ατάκες, τα αντικατοχικά καλέσματα αλλά και οι ανθρωποθυσίες, το κλαμπ των υπευθύνων, των συναινετικών αυτών που ξορκίζουν τις συντεχνίες σφιχταγκαλιασμένοι με τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, δεν είναι ικανά να εκτρέψουν ή ενσωματώσουν τη λαϊκή οργή – αγανάκτηση, τους σημαντικούς αγώνες που έγιναν και θα γίνουν.
Η ΚΕΔΕ και οι Δήμοι στο όνομα της κοινωνικής αλληλεγγύης διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο στην αντιμετώπιση άμεσα των ακραίων εκφράσεων που δημιουργεί η κυρίαρχη πολιτική.
Οι πρωτοβουλίες για άστεγους και πεινασμένους γίνονται το «φύλλο συκής» μιας κοινωνικά ανάλγητης πολιτικής, μιας βαρβαρότητας που δεν εξωραΐζεται με φιλανθρωπίες.
Στο υπόμνημα που κατατέθηκε από την ΚΕΔΕ στον πρωθυπουργό γίνεται αναφορά στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και εκφράζεται η προθυμία ώστε να πάρουν ακόμα μεγαλύτερο μέρος αρμοδιοτήτων του κράτους. Αυτή η πολιτική έχει δοκιμαστεί, αρμοδιότητες χωρίς πόρους, υποβάθμιση υπηρεσιών που προσφέρονται σήμερα από το κράτος, ιδιωτικοποίηση λειτουργιών, εμπορευματοποίηση με χορηγούς – ΜΚΟ – τροφεία – εισιτήρια και νέων επιβαρύνσεων στα λαϊκά στρώματα. Είναι χαρακτηριστικές οι συνέπειες στην απουσία δομών στην προσχολική αγωγή και τη βρεφική ηλικία: 80.000 παιδιά βρίσκονται στους Δημοτικούς Βρεφικούς και Παιδικούς Σταθμούς στα 500.000 και είναι αντιμέτωπες οι οικογένειες και οι δήμοι με ένα χείμαρρο προβλημάτων.
Οι εξελίξεις δείχνουν σε κάθε καλοπροαίρετο το ρόλο και το χαρακτήρα του «Καλλικράτη» σαν βασικό εργαλείο για την προώθηση και εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα επιχειρήματα ότι ο «Καλλικράτης» δεν έχει αποδώσει γιατί συνέπεσε με την κρίση δεν έχουν καμία βάση. Η ελληνική και η διεθνής εμπειρία επιβεβαιώνει το γεγονός ότι καμία διοικητική δομή, ή αναδιάρθρωσή της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνει η εμπειρία του «Καποδίστρια» όταν με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και οι οικονομικές περιφερειακές ανισομετρίες οξύνθηκαν, αυξήθηκε η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, επιδεινώθηκαν οι όροι ζωής και εργασίας των λαϊκών στρωμάτων.
Η εμπειρία επίσης από τις χώρες της ΕΕ είναι χαρακτηριστική. Οι δήμοι έκλεισαν νοσοκομεία, σχολεία, πούλησαν πάρκα σε ιδιώτες, ιδιωτικοποίησαν υπηρεσίες στο όνομα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων λόγω της μείωσης των κρατικών χρηματοδοτήσεων.
Σε συνθήκες κρίσης, όχι μόνο απαιτείται – επιβάλλεται κάθε πολιτική δύναμη να μιλήσει για τη στρατηγική της στόχευση για την άμεση πολιτική πρόταση διεξόδου – εξουσίας που έχει. Πολιτική πρόταση διεξόδου τώρα και όχι στη δευτέρα παρουσία. Για το ΚΚΕ η απάντηση στην κρίση του συστήματος είναι η ανατροπή του. Ο λαός μας, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων, να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει αυτή η χώρα με τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων της. Η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα που παράγουν τον πλούτο είναι ο δρόμος για μια ανάπτυξη σχεδιασμένη που θα αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που έχει η χώρα μας.
Ο αγώνας σήμερα για τη σωτηρία της λαϊκής οικογένειας, οι διεκδικήσεις για να πάρουν ανάσες τα χειμαζόμενα νοικοκυριά, οι οξύτατες κοινωνικές αναμετρήσεις για να μην περάσουν τα μέτρα που παίρνει η συγκυβέρνηση δεν αποσπώνται για μας, από τη λύση του πολιτικού προβλήματος που είναι να χάνει η κυρίαρχη τάξη την εξουσία. Μπροστά μας βρίσκονται κρίσιμες μέρες, ξεδιπλώνονται σοβαρές αντιστάσεις: Ενάντια στα χαράτσια (με το 40% των λογαριασμών της ΔΕΗ απλήρωτους), για ΣΣΕ, για τους συμβασιούχους, για γενική απεργία αν επιχειρηθεί πράξη νομοθετικού περιεχομένου, για αγωνιστική επιφυλακή μπροστά στην όξυνση των αντιθέσεων στην περιοχή (εμπάργκο Ιράν) και την προοπτική πολέμου.
Η οργή που βράζει να γίνει οργανωμένη δύναμη ανατροπής. Αυτός είναι ο δικός μας στόχος, αυτό είναι το κρίσιμο διακύβευμα. Ζητάμε εκλογές τώρα, όχι για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, μην τυχόν και παρεκτραπεί ανεξέλεγκτα, αλλά για να εκφραστεί πολιτικά η αποφασιστικότητα του λαού μας να βαδίσει το δρόμο της ρήξης με την εξουσία των πλουτοκρατών. Να καταστήσει με την ψήφο του αδύναμο το μπλοκ των κομμάτων στους αστικούς και ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς που ζητάν και έγγραφη δέσμευση για την μετεκλογική συνέχιση της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής.
