ΔΗΜΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
Με την καθιερωμένη δοξολογία στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αγίων Πάντων και τη μαθητική παρέλαση ενώπιον του Δημάρχου, κ. Κώστα Ασκούνη, τιμήθηκε στην Καλλιθέα, την προηγουμένη Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2011, η 190ή επέτειος της Επανάστασης του 1821. Στις εορταστικές εκδηλώσεις παρέστησαν ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, κ. Χρήστος Πρωτόπαπας, ο Πρόεδρος και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών και κοινωνικών οργανώσεων.
Ομιλία Δημάρχου Στην Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου
Ο κ. Ασκούνης εκφωνώντας τον Πανηγυρικό της Ημέρας ανέφερε: «Σεβαστοί πατέρες της εκκλησίας, κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι των κομμάτων, κύριοι εκπρόσωποι των φορέων της πόλης μας, αγαπητοί συνδημότες, νέοι και νέες, φίλες και φίλοι, γιορτάζουμε σήμερα το κορυφαίο γεγονός στην ιστορική διαδρομή του Έθνους μας. Την επανάσταση του 1821 και την εθνική παλιγγενεσία.
Όλος ο Ελληνισμός τιμά σήμερα τον επικό απελευθερωτικό αγώνα, την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την επιστροφή του έθνους στον πολιτικό χάρτη του κόσμου, ύστερα από σκλαβιά τεσσάρων αιώνων.
Η σκέψη και η καρδιά όλων μας γυρίζουν πίσω για να αποτίσουν την οφειλόμενη τιμή στους προγόνους μας που με πενιχρά μέσα, κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη της νομιμότητας, που εξέφραζε η Ιερή Συμμαχία, αλλά με ψυχή και καρδιά παλλόμενη από πατριωτισμό, ξεσηκώθηκαν για να δείξουν ότι το ελληνικό έθνος ήθελε να ζήσει αυτόνομο και να αποκτήσει την εθνική του ανεξαρτησία ως απαραίτητο όρο για να συνεχίσει να υπάρχει και να διατηρηθεί ο Ελληνισμός.
Είναι χρέος μας να τιμούμε όλους, όσοι έπεσαν για τα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας. «Είναι χρέος να τιμούνται οι γενναίοι με ύμνους και εγκώμια», τονίζει ο Πίνδαρος και ο Μακρυγιάννης συμπληρώνει: «Ελλάδα, όλους αυτούς να τους θυμάσαι, να τους μακαρίζεις και να τους λαμπρύνεις, Πατρίδα, γιατί αυτοί σε λευτέρωσαν».
Φίλες και φίλοι,
το έθνος έπρεπε να ξαναβρεί το δρόμο του για να ζητήσει ανάταση και εξέγερση. Έπρεπε να καταστεί και πάλι άξιο του ελεύθερου τρόπου ζωής και να ξεσηκωθεί ενάντια στον αδυσώπητο δυνάστη. Χρειάζονταν πρώτα την εθνική και ψυχική ανάταση απέναντι στον Οθωμανικό ζυγό.
Έπρεπε να σπάσει πρώτα τα δικά του τα δεσμά, τα δεσμά που όπως λένε οι ιστορικοί είχαν αφήσει το Λαό χωρίς ηγέτες, χωρίς διαφώτιση, χωρίς καθοδήγηση. Να σπάσει τα δεσμά των κοτζαμπάσηδων, να εξοντώσει από μέσα του τη νοοτροπία του ραγιαδισμού και να διώξει από πάνω του τον κατακτητή.
Οι ιερές παρακαταθήκες του αρχαίου Ελληνικού κλέους και η καθοριστική οργάνωση και καθοδήγηση της Φιλικής Εταιρείας ήταν αυτά που μετέτρεψαν απλούς ανθρώπους, κόντρα σ’ αυτό που θεωρούσαν ντόπιοι και ξένοι σαν αδύνατο, σε σμιλευτές του μέλλοντος, απλούς ανθρώπους σαν τον Κολοκοτρώνη, τον Υψηλάντη, τον Καραϊσκάκη, την Μαυρογένους, τον Παπαφλέσσα, τον Ανδρούτσο, τον Κανάρη, την Μπουμπουλίνα, τον Διάκο, τον Ιερό Λόχο, τις Σουλιώτισσες, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του ηρωικού Μεσολογγίου. Γιατί το μέλλον το σμιλεύουν και το προετοιμάζουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που ξεπερνούν τις μικροαντιθέσεις τους, που ενώνονται και αγωνίζονται ενάντια σε κάτι που μοιάζει ισχυρό και ανίκητο.
Ήταν αυτές οι ιερές παρακαταθήκες των τεσσάρων αιώνων πολιτισμού και αγώνων που με γλαφυρό τρόπο οδήγησαν στην πρώτη επίσημη πράξη της επαναστατημένης Ελλάδας κατά την Α’ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου την Πρωτοχρονιά του 1822.
«Το Ελληνικόν Έθνος, το υπό φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρει το βαρύτατον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις εθνικήν συνηγμένην συνέλευσιν ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».
Η Ελληνική Επανάσταση διήλθε, βεβαίως, από πολλές φάσεις. Υπήρξαν στιγμές που η τελική νίκη θα μπορούσε να είχε χαθεί. Ήταν οι στιγμές των εσωτερικών τριβών, του εμφυλίου σπαραγμού και της διχόνοιας, παμπάλαιας καταστροφικής συνήθειας των Ελλήνων. Άλλοτε από προσωπικές φιλοδοξίες κι άλλοτε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα ξένων, κάποιοι έβαλαν σε κίνδυνο την πορεία του αγώνα. Αλλά, το μέλλον των εθνών έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν το φτιάχνουν οι αδιάφοροι και οι βολεμένοι, οι άτολμοι και οι φρόνιμοι.
Αγαπητοί συνδημότες,
από τότε μέχρι σήμερα, πέρασαν εκατόν ενενήντα χρόνια, αλλά ούτε για μια μέρα ο Ελληνικός λαός δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και να δημιουργεί, διατηρώντας άσβεστα στη μνήμη του τα οράματα του Ρήγα Φεραίου και της Φιλικής Εταιρείας.
Τα διδάγματα από την εποποιία της φυλής, του ’21, πρέπει να αποτελέσουν τη στέρεη βάση του στοχασμού μας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας.
Πρέπει να μάθουμε και να θυμόμαστε ότι η αυτοπεποίθηση και η πίστη στα υψηλά ιδανικά αποτελεί βασική προϋπόθεση επιτυχίας.
Πρέπει να μάθουμε και να θυμόμαστε ότι η διχόνοια είναι ό,τι καλύτερο για τον εχθρό μας.
Πρέπει να μάθουμε και να θυμόμαστε ότι όταν είμαστε αποφασισμένοι και θέλουμε, τότε πραγματικά μπορούμε.
Πρέπει να μάθουμε και να θυμόμαστε ότι μόνοι μας θα δώσουμε λύση στα προβλήματά μας.
Φίλες και φίλοι,
μέσα στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον που εξελίσσεται, που η αβεβαιότητα και η ρευστότητα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του και με τη θέση της Ελλάδας στο σταυροδρόμι των παγκόσμιων εξελίξεων, θα πρέπει με σαφήνεια, αλλά και με πείσμα να απαντήσουμε ότι είμαστε με τις δυνάμεις της δημοκρατίας, της εργασίας και του πολιτισμού και όχι με τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς, της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και της ασυδοσίας, των ισχυρών του πλούτου.
Παλεύουμε στην κατεύθυνση της συλλογικής εφαρμογής των διεθνών κανόνων δικαίου και είναι ώρα να θυμίσουμε σε εχθρούς και φίλους κάποια απλά και ξεκάθαρα πράγματα.
Πρέπει να γίνει κατανοητό εκ μέρους της Τουρκίας ότι ο μόνος δρόμος για την πλήρη ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πλήρης αποδοχή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, βάζοντας τέλος στην αμφισβήτηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, βάζοντας τέλος σε νεοθωμανικούς μεγαλοϊδεατισμούς.
Αυτή την ιστορική μέρα ας το αντιληφθούν οι γείτονές μας και ας γίνει κατανοητό από εχθρούς και φίλους: η χώρα μας δεν διεκδικεί τίποτα από κανέναν, αλλά και δεν απεμπολεί εθνικά κυριαρχικά της δικαιώματα στο όνομα οποιασδήποτε δήθεν διαπραγμάτευσης ειρήνης.
Κυρίες και κύριοι,
η φετινή επέτειος της επανάστασης του ‘21 συμπίπτει με τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση, που όμοιά της δεν έχουν ζήσει η χώρα μας και η Ευρώπη, μία κρίση που πλήττει όλες τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες της Ε.Ε., κρίση που επιδεινώνεται, αφού από τις κυρίαρχες συντηρητικές δυνάμεις της Ένωσης απουσιάζει η βούληση για την εκπόνηση ενός ουσιαστικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, απουσιάζουν η έννοια της αλληλεγγύης και η διαμόρφωση μιας κοινής πολιτικής ελέγχου των αγορών.
Η ανεργία αυξάνεται, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι και κυρίως οι νέοι και οι νέες βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της κρίσης και μπαίνουν στο περιθώριο. Για το λόγο αυτό η αρωγή της πολιτείας προς τους οικονομικά αδύναμους είναι η έμπρακτη απόδειξη της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, είναι η προϋπόθεση ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής.
Πέραν τούτου και πιστεύοντας ότι το κύριο βάρος της εξόδου από την κρίση, της ανάπτυξης και της προοπτικής θα το σηκώσουμε εμείς οι ίδιοι, πρέπει με τις κατάλληλες κινήσεις, με εμφανή την αναπτυξιακή διαδικασία να σχεδιάσουμε και να αναπτύξουμε εκείνες τις πολιτικές, που το συντομότερο δυνατό θα βγάλουν από το τέλμα, που καταδικάζει συμπολίτες μας σε κοινωνικό αποκλεισμό.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που δεν μετρά την προσφορά, αλλά το επιδιωκόμενο κέρδος κι εμείς πρέπει να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού, να ιεραρχήσουμε στόχους, να είμαστε ψύχραιμοι στις κινήσεις μας, να προλαβαίνουμε παρά να θεραπεύουμε, να δουλέψουμε σκληρά, προγραμματισμένα και μεθοδικά. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε υποχρέωση να αναδείξουμε την αναγκαιότητα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Χωρίς τέτοιες αξίες, οι ανθρώπινες κοινωνίες κινδυνεύουν να παρασυρθούν σε μια αγοραία και φτηνή αντίληψη για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Φίλες και φίλοι,
ο κόσμος από το 1821 άλλαξε πολλές φορές και συνεχίζει να αλλάζει. Πολλά έθνη εξαφανίστηκαν, ενώ άλλα δημιουργήθηκαν και διαδραματίζουν σήμερα πρωταρχικό παγκόσμιο ρόλο.
Η Ελλάδα, που αναστήθηκε μετά από την πολύχρονη σκλαβιά, προχώρησε με χαρακτηριστική βραδύτητα, ενώ ο Ελληνικός Λαός δοκιμάστηκε κατά καιρούς πολιτικά, κοινωνικά και κυρίως εθνικά. Χρειάστηκαν και άλλες θυσίες και ίσως χρειαστούν ακόμη περισσότερα. Το Έθνος, κατά τη νεότερη ιστορική του διαδρομή, είχε αναλαμπές μεγαλείου όταν επικρατούσαν οι αρετές της φυλής: Βαλκανικοί πόλεμοι, έπος του ’40, Εθνική Αντίσταση∙ αλλά είχε και τραγικές επιπτώσεις, όταν επικρατούσε η διχόνοια: 1897, Μικρασιατική Καταστροφή, δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού, εμφύλιος, δικτατορίες, τραγωδία της Κύπρου. Οι έννοιες δόξα, ερείπια και διχόνοια εναλλάσσονταν κατά περιόδους.
Η υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας συνιστούν επαγρύπνηση και ενότητα, λαϊκή ομοψυχία και ενεργοποίηση ολόκληρου του έθνους. Η σκέψη του εθνικού μας ποιητή: «Ελλάδα, μοναχή το δρόμο πήρες, εξανάρθες μοναχή, δεν είναι εύκολες οι θύρες, αν η χρεία τες κουρταλεί …», είναι πάντοτε επίκαιρες και δυστυχώς, συχνά, έχει επιβεβαιωθεί στην πορεία μας.
Κυρίες και κύριοι,
σε αυτήν την επίσημη μέρα και ώρα αισθάνομαι την ανάγκη, απευθυνόμενος ιδιαίτερα στους νέους, που είναι η ελπίδα και η προοπτική του τόπου μας και που μέσα από την ιστορική γνώση θα διαμορφώσουν τη μελλοντική ιστορία του, να κλείσω την ομιλία μου με μια διαχρονική ωδή του Ανδρέα Κάλβου:
«Όσοι το χάλκαιον χέρι βαρύ του φόβου αιθάνονται
ζυγόν δουλείας άς έχουσι.
Θέλει αρετή και τόλμην η Ελευθερία».
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821.
Ζήτω το μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του 1821».
