Ευτυχία Παπαλουκά: “Εις θάνατον!”
Η συχνότητα των γυναικοκτονιών καταδεικνύει πως και στην χώρα μας η κουλτούρα της βίας τείνει να κυριαρχήσει και πως στις οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις παρεισφρέει η ανισότητα, η χειραγώγηση, η κακοποίηση και ο φόβος. Ακόμα και ο θάνατος.
Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα μιας κοινωνίας όπου άντρες και γυναίκες μυούμαστε στις εξουσιαστικές σχέσεις και όπου η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει τον αδύναμο αντικείμενο εκμετάλλευσης, έρμαιο στις διαθέσεις του δυνατού.
Έτσι και στις προσωπικές σχέσεις, τα αγόρια από μικρά μαθαίνουν ότι «αντρισμός» (sic) σημαίνει άσκηση ελέγχου, κατοχή και εξαναγκασμός και όχι αγάπη, σεβασμός και εκτίμηση για τη γυναίκα. Και τα κορίτσια από την πιο τρυφερή ηλικία διδάσκονται να είναι «υπάκουα», να ανέχονται και να αποδέχονται ως κάτι το «φυσιολογικό» την υποτίμηση της προσωπικότητάς τους, το δικαίωμα του οποιουδήποτε να ασκεί έλεγχο στο σώμα, στο μυαλό και στη ζωή τους – που αν, μάλιστα, κρίνει ότι υπάρχει κάποιος λόγος, αν θυμώσει, αν «χαλάσει η φάση», μπορεί «δικαιωματικά» ακόμα και να αφαιρέσει.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί(*):
– 1 στις 3 γυναίκες στην ΕΕ έχει υποστεί σωματική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω
– 1 στις 2 γυναίκες έχει βιώσει ψυχολογική βία από τον σύντροφό της
– 1 στις 8 γυναίκες έχει υποστεί οικονομική βία από το σύντροφό της
– 1 στις 10 γυναίκες έχει βιώσει σεξουαλική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω
– 1 στις 20 γυναίκες έχει πέσει θύμα βιασμού
– 1 στις 3 γυναίκες έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά στο χώρο εργασίας
– 1 στις 5 νεαρές γυναίκες, μεταξύ 18-29 ετών, έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά στο διαδίκτυο
– 50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα, λόγω της ενδοοικογενειακής βίας, στην Ε.Ε
(* Σύμφωνα με τη μεγαλύτερη δημοσκοπική έρευνα που έχει διεξαχθεί παγκοσμίως για τη βία κατά των γυναικών -FRA, 2014- με τη συμμετοχή πάνω από 42.000 γυναικών, ηλικίας από 18 έως 74 ετών, από 28 κράτη-μέλη της ΕΕ)
Μόνο στην Ελλάδα και μόνο τον τελευταίο χρόνο έχουν δολοφονηθεί 12 γυναίκες, στην συντριπτική πλειοψηφία τους από τα χέρια του συντρόφου/συζύγου ή κάποιου άντρα συγγενή (επίσημη καταγραφή της ΕΛ.ΑΣ.).
Σε κάθε μια από αυτές τις γυναικοκτονίες, η βία θα είχε νωρίτερα εκδηλωθεί και με άλλους τρόπους· λεκτικά, με άσκηση ψυχολογικής πίεσης, με σωματική κακοποίηση.
Σημαντικό ρόλο παίζει η ανοχή στα φαινόμενα έμφυλης βίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαρκώς αναπαράγουν σεξιστικά στερεότυπα, επισείοντας την ευθύνη για τα εγκλήματα, κατά κύριο λόγο, στα ίδια τα θύματα.
Ως πότε θα φταίνε οι κακοποιημένες για τον βιασμό τους και οι σκοτωμένες για το γεγονός ότι δολοφονήθηκαν;
Ως πότε οι δολοφόνοι τους θα είναι οι «καρδιοχτυπημένοι», αυτοί που βρέθηκαν σε «μια κακή στιγμή», τα «καλά παιδιά που παρεκτράπηκαν» λόγω του πάθους;
