Ομιλία εκπροσώπου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στην εκδήλωση του δήμου Νέας Ιωνίας για τη Δέσποινα Βενετσανοπούλου
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
η γεμάτη από αγώνες ζωή της Δέσποινας Βενετσανοπούλου, ξεκίνησαν από πολύ μικρή ηλικία, (μόλις 11 χρονών) όταν ήρθε από την Καππαδοκία το 1920 και έπιασε δουλειά στα κλωστοϋφαντήρια της Νέας Ιωνίας όπου γνώρισε από πολύ νωρίς την ταξική εκμετάλλευση, την αδικία του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Αυτός ήταν ο λόγος που την έκανε να συνειδητοποιήσει από τόσο μικρή, την ταξική της θέση και να διαλέξει το δρόμο του οργανωμένου αγώνα.
Αρχικά μέσα από τις γραμμές της «Ελεύθερης Νέας» που στη συνέχεια συγχωνεύτηκε με την ΕΠΟΝ και αργότερα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ τις θέσεις του οποίου και τη στρατηγική του υπερασπίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής της.
Ο δρόμος που διάλεξε να πορευτεί,να σταθεί απέναντι και να συγκρουστεί με το αστικό πολικό σύστημα για την ανατροπή του, με στόχο τη λαϊκή εξουσία, μαζί με χιλιάδες άλλους πρωτοπόρους αγωνιστές δε φάνταζε καθόλου “ρεαλιστικός” την εποχή εκείνη, τόσο πριν τη κατοχή (δικτατορία Μεταξά) όσο και κατά τη διάρκειά της, γιατί παντού και ειδικά για τους κομμουνιστές παραμόνευαν, ο θάνατος, οι φυλακές και οι εξορίες.
Για τη δράση της αυτή, που υπαγορεύονταν από τη βαθιά πίστη στα δίκια του λαού, πέρασε πολλά χρόνια σε διάφορες φυλακές, φτάνοντας στο σημείο να βιώσει, μέσα από τις φυλακές Αβέρωφ που κρατούνταν, ένα ακόμη βαρύ χτύπημα, την εκτέλεση του πρώτου της άντρα Ορέστη Μακρίδη στο Γουδί, μετά την καταδίκη του σε θάνατο από το στρατοδικείο.
Καμία συνθήκη από αυτές όμως, δε στάθηκε ικανή να κλονίσει την ιδεολογία της και την απόφασή της να συνεχίσει τον αγώνα και στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τον πόλεμο. Συνθήκες πολύ δύσκολες για το λαό και την εργατική τάξη που δεν έπαψε ποτέ μέχρι και σήμερα είτε η καπιταλιστική ανάπτυξη ήταν μεγάλη είτε αυτή σταματούσε και υπήρχε κρίση να υφίσταται την καταπίεση και την ακόμη πιο άγρια εκμετάλλευσή
της από την αστική τάξη.
Η Δέσποινα υπερασπίστηκε με μεγάλη συνέπεια τα λαϊκά συμφέροντα από διάφορες θέσεις που οι εργαζόμενοι και ο λαός την εξέλεξαν.
Υπήρξε για 15 χρόνια πρόεδρος του σωματείου κλωστοϋφαντουργών, στη δημιουργία του οποίου πρωτοστάτησε.
Το 1955 εκλέχθηκε για πρώτη φορά δημοτική σύμβουλος, το 1959 παντρεύεται το σ. Βενετσάνη Βενετσανόπουλο και το 1967 η χούντα την εξορίζει μαζί με τον άντρα της στη Γυάρο, όπου έμεινε άλλα 4 χρόνια.
Μετά τη χούντα συνέχισε τη δράση της.
Επανεκλέχθηκε Δημοτική Σύμβουλος και αργότερα όταν συνταξιοδοτήθηκε, συνέχισε με την ίδια νεανική ορμή και ταξική συνείδηση στο κίνημα των συνταξιούχων και από τη θέση της Προέδρου για πολλά χρόνια και μέλους της διοίκησης της ομοσπονδίας, μέχρι το τέλος μιας ζωής γεμάτης από το μεγαλείο της αγωνιστικής προσφοράς.
Έφυγε όπως έλεγε ο σ. Κ. Λουλές «Ορθοστατούσα και ορθοβαδίζουσα».
Φίλες και φίλοι,
Κινητήρια δύναμη της προόδου της ανθρωπότητας είναι η πάλη των τάξεων,μέσα από αυτή θα ανατραπεί ότι παρωχημένο και σάπιο υπάρχει, από αυτή την ιδεολογική θέση και τα ιδανικά του ΚΚΕ η Δέσποινα αντλούσε αυτή την τεράστια δύναμη, για αυτό αφιέρωσε τη ζωή της στους αγώνες της τάξης της, της Ε.Τ για αυτό παρέμεινε ανυποχώρητη και αλύγιστη μέχρι το τέλος της ζωής της. Αυτά τα στοιχεία είναι που την κάνουν να
συγκεντρώνει τη γενική αναγνώριση και εκτίμηση του Ιωνιώτικου λαού. Να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τους νεώτερους αγωνιστές και αγωνίστριες που βαδίζουν στον ίδιο δύσκολο αλλά ωραίο δρόμο. Ευχαριστώ.
