Η ομιλία του δημάρχου Μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδη Καρπέτα, στον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου
Με ευθείες αναφορές στο γιατί έχει δημιουργηθεί αυτή η δύσκολη κατάσταση στη χώρα μας ήταν και ο φετινός πανηγυρικός λόγος του δημάρχου Μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδη Καρπέτα, στον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου.
Ο δήμαρχος επανέλαβε την θέση του ότι «Αν δεν συνειδητοποιήσουμε και δεν αποδεχτούμε τις σκληρές αλήθειες, θα σερνόμαστε από τους τυχάρπαστους. Αν συνεχίσουμε να επιρρίπτουμε στους άλλους τις δικές μας ευθύνες, θα γινόμαστε άθυρμα και θα δίνουμε άλλοθι στον κάθε εξουσιοφρενή τυχοδιώκτη. Αν δεν αναλάβουμε στο ακέραιο, με παρρησία και με το απαιτούμενο από τις περιστάσεις τίμημα την ευθύνη του Πολίτη, δεν θα σταθούμε αντάξιοι ούτε της ιστορίας μας ούτε των περιστάσεων ούτε της ευθύνης μας απέναντι στις νεότερες γενιές.»
Η ομιλία του Δημάρχου
Αναλυτικά η ομιλία του δημάρχου Μεταμόρφωσης είχε ως εξής: «Στις 2 Νοεμβρίου 1940, δημοσιεύτηκε ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Ο άκαμπτος κουμουνιστής ήταν φυλακισμένος και βασανιζόμενος από τη Δικτατορία του Μεταξά από το Σεπτέμβριο του 1936. Στο ανοιχτό γράμμα του προς το Λαό, έγραφε επί λέξει:
«Στον πόλεμο αυτό, που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη (….) Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του…»
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα και σημαίνων συντηρητικός πολιτικός, ήταν εξόριστος της Δικτατορίας του Μεταξά, από τις 7-2- 1937. Από την εξορία έσπευσε να στρατευθεί ως εθελοντής, κατατάχθηκε ως οπλίτης στη μεραρχία Αρχιπελάγους και πολέμησε στην πρώτη γραμμή, Πόγραδετς- Κορυτσάς.
Ο ίδιος ο Μεταξάς, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει «ΝΑΙ», σύμφωνα με δηκτική παρατήρηση του Γεωργίου Καφαντάρη, απάντησε στο νυχτερινό τελεσίγραφο του Γκράτσι, «Αυτό σημαίνει πόλεμο».
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Γκράτσι, στην προσπάθειά του να τον μεταπείσει, ο Μεταξάς τον διέκοψε με τη λέξη «ΟΧΙ». [Μια λέξη που έγινε σύμβολο ισοδύναμο με το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»].
Τα τρία βαρυσήμαντα γεγονότα δεν απηχούν απλώς την προσωπική στάση τριών διαφορετικών ηγετών, σε μια ιστορική στιγμή.
Αναδεικνύουν κάτι πολύ βαθύτερο και σημαντικότερο: Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, από τη μαχητική και διωκόμενη κομουνιστική Αριστερά, τον
συντηρητικό, τον φιλελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο, μέχρι την άκρα δεξιά που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς, παραμέρισαν αντιθέσεις, έχθρες και πάθη, μπροστά στην ωμή απειλή που αντιμετώπιζε η χώρα.
Άκουσαν το κάλεσμα της Ιστορίας και πρόταξαν το Χρέος προς την Πατρίδα, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια.
Σ’ αυτή την ομοψυχία σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας βρίσκεται η εξήγηση για το έπος που ξεκίνησε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Αυτή σφυρηλάτησε την ενότητα του Λαού.
Απ’ αυτήν φούντωσε ο ενθουσιασμός, που έκανε τον πόλεμο γιορτή. Έτσι «ξαναγεννήθηκε ο αληθινός πατριωτισμός», κατά τη διατύπωση του Λεωνίδα Κύρκου.
Χωρίς αυτήν ούτε το αίσθημα αδικίας, ούτε ο πατριωτισμός, ούτε το αίτημα της ελευθερίας, θα έφταναν για να δημιουργήσουν το πρωτοφανές
παλλαϊκό Εθνικό ξέσπασμα.
Παραμερίστηκαν οι διαφορές
Οι πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές διαφορές ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς ήταν τεράστιες. Ανάμεσα στη στυγνή Δικτατορία, τους εξόριστους Δημοκρατικούς και τους άγρια διωκομένους κουμουνιστές, υπήρχε χάσμα αγεφύρωτο.
Αλλά μπροστά στον κίνδυνο του φασισμού και την απειλή κατά της Πατρίδας και της Ελευθερίας, παραμερίστηκαν οι διαφορές και ο Ελληνισμός ρίχτηκε ενωμένος στον αγώνα.
Η ενότητα και η ομοψυχία δεν είναι αυτονόητες σ’ αυτή τη χώρα. Ο διχασμός, «η διχόνοια η δολερή», όπως την κατέγραψε ο εθνικός μας ποιητής στις απαρχές της νεότερης ιστορίας μας, είναι ένα από τα εθνικά ελαττώματα. Στην ιστορική στιγμή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ήταν απούσα.
Η ανάδειξη της υπέρβασης των αντιθέσεων και της ενότητας, ταιριάζει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στις σημερινές συνθήκες.
Το έπος του ‘40 και η Εθνική Αντίσταση που αυτό πυροδότησε, γράφτηκαν με πολύ αίμα, πολλά δάκρυα και ανείπωτη οδύνη.
Το τίμημα της αξιοπρέπειας και της υπεράσπισης της ελευθερίας, ήταν βαρύτατο.
Το τέλος του πολέμου, βρήκε τη χώρα καθημαγμένη, την κοινωνία σπαραγμένη, την οικονομία διαλυμένη και με το λαό αποδεκατισμένο.
Η Ελλάδα πολέμησε και θυσιάστηκε για την αξία των ευγενέστερων ανθρωπίνων ιδανικών:
Της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας, της Αξιοπρέπειας.
Η ελληνική νίκη και η εθνική αντίσταση συνέβαλαν αποφασιστικά στην συντριβή του φασισμού. Η αναγνώριση αυτής της αλήθειας, υπήρξε καθολική.
“Στο εξής πρέπει να λέμε όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες”, είπε σε ραδιοφωνικό του μήνυμα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.
“Οι Έλληνες εξ όλων των αντιπάλων που με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και υψίστη περιφρόνηση προς το θάνατο”,
παραδέχτηκε ο Αδόλφος Χίτλερ.
“Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές”.
διακήρυξε ο Ιωσήφ Στάλιν
Αλλά το θαύμα της Εθνικής ομοψυχίας και σύμπνοιας, δεν κράτησε πολύ. Ο διχασμός επέστρεψε υπόγειος στη διάρκεια της κατοχής, για να ξεσπάσει μετά την απελευθέρωση, με τον καταστροφικό εμφύλιο που ακολούθησε.
Την επομένη μιας ένδοξης ιστορικής στιγμής του, ο ελληνισμός βυθιζόταν στον ολέθριο εμφύλιο σπαραγμό.
«Εθνική κατάρα»
Είναι κάτι σαν Εθνική κατάρα: Οι λαμπρές και μεγαλειώδεις στιγμές, εναλλάσσονται με στιγμές, παρακμής και πτώσης, με τρόπο έντονο και
δραματικό.
– Τη δόξα του ’21 ακολουθεί η δολοφονία του Καποδίστρια και η Βαυαροκρατία. Τη δημιουργική περίοδο του Χαριλάου Τρικούπη, η ντροπή του 1897. Τη λαμπρή εθνική εξόρμηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Μικρασιατική καταστροφή.
Την εποποιία –ναι την εποποιία- της λαμπρής μεταπολιτευτικής 30ετίας 1974-2004, η πτώση, η παρακμή και η ταπείνωση που ζούμε σήμερα,
που αγγίζει τα όρια της Εθνικής ήττας.
Σ’ όλες τις αρνητικές στιγμές του Έθνους, τα ακραία πολιτικά πάθη, ο έξαλλος δημόσιος λόγος, η ανεύθυνη δημαγωγία, η τύφλωση και η μισαλλοδοξία, η αμέτρητη μωροφιλοδοξία, ο παραμερισμός της λογικής από την ιδεοπληξία και της πραγματικότητας από συνωμοτικές ερμηνείες, οδήγησαν σε τραγωδίες.
Ηγεσίες ευτελείς, ανεύθυνες και ανίκανες καταδημαγωγούν και εξαπατούν το Λαό, εξαχρειώνουν τα δημόσια ήθη, καταλύουν αρχές και αξίες, εκπορνεύουν έννοιες και λέξεις και ισοπεδώνουν τα πάντα, για να τα φέρουν στα μέτρα της δικής τους μωρίας και ιδιοτέλειας.
Τα αδίστακτα μέσα, ο ανερμάτιστος τυχοδιωκτισμός, ο απύθμενος κυνισμός, μπορούν να αλλοτριώσουν, να αποπροσανατολίσουν και να εξουθενώσουν
ψυχολογικά κάθε κοινωνία. Ιδίως μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Τι γίνεται σήμερα
Στο δύσκολο σήμερα που περνάει η χώρα μας, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, παραμένει ασφαλώς ημέρα Εθνικής υπερηφάνειας. Αλλά οφείλει να είναι και ημέρα Εθνικής συνειδητοποίησης. Αφορμή και ευκαιρία για περίσκεψη και προβληματισμό.
– Από το 1974, ζήσαμε την πιο αδιατάρακτη δημοκρατική περίοδο και τις ευρύτερες πολιτικές ελευθερίες του ιστορικού μας βίου.
– Περάσαμε μια μακρά περίοδο συνεχούς ανόδου και πρωτοφανούς ευημερίας.
Η Διεθνής οικονομική κρίση αποκάλυψε δομικές αδυναμίες, λάθη και παθογένειες στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκρότηση της χώρας.
Η κρίση ξέσπασε ενώ η χώρα βρισκόταν σε αδύναμα χέρια. Από τα αδύναμα στα ανήμπορα.
Από τα ανήμπορα στα ανεπαρκή. Κι από τα ανεπαρκή στα τυχοδιωκτικά κι ανεύθυνα.
Μια τραγική και μοιραία αλληλουχία που μετέτρεψε μια οικονομική κρίση σε Εθνική ήττα και ταπείνωση, χωρίς πόλεμο, χωρίς εχθρό, χωρίς καν αντίπαλο.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.
– Μια οικονομία κατεστραμμένη και καταστρεφόμενη όχι από την κρίση – που έπληξε πολλές χώρες- αλλά από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε.
– Μια κοινωνία εξουθενωμένη και παραζαλισμένη, γιατί κανείς δεν της είπε την αλήθεια, γιατί καταδημαγωγήθηκε, γιατί πατήθηκε και διαψεύστηκε οικτρά, για να περάσει στην άρνηση, την παθητικότητα, ακόμα και στα ντροπιαστικά και επικίνδυνα μονοπάτια του φασισμού και του ολοκληρωτισμού.
– Ένα πολιτικό τοπίο, εφιαλτικό όπου Αρχές, Ιδεολογίες και Κανόνες παραμερίζονται και μοναδική αξία αναδεικνύεται η εξουσία ως αυτοσκοπός.
– Μια Δημοκρατία τραυματισμένη, πληγωμένη εκ των έσω και απειλούμενη ανοιχτά από τους επιγόνους του Χίτλερ.
– Μια χώρα που από τον παγκόσμιο θαυμασμό του Έπους του ’40 και των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, έγινε διεθνής χλεύη και περίγελως.
Διαπιστώσεις
Οι διαπιστώσεις μπορεί να είναι σκληρές αλλά είναι αναγκαίες.
– Αν δεν συνειδητοποιήσουμε και δεν αποδεχτούμε τις σκληρές αλήθειες, θα σερνόμαστε από τους τυχάρπαστους.
– Αν συνεχίσουμε να επιρρίπτουμε στους άλλους τις δικές μας ευθύνες, θα γινόμαστε άθυρμα και θα δίνουμε άλλοθι στον κάθε εξουσιοφρενή τυχοδιώκτη.
– Αν δεν αναλάβουμε στο ακέραιο, με παρρησία και με το απαιτούμενο από τις περιστάσεις τίμημα την ευθύνη του Πολίτη, δεν θα σταθούμε αντάξιοι ούτε της ιστορίας μας ούτε των περιστάσεων ούτε της ευθύνης μας απέναντι στις νεότερες γενιές.
Το δίδυμο Έπος του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης, που μας κάνουν υπερήφανους, γράφτηκαν με δάκρυα, αίμα και αμέτρητες εκατόμβες.
Η δική μας εποχή δεν έχει τέτοιες βαριές απαιτήσεις.
Χρειάζεται μόνο:
– πνεύμα σύμπνοιας και ενότητας,
– σύνεση και υπευθυνότητα,
– αλλαγή νοοτροπίας και προσαρμογή στην πραγματικότητα.
– Εγκατάλειψη των ψευδαισθήσεων και επιστροφή στη λογική
– Και προ παντός: Να συνειδητοποίησουμε ότι «τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας, τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε μείς».
– Και να μάθουμε επιτέλους «Να θεωρούμε Εθνικό ό,τι είναι αληθινό».
