Ο δήμος Αιγάλεω εξηγεί γιατί πρέπει να γίνει ο παιδικός σταθμός δίπλα στο «πατινάζ»
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το 1980 οι κυβερνήσεις Καραμανλή – Ράλλη, αφού έχουν «ολοκληρώσει» την άναρχη φύτευση στο άλσος του Μπαρουτάδικου και τη χωροθέτηση ΤΕΙ, Σχολείων, ΟΑΕΔ και ΕΑΚ, μοιράζουν εκτάσεις στην περίμετρο εκτός άλσους σε υπουργεία. Το χώρο του «Πατινάζ» παραχωρούν στο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας. Η διοίκηση Σπηλιόπουλου 1983 και το Δημοτικό Συμβούλιο διεκδικούν την κατασκευή στο χώρο, παιδικού σταθμού, από το κράτος. Το 1987 η διοίκηση Μυστακόπουλου καταλαμβάνει το εγκαταλελειμμένο οικόπεδο που είχε γίνει σκουπιδότοπος, τον αποδίδει για χρήση στους κατοίκους διαμορφώνοντας το «Πατινάζ» και ένα μικρό αναψυκτήριο, αφήνοντας την απαιτούμενη έκταση για την κατασκευή του παιδικού σταθμού που διεκδικεί από το κράτος και στο χώρο αυτό φυτεύει μερικά δενδρύλλια, γκαζόν, με σκοπό να αποτρέψει τη συνέχεια εναπόθεσης μπαζών και απορριμμάτων. Το 2008 στη διοίκηση Καλογερόπουλου, παραχωρείται ο χώρος από την Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, με πενταετή ρήτρα αναστολής, για την αποκλειστική κατασκευή παιδικού σταθμού από τον Δήμο. Εντάσσει το έργο στο τεχνικό πρόγραμμα της Περιφέρειας και στο ΕΣΠΑ. Η Περιφέρεια πραγματοποιεί διαγωνισμό και στα τέλη του 2011 εγκαθίσταται εργολάβος. Τότε αρχίζουν οι αντιδράσεις περιοίκων και κατοίκων της περιοχής για την «τσιμεντοποίηση» του Άλσους (θυμίζουμε ότι πρόκειται για οικοδομήσιμο οικόπεδο εκτός άλσους με συντελεστή 0,8, ενώ ο Παιδικός σταθμός κατασκευάζεται με 0,4), για «αιφνιδιασμό», για «υποβάθμιση» της περιοχής, ακόμα και για εργολαβικά συμφέροντα (!). Προσφεύγουν για ασφαλιστικά μέτρα στον ΣτΕ (2013) που απορρίπτονται.
Στις 28 Απριλίου 2013 πραγματοποιήθηκε τοπικό δημοψήφισμα στο Λιούμη, που με 82% εγκρίνει την κατασκευή Παιδικού Σταθμού.
Το έργο σώζεται τελευταία στιγμή γιατί λόγω καθυστερήσεων απεντάσσεται στις 14/5/2014 και επανεντάσσεται με πολλή προσπάθεια στις 26/7/2014.
Η διεκδίκηση κατασκευής υποστηριζόταν πάντα, από ομόφωνες αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου. Μόνο στο τελευταίο που πραγματοποιήθηκε στις 25/9/2014 ένας σύμβουλος (παράταξη) διαφώνησε.
Η ακύρωση κατασκευής σημαίνει οριστική απώλεια 1,2 εκατομμυρίου ευρώ από το ΕΣΠΑ για την πόλη. Επαναφορά του οικοπέδου στο Υπουργείο μετά το 2015 και φυσικά ένταξή του στο περίφημο Μνημονιακό «Ταμείο Αξιοποίησης (ΤΑΙΠΕΔ) δηλ. τσιμεντοποίησης και εκποίησης της Δημόσιας Περιουσίας» και εδώ με πολύ μεγαλύτερο συντελεστή.
Το Δημοτικό Συμβούλιο υποστηρίζει την ταχύτερη δυνατή υλοποίηση του απαραίτητου, εδώ και 30 χρόνια, κοινωνικού έργου για την περιοχή. Γιατί η περιοχή του Λιούμη είναι η μόνη περιοχή χωρίς κατάλληλο ιδιόκτητο δημοτικό σταθμό, με μόνο έναν παιδικό σταθμό (Μορμόλης) σε ακατάλληλο ενοικιαζόμενο κτίριο (ο άλλος στην οδό Αγ. Γεωργίου έκλεισε ως ακατάλληλος), που δεν λειτουργεί γιατί πρέπει να γίνουν εργασίες αποκατάστασης ασφαλείας.
Λόγω οικονομικής αδυναμίας, χρονοβόρων διαδικασιών, χαρακτηρισμού και απόκτηση κατάλληλου χώρου, η περιοχή Λιούμη θα αποκτήσει στην καλύτερη περίπτωση αν αλλάξει ριζικά η οικονομική κατάσταση στην χώρα, τον πρώτο από τους αναγκαίους 2 τουλάχιστον παιδικούς σταθμούς μετά το 2020, έχοντας μέχρι τότε, τα παιδιά της περιοχής σε ακατάλληλο κτίριο και «σκορπώντας» τα σε όλο τα Αιγάλεω.
Το χαμηλό ύψος του κτιρίου (435,40 τ.μ θα έχει ύψος 4,50μέτρα και το υπόλοιπο 115,02 τ.μ ύψος 7,50 μέτρα) με κάλυψη 655,34 τετραγωνικών μέτρων (Υπόγειο 155,28 τ.μ, Ισόγειο 550,42 τ.μ & Α’ Όροφος 115,02 τ.μ) σε οικόπεδο 2.121,81 τ.μ. (Ελεύθερος χώρος 1466,47τ.μ.), η υψηλή φύτευση και προσθήκη 55 νέων δένδρων, η απόδοση της προβλεπόμενης στο προαύλιο παιδικής χαράς μετά τις ώρες λειτουργίας του στα παιδιά της περιοχής, δεν δικαιολογούν τις κραυγές για «τσιμεντοποίηση» που ενώνουν ευαισθησίες και μικροϊδιοτέλειες. Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή ειλικρινούς λαϊκής αγανάκτησης απέναντι σε άθλιες κυβερνητικές πολιτικές και συμπεριφορές (μνημόνιο, διαφθορά, απολύσεις κ.λπ.) …μην πετάξουμε το μωρό με τα απόνερα.
Σας καλούμε να πάρετε μέρος στις λαϊκές συνελεύσεις προκειμένου να ενημερωθείτε, να στηρίξετε τις προσπάθειές μας και να συμβάλλετε στην υλοποίηση του έργου γιατί το δημόσιο συμφέρον είναι πάνω από μικροϊδιοτέλειες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες
