Σημεία της ανακοίνωσης της δημοτικής κίνησης «Εκτός Σχεδίου»
Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης μέχρι σήμερα, πολλές δημόσιες δομές, κυρίως προνοιακές, έχουν κλείσει ενώ κάποιες άλλες ουσιαστικά δεν λειτουργούν και κινδυνεύουν να κλείσουν εξαιτίας έλλειψης προσωπικού. Η δικαιολογία πάντα η ίδια, το κόστος λειτουργίας της κάθε δομής αλλά η αλήθεια άλλη. Η απόσυρση του δημόσιου τομέα για να αφήσει πεδίον δόξης λαμπρό για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο τρόπος για να απαλλαγεί το κράτος (τοπικό ή κεντρικό) από τις υποχρεώσεις προς τους πολίτες που φορολογεί και να δώσει την ευκαιρία στο κεφάλαιο να βρει νέα πεδία κερδοφορίας.
Τι γίνεται όμως με δομές που μπορεί να μην είναι αποδοτικές για το κεφάλαιο (ή μπορεί ακόμα να μην είναι στα σχέδιά του) και που είτε προϋπήρχαν είτε όχι είναι σημαντικές για μία τοπική κοινωνία;
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Ωδείο Δήμου Νέας Ιωνίας. Μίας δομής που θα πρέπει να έχουν όλοι οι δήμοι προσφέροντας καθολική και δωρεάν πρόσβαση σε όποιον τον επιθυμεί. Μίας δομής όμως που ενώ είναι «δεδομένο το δικαίωμα του κάθε πολίτη να έχει πρόσβαση τόσο στη γενική όσο και στην καλλιτεχνική εκπαίδευση και με την προϋπόθεση ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να του το παρέχει, ενώ ο ίδιος αδυνατεί οικονομικά, εξαιτίας και της οικονομικής συγκυρίας» (απόσπασμα από την πράξη 31/2011 τους ΟΠΑΝ, Έγκριση δημιουργία Ωδείου) δεν παρέχεται δωρεών αλλά με την μορφή διδάκτρων, απαραίτητα για την μισθοδοσία των εργαζομένων του. Δίδακτρα που εισάγουν αποκλεισμούς σε άτομα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν.
Στο παρών κείμενο δεν θα θέλαμε να ασχοληθούμε με θέματα και σημαντικότατα προβλήματα όπως η καθυστέρηση στην υπογραφή των συμβάσεων με παράλληλη καθυστέρηση στην πληρωμή των εργαζομένων (μέχρι και 5 μήνες), ή το άλυτο μέχρι σήμερα πρόβλημα στέγασης του Ωδείου που στεγάζεται «προσωρινά στις εγκαταστάσεις του 19ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας» (απόσπασμα από την πράξη 31/2011 τους ΟΠΑΝ) κατά το 3ο έτος λειτουργίας του.
Περισσότερο θα θέλαμε να σταθούμε στο νέο μοντέλο τόσο σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις που προωθούνται μέσα από τέτοιες δομές όσο και στην μετάκληση του κόστους λειτουργίας των δομών αυτών στους «ωφελούμενους».
Οι ΟΤΑ έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλες φορές στο παρελθόν ως πεδίο πιλοτικής εφαρμογής νέων μορφών εργασίας. Κάτι τέτοιο επιχειρείται ουσιαστικά και σήμερα σε ότι αφορά τους εργαζόμενους με αντίτιμο που ως στόχο έχει την καθιέρωση νέων μορφών ελαστικής εργασίας χωρίς δικαιώματα. Σε σχέση λοιπόν με τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στο Ωδείο και επειδή έχουμε ήδη προηγουμένως αναφερθεί για αυτές, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι επιβάλλεται να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και σταθερό μισθό. Δεν είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι του ωδείου να αντιμετωπίζονται ως «εργαζόμενοι με δίσκο» που ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών τους θα βγαίνει και ο μισθός τους και που η μισθοδοσία τους θα εξαρτάται με το αν πλήρωσαν οι όχι οι μαθητές τα δίδακτρα.
Από την άλλη μεριά, η παγίωση της κατάστασης που επιβάλλει ότι για την οποιαδήποτε υπηρεσία απολαμβάνει κάποιος θα πρέπει να πληρώνει δίδακτρα ή συνδρομή πρέπει να σπάσει. Η έμμεση και άμεση φορολογία που πληρώνουμε αρκεί για να απαιτούμε την πλήρη, δημόσια και δωρεάν παροχή κοινωνικών παροχών. Ειδικότερα όταν αυτές έχουν να κάνουν και με κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία.