Ένωση Ρουμελιωτών Νέας Ιωνίας
Μια ακόμη εξαιρετικά, κατά κοινή ομολογία, οργανωμένη και πολυαισθητηριακή εκδρομή βίωσαν 52 μέλη και φίλοι της Ένωσης Ρουμελιωτών Νέας Ιωνίας την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015 με τελικό προορισμό την Αρκαδική πόλη της Βυτίνας.
Με σύμμαχο τον καλό καιρό πραγματοποιήσαμε την πρώτη στάση στην Ιερά Μονή Παναγίας Φανερωμένης στο Χιλιομόδι Κορινθίας. Σε ένα κατάφυτο τοπίο δεσπόζει η Μονή και το καλαίσθητο καθολικό στο οποίο μετά τη Θεία Λειτουργία, η εντεταλμένη μοναχή μας καλωσόρισε με ευχές και παρουσίασε το ιστορικό, αναφερόμενη στην εφέστια εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας, τον τριήμερο πανηγυρικό εορτασμό το μήνα Αύγουστο κ.ά . Λαμβάνοντας αβραμιαία φιλοξενία, ξεναγηθήκαμε στους περικείμενους χώρους και αναχωρήσαμε ανανεωμένοι πνευματικά για τον προορισμό μας.
Η επίσκεψη πάντα στην Αρκαδία μας προσφέρει πολλές ευκαιρίες αυτοπροσδιορισμού και θαυμασμού της Ελληνικής Ιστορίας. Και τούτο γιατί είναι δυνατή η συλλογή ψηγμάτων αλήθειας από τους μύθους μετά την αφαίρεση του πέπλου φαντασίας και μόνο όταν περπατούμε στον τόπο αυτό. Είναι χαρακτηριστική η ομολογία του περιηγητή Παυσανία: «τις Ελληνικές παραδόσεις του είδους αυτού, όταν άρχισα να γράφω το έργο μου, τις θεωρούσα μάλλον ανόητες, όταν όμως έφτασα στα Αρκαδικά, σχημάτισα τη γνώμη γι αυτές πως τον παλιό καιρό οι Έλληνες που λογαριάζονταν ως σοφοί έλεγαν ό,τι είχαν να πουν με αινίγματα και όχι με σαφείς εκφράσεις» (μεταφρ. Ν. Παπαχατζή). Ίσως μάλιστα, η Αρκαδία να είναι η μοναδική περιοχή της Ελλάδος που η αναφορά και μόνο του ονόματος της έκανε τους Ευρωπαίους να διανύουν εν ριπή οφθαλμού την τεράστια διαδρομή από την αρχαιότητα ως τους νεότερους χρόνους, αφού συνδυάζοντας τους στοίχους του Βιργίλιου με την ανάγκη να βρουν στέγη για τον νέο ρομαντισμό τους, στην Αρκαδία βρήκαν «καλύβην και παγάν λαλέουσαν» και είπαν την Ακαδημία τους Αρκαδική και επέλεξαν τον αυλό του Πάνα ως σύμβολό τους. Εκφραστής αυτού του κλίματος ο Τζιοβάννι Φραντσέσκο Μπαρμπιέρι στις αρχές του 17ου αιώνα θα χαράξει στον πίνακά του το «Et in Arcadia ego», το οποίο θα επαναλάβει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σωρεία καλλιτεχνών στη Δύση. Το όνομα της Αρκαδίας, έκτοτε, έχει καταστεί συνώνυμο ενός ουτοπιστικού έστω παραδείσου, όπου δεν κάνουν την εμφάνισή τους τα δεινά του πολιτισμού και συχνά, ως εκ τούτου, πυροδοτεί την έμπνευση. Τελευταίο δείγμα οι στίχοι του Ιρλανδού νομπελίστα Σέιμους Χίνι από τα «Αλφάβητα» (εκδόσεις «Ιστός»):
…Και σαν διαβήκαμε τα σύνορα
Του Άργους προς την Αρκαδία, κι ακόμη πιο βαθιά
Μέσα στην Αρκαδία, ένα φορτίο
Μήλα ξεχύθηκε στο δρόμο
Κι έτσι γι’ απόσταση πολλή τα λάστιχα τα τσάκιζαν και τα συνέθλιβαν
Όμως εμείς απτόητοι, να μας χτυπούν οι σάρκες κι οι χυμοί,
Κι εμείς να το χαιρόμαστε. Κι έπειτα ήταν ο βοσκός
Με τα κατσίκια του μπροστά στο βενζινάδικο,
Να επιζεί των Εκλογών* και της μετάφρασης.
*«Εκλογές» ή «Βουκολικά» ποιητική συλλογή του Βιργιλίου (70-19 π.Χ. )
Η φτωχή γη της Αρκαδίας φαίνεται ότι παράγει εξαιρετικούς καρπούς, τους οποίους γεννά το εφευρετικό πνεύμα και ο πλούσιος σε συναισθήματα ψυχικός κόσμος των κατοίκων της. Γι αυτό ξεφυλλίζοντας την ιστορία της, παλιότερη και νεότερη, θα αντικρίσεις τα έργα ευποιίας των οικονομικά εύρωστων Αρκάδων που απαρτίζουν μια ολόκληρη στρατιά μεγάλων ευεργετών όχι μόνο της Αρκαδίας αλλά και ολόκληρου του Έθνους.
Ένα τέτοιο δείγμα είναι η εκκλησία της Αγία Φωτεινής που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τις αρχαιότητες της Αρχαίας Μαντινείας κοντά στην Τρίπολη και χτίστηκε το 1972. Η εκκλησία ξεχωρίζει για την πρωτότυπη αρχιτεκτονική της που είναι κράμα διάφορων ρυθμών, από την παραδοσιακή ελληνική αρχιτεκτονική μέχρι την βυζαντινή αρχιτεκτονική, όπως και τον αγιογραφικό της διάκοσμο που παραπέμπει στην κλασική αρχαιότητα. Ο περίβολος του ναού διακοσμείται από κατασκευές αρχαιοελληνικής έμπνευσης και μνημειακού χαρακτήρα. Η διάθεση του αρχιτέκτονα είναι εμφανώς να συγκεράσει παραδοσιακές ελληνικές επιδράσεις με την αρχαία ελληνική αισθητική, προτείνοντας μια γέφυρα-συνέχεια μεταξύ του παλιού – της κλασικής εποχής που εδώ εκπροσωπείται από την αρχαία Μαντινεία – και του νέου, δηλαδή της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής παράδοσης.
Μετά τη μικρή στάση φτάσαμε στη Βυτίνα, πασίγνωστο ορεινό τόπος διακοπών που εδώ και πολλά χρόνια κρατά τα πρωτεία στην τουριστική κίνηση της Αρκαδίας και είναι πάντα το πετράδι του Μαινάλου όπως γνωρίζουν οι λάτρεις της αλλά και αυτοί που δεν την έχουν επισκεφθεί ακόμα. Όμορφη, δροσερή, γαλήνια, καταπράσινη και γραφική, πολιτισμένη και φιλόξενη, η Βυτίνα, παραμένει η μεγάλη κυρία της τουριστικής ανάπτυξης του νομού Αρκαδίας. Απλώνεται νωχελικά μέσα στο Μαίναλο, τα έλατα την οριοθετούν και την αρωματίζουν με εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά και φρεσκάδα που δύσκολα ξεχνά κανείς, και την προικίζουν με το σπάνιο κλίμα της που εδώ και χρόνια θεωρήθηκε θεραπευτικό ψυχής και σώματος. Αρχοντική και ωραία η Βυτίνα, με τα παλιά πετρόσπιτα της, τα γραφικά στενά της, την ζωντανή πλατεία της με την παλιά εκκλησία, τα δεντροσκέπαστα δρομάκια της για περιπάτους, τα δασάκια και τις εξοχές της, ανταμείβει τον επισκέπτη της με διακοπές αξέχαστες.
Το μεσημέρι καταλύσαμε σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο στο χώρο του οποίου δεν άργησε να έρθει το κέφι. Χοροί από όλη την Ελλάδα μέχρι αργά το απόγευμα κατέκλυσαν το χώρο και μας κατέστησαν μια μεγάλη παρέα!!!
Είναι γεγονός ότι τέτοιες δράσεις τονώνουν τις σχέσεις των ανθρώπων, καλλιεργούν την εκφόρτιση από τη πολύβουη καθημερινότητα, εξασφαλίζουν στοχευμένες ευκαιρίες διασκέδασης και ψυχαγωγίας.
Ήταν μια κυριολεκτικά μοναδική εκδρομή μιας και άφησε γλυκιές αναμνήσεις και μία δέσμευση. Πολύ σύντομα να οργανωθεί η επόμενη!!! Και θα γίνει!! Να είστε σίγουροι…
