Στον καταπράσινο και υπέροχο χώρο του μαρτυρικού Σκοπευτηρίου στην Καισαριανή
Την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Καισαριανής και ο Μικρασιατικός Σύλλογος Καισαριανής, αναβίωσαν στον καταπράσινο και υπέροχο χώρο του μαρτυρικού Σκοπευτηρίου το “Κεσκέκι”.
Από το πρωί της ίδιας μέρας ξεκίνησε στα Ξύλινα η παρασκευή του παραδοσιακού κεσκέκι με τη βοήθεια του Μικρασιατικού Συλλόγου «Αγιος Γεώργιος» Γκιούλμπαξε…
Στην εκδήλωση, που συμμετείχε πλήθος κόσμου, παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος της πόλης, κ. Ηλίας Σταμέλος – που άνοιξε την εκδήλωση – Δημοτικοί Σύμβουλοι όλων των παρατάξεων, εκπρόσωποι τοπικών φορέων μικρασιατικών συλλόγων κ.α.
Στη σύντομη ομιλία του ο Πρόεδρος του Δ.Σ του Κέντρου Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Καισαριανής Κώστας Γαβριλάκης τόνισε την αναγκαιότητα για τη συνέχιση της προσπάθειας του Δήμου για τη διατήρηση της πλούσιας μικρασιατικής κληρονομιάς της πόλης, επίσης έκανε σύντομη αναφορά στις ρίζες του εθίμου.
Στη συνέχεια χαιρετισμό απεύθυνε η Πρόεδρος του Δ.Σ. του Μικρασιατικού Συλλόγου της πόλης μας Στέλλα Σαρρηπαναγιώτου – Λήλου, η οποία ανέφερε ότι η προσπάθεια για τη διατήρηση του μικρασιάτικου πολιτισμού της πόλης μας στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε είναι επιτακτική ανάγκη. Τόνισε ότι και σήμερα, για τις ίδιες αιτίες και με τους ίδιους υπαίτιους, στα συνεχιζόμενα κύματα προσφύγων, δεν θα πρέπει να μένουμε αδιάφοροι.
Συνεχίζοντας, ευχαρίστησε τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων και των δύο φορέων που διοργάνωσαν την εκδήλωση, τους εργαζόμενους του Δήμου, όλους τους εθελοντές που βοήθησαν στην άρτια υποστήριξη της εκδήλωσης, στην Κοινωφελή Επιχείρηση Δήμου Καισαριανής, τους χορηγούς που ενίσχυσαν την εκδήλωση, καθώς και όλους τους παρευρισκόμενους
Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα άνοιξε η χορωδία και το χορευτικό συγκρότημα του Μικρασιατικού Συλλόγου και το γλέντι κορυφώθηκε με τραγούδια και σκοπούς από το παραδοσιακό συγκρότημα «Δήθεν».
Ιστορικά στοιχεία για το Κεσκέκι
Οι ρίζες του εθίμου είναι βαθιές και ανάγονται στους αρχαίους χρόνους, ενώ διατηρήθηκε σε πολλούς τόπους της Μικράς Ασίας όπου ζούσαν χριστιανοί. Ακόμα και στην περίοδο του πρώτου ευρωπαϊκού πολέμου (1914-1918), εποχή λιμού και στερήσεων, οπότε δεν υπήρχε στάρι, το κεσκέσι και πάλι δεν παραλείφθηκε. Το παρασκεύασαν με κρέας και κουκιά που ήταν το μόνο διαθέσιμο τρόφιμο που έβρισκαν σε περιορισμένες ποσότητες.
Στο Γκιούλμπαξε (κοντινό στα Βουρλά χωριό) το κρέας που χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή του ιδιότυπου αυτού φαγητού ήταν ένα βόδι που το πρόσφεραν οι κάτοικοι του χωριού.
Μέχρι τη σφαγή του το βόδι έβοσκε ελευθέρα σ’ όποιο κτήμα προτιμούσε.
Την παραμονή του Άη Γιώργη το σφάζανε στην πόρτα της εκκλησίας και τα κομμάτια τα βράζανε από το βράδυ έως το πρωί σε μεγάλα καζάνια πίσω από το ιερό της εκκλησίας. Εκεί κατά μήκος των τειχών της εκκλησίας, υπήρχαν και άλλα μικρότερα καζάνια όπου βράζανε με το ζουμί από το κρέας, το στάρι. Τα παλικάρια με μεγάλες κουτάλες το ανακάτευαν. Το σιτάρι το πρόσφεραν όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Το φυλάγανε στο κελί της εκκλησίας, και εκεί με ένα μεγάλο γουδί που βρισκόταν στο προαύλιο, τα παλικάρια του χωριού το κοπάνιζαν έως ότου αποφλοιωθεί.
Μετά τη λειτουργία έβγαινε ο παπάς και διάβαζε πάνω από τ’ «αχνίζοντα» καζάνια μια ευχή. Ύστερα το κεσκέκι μοιραζόταν στους χωριανούς, καθώς και στους ξένους.
