Ο πανηγυρικός λόγος του Δημάρχου Μεταμόρφωσης στην Εθνική Επέτειο
Έναν εξαιρετικό πανηγυρικό λόγο εκφώνησε και φέτος ο δήμαρχος Μεταμόρφωσης, κ. Μιλτιάδης Καρπέτας, στον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821.
Στον λόγο του ο δήμαρχος δεν χαϊδεύει τα αυτιά των πολιτών, αντίθετα, δηλαδή από ότι συνηθίζουν οι πολιτικοί της κεντρικής και της αυτοδιοικητικής πολιτικής σκηνής και περιγράφει με ρεαλισμό την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτήν.
Αναλυτικά, ο δήμαρχος είπε: «Γιορτάζουμε σήμερα το γενέθλιο γεγονός της νεότερης Ελλάδας: Την Επανάσταση του 1821, που συμβατικά και συμβολικά, καθιερώθηκε να γιορτάζεται την 25η Μαρτίου μαζί με τη μεγάλη θρησκευτική γιορτή του «Ευαγγελισμού».
Αυτή η επανάσταση ήταν ένα πολύπλευρο και πολυσύνθετο γεγονός, με διαφορετικές ρίζες:
– Η κρυφή λαχτάρα του γένους που παρέμεινε ζωντανή μετά την άλωση.
– Οι αστραφτεροί άνεμοι του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού,
– Και ο αντίλαλος της Γαλλικής Επανάστασης, είναι οι τρεις εστίες από τις οποίες ξεπήδησε.
Και είναι μέγα εθνικό γεγονός. Γιατί αποτέλεσε το ξεκίνημα της πορείας του νεότερου ελληνισμού.
Από τα σπλάχνα της ξεπήδησε η φυσιογνωμία του, η γλώσσα του, το νέο ήθος, οι αρετές και οι αδυναμίες του.
-Εγκαινίασε μια καινούρια ιστορική εποχή.
-Αποκατέστησε την ιστορική συνέχεια.
-Σφυρηλάτησε τη εθνική συνείδηση
– Και διαμόρφωσε την πολιτιστική ταυτότητα του νέου ελληνισμού.
Η επανάσταση του ’21, είναι η έναρξή μας, η αφετηρία μας, το θεμέλιό μας. Αποτέλεσε την αναγκαία προϋπόθεση και ταυτόχρονα εμπεριέχει ό,τι αποκαλείται νεότερος ελληνισμός, ό,τι συγκροτεί το νεοελληνικό κράτος, ό,τι συνιστά τη νεοελληνική κοινωνία, ό,τι συναπαρτίζει τον νεοελληνικό πολιτισμό.
Γι’ αυτό είναι φυσικό και επιβεβλημένο η συλλογική και ατομική μνήμη να ακουμπάνε σήμερα στους δημιουργούς αυτού του βαρυσήμαντου ιστορικού γεγονότος: Τους θεματοφύλακες, τους εμπνευστές, τους σκαπανείς, τους θεμελιωτές, τους ήρωες και τους μάρτυρές του.
.- «Ελλάδα όλους αυτούς να τους θυμάσαι και να τους μακαρίζεις και να τους λαμπρύνεις πατρίδα, γιατί αυτείνοι σε λευτέρωσαν»,
λέει ο Μακρυγιάννης, επαναλαμβάνοντας τον Πίνδαρο χωρίς να το γνωρίζει.
-Να μακαρίσουμε, λοιπόν, το τριμμένο ράσο που κράτησε το λυχνάρι και συντήρησε το θρύλο.
-Να μνημονεύσουμε τον Αδαμάντιο Κοραή και τους άλλους δασκάλους του Γένους,
-Να θυμηθούμε τους ταπεινούς Φιλικούς,
-Να λαμπρύνουμε το φλογερό Ρήγα Φεραίο,
-Να υποκλιθούμε στους αμέτρητους ήρωες που έγραψαν με το αίμα τους το συμβόλαιο της Ελευθερίας,
-Να τιμήσουμε τον λόρδο Μπάιρον και τους αμέτρητους Φιλέλληνες του αγώνα,
– Να υμνήσουμε τον υμνητή των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» και νομοθέτη της σημερινής μας γλώσσας Διονύσιο Σολωμό και
-Να σταθούμε με σεβασμό απέναντι στη μορφή του πρωτομάρτυρα του νεοελληνικού κράτους Κυβερνήτη Καποδίστρια.
Αυτό το πρώτο νόημα και πρώτο χρέος.
Το δεύτερο νόημα της επετείου, είναι κρίσιμο στη σημερινή δραματική συγκυρία.
Και η φετινή 25η Μαρτίου, βρίσκει τη χώρα που γεννήθηκε από την Επανάσταση του ΄21, στην κορύφωση μιας αυτοκαταστροφικής πορείας, που αγγίζει την ταπείνωση και προοιωνίζεται τη συντρηβή.
Σ’ αυτές τις συνθήκες ποιο περιεχόμενο πρέπει να δώσουμε στη γιορτή της 25ης Μαρτίου;
Για να ιχνηλατήσουμε τη σωστή απάντηση, θα πρέπει – νομίζω -, να στρέψουμε πρώτα το βλέμμα στο παρελθόν. Ύστερα να ατενίσουμε ψύχραιμα το παρόν. Και μετά να σταθμίσουμε και να επιλέξουμε τον τρόπο που ταιριάζει στη σημερινή πραγματικότητα.
Η ίδια η επανάσταση του 1821 είναι γεμάτη από ακραίες αντιφάσεις.
Εκτός από τις ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας και γενναιότητας, συναντώνται και ιδιοτελείς σκοπιμότητες αδίστακτοι καιροσκοπισμοί και προδοτικές συμπεριφορές. Οι εμφύλιοι σπαραγμοί, οι έξαλλοι φανατισμοί και τα «δάνεια της Αγγλίας», στην καρδιά της επανάστασης έκαναν την εμφάνισή τους. Η ιστορική διαδρομή από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα, εκτυλίσσεται με ανάλογο τρόπο.
Μια διαρκής εναλλαγή στα άκρα: Από το μεγαλειώδες στο ταπεινωτικό. Από το περίλαμπρο στο σκοτεινό. Από το βάθρο στο βάραθρο.
Εμείς οι Έλληνες υπερηφανευόμαστε για την ιστορία μας. Αλλά συχνά την υπερερμηνεύουμε και την παρερμηνεύουμε. τη διαστρεβλώνουμε και τη σκυλεύουμε, μετατρέποντάς την σε εργαλείο στυγνής προπαγάνδας.
Αντί να αναζητήσουμε τα χρήσιμα διδάγματα, τη μετατρέπουμε σε κούφια αυταρέσκεια, σε άλλοθι για τα λάθη μας, σε πρόσχημα για την αποτίναξη και μετακύλιση των ευθυνών μας. Η υπερερμηνεία και η κατάχρηση του ιστορικού παρελθόντος, οδηγούν στην άγνοια και την αποδόμηση της πραγματικής ιστορίας, έτσι εξουδετερώνεται κάθε δυνατότητα αυτογνωσίας, της κοινωνίας χειραγωγείται ο πολίτης και διαμορφώνεται ψευδής συλλογική συνείδηση.
Το έθνος δεν έχει μάθει ακόμη να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό. Προτιμά να θεωρεί αληθινό ό,τι είναι βολικό και συμφέρον, ό,τι συγκαλύπτει λάθη και ευθύνες, ό,τι αναιρεί και μετακυλίει υποχρεώσεις. Υπερτροφία κενής «αγωνιστικότητας» και ατροφία αίσθησης ευθύνης και υποχρεώσεων. Και το επιστέγασμα: Για ό,τι κακό μας συμβαίνει, φταίνε οι «άλλοι» που μας μισούν, μας ζηλεύουν, μας επιβουλεύονται. Εμείς ποτέ. Έτσι φτάσαμε εδώ, έτσι και χειρότερα πορευόμαστε. Γι΄αυτό η άβυσσος χάσκει κάτω από τα πόδια μας.
Το έθνος δεν έχει μάθει ακόμη να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό. Προτιμά να θεωρεί Στο ιστορικό μεταίχμιο που στεκόμαστε σήμερα οφείλουμε να επανεξετάσουμε τη θέση και τη στάση μας απέναντι στον κόσμο:
Να κατανοήσουμε τους όρους, τα μέσα και τους τρόπους της σημερινής εποχής, στην εσωτερική, τη διεθνή και την παγκόσμια διάστασή τους.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο σημερινός κόσμος είναι ασφαλώς καλύτερος από άλλοτε αλλά και εξαιρετικά σύνθετος και περίπλοκος. Απαιτεί νέες πρόσθετες αρετές: Ευελιξία, οξυδέρκεια, διαρκή ετοιμότητα και προπαντός σφαιρική αντίληψη και αίσθηση συνόλου.
Να στρατευτούμε σ’ ένα τιτάνιο εγχείρημα ανόρθωσης της χώρας, της κοινωνίας, του έθνους.
Να γείρουμε προς την πλευρά της υπέρβασης, της δημιουργίας, της σύνθεσης, της αναγέννησης.
Να αντλήσουμε από το ιστορικό παρελθόν και την επανάσταση του ’21 τα στοιχεία που εμπνέουν ενώνουν και εμψυχώνουν.
Να διδαχτούμε από τις αφροσύνες, τα πάθη και τα λάθη μας.
Η 25η Μαρτίου 2015 μπορεί να σημασιοδοτηθεί πολλαπλώς και να σηματοδοτήσει το μέλλον:
– Ως κορυφαίο ξαναφανέρωμα δημιουργικού αγωνιστικού πνεύματος.
– Ως σάλπισμα υπεράσπισης της Δημοκρατίας, που πλήττεται εκ των έσω.
-Ως κατανόηση της σύγχρονης πραγματικότητας και των προβλημάτων της.
-Ως ανένδοτη βούληση να επιβιώσει ο ελληνισμός.
Είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο.
Για να αποκαταστήσουμε το κύρος της χώρας και του Έθνους,
-Για να διατηρήσουμε την κοινωνική μας συνοχή.
-Για να αναζωογονήσουμε τις αρετές μας.
-Για να αναλάβουμε τη δική μας ιστορική ευθύνη.
-Για να κρατήσουμε ψηλά τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.
-Για να διατηρήσουμε «περήφανη και ηθικά ωραία», τη νεοελληνική φυσιογνωμία, που μας κληροδότησε η επανάσταση του ΄21.
Το υπαγορεύει η απλή και τετράγωνη πολιτική παρακαταθήκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη:
« Παιδιά μου (……) εις σας μένει να ισάτετε τον τόπο που εμείς ελευθερώσαμε.
Δια να γίνει τούτο πρέπει να έχετε ως θεμέλιο της πολιτείας την φρόνιμον ελευθερίαν».
«Να ισάξουμε τον τόπο με την φρόνιμον ελευθερίαν». Όχι με έξαλλη, όχι με ασύδοτη, όχι με εμπαθή και μισαλλόδοξη. Με « φρόνιμόν ελευθερίαν»
Σ’ αυτό το χρέος οφείλουμε να ανταποκριθούμε, χωρίς άλλοθι, χωρίς προσχήματα, χωρίς υπεκφυγές.
Για να οδηγήσουμε την Ελλάδα στα 200κοσιοστά της γενέθλια, δυνατή, περήφανη και αντάξια του ΄21 και της λαμπρής ιστορίας της.»
