Επιστροφή των «Αγανακτισμένων»;

Στο τελευταίο βιβλίο της αυτοβιογραφικής –  ιστορικής τριλογίας του, με τίτλο «Ποιος το ξέρει; Ποιος το ξέρει;», ο Μίμης Ανδρουλάκης περιγράφει γλαφυρά την περίοδο της κρίσης, όπως την έζησε εκ των έσω.

Η διεισδυτική ματιά του, στέκεται σε πρόσωπα, κόμματα και γεγονότα, με οξυδέρκεια και εντιμότητα. Αποτιμά σε χαμηλούς τόνους, συμπεριφορές και αδυναμίες και επισημαίνει εγγενείς παθογένειες της πολιτικής ζωής, όπως διαμορφώνεται από ηγεσίες και κόμματα.

Αναφερόμενος στο 2008, διαπιστώνει μελαγχολικά ότι ενώ ο Αρμαγεδδώνας ερχόταν,  «οι Έλληνες απολάμβαναν ηδονικά»  την υπερκινητικότητα του Εφραίμ του Βατοπεδίου και  στη Βουλή ασχολούνταν με «κουτσομπολιά μόνο για τον Βουλγαράκη»  και για το αν «το νόμιμο είναι και ηθικό»(σελ.220).

***

Η διαπίστωση έχει γενικότερη αξία και μάλλον ταιριάζει στη σημερινή συγκυρία. Πού βρίσκεται η αναλογία; Όχι βέβαια στις «μπίζνες» του Εφραίμ και του Αρσένιου. Βρίσκεται στο υποκείμενο δομικό ελάττωμα στη λειτουργία της πολιτικής:

Την αδυναμία ιεράρχησης και καθορισμού προτεραιοτήτων. Που με τη σειρά της, βασίζεται σε δύο νοσηρότερα στοιχεία πολιτικής παθολογίας.

Από τη μια τα κόμματα: «Τα κόμματα γενικώς  είναι απλοί μηχανισμοί επικοινωνίας με ασύλληπτη άγνοια, προχειρότητα, αυτοσχεδιασμούς και επιστημονικοτεχνική ανεπάρκεια», σημειώνει ο συγγραφέας (σελ.300).

Από την άλλη οι ηγεσίες: «Ηγέτες» που αφηνιάζουν από τη λαγνεία της εξουσίας και ανυπόμονοι εφορμούν στα τυφλά για την κατάκτησή της. Χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας, ανυποψίαστοι κι αδιάφοροι για τα προβλήματα, που θα βρουν μπροστά τους.

Η εξουσία αυτοσκοπός, με αυτοκαταστροφική (αλλά και καταστροφική για τη χώρα) άγνοια κινδύνου. Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας, όρμησαν τυφλωμένοι προς την άβυσσο, νομίζοντας ότι κάνουν έφοδο στον ουρανό.

***

Μετά τα παθήματα της δεκαετίας, η κοινωνία έδειξε σημάδια ωριμότητας. Ο Λαϊκισμός , επί του οποίου επελαύνει κάθε φορά η αχαλίνωτη και άμυαλη εξουσιοφρένεια, φάνηκε να υποχωρεί. Αλλά μάλλον επιστρέφει αναζωογονημένος.

Το πολιτικό κλίμα βαραίνει επικίνδυνα. Ο δημόσιος λόγος χάνει κάθε μέτρο και όριο και εκφυλίζεται σε απύλωτη χυδαιολογία.

Οι εξαλλοσύνες και οι ακρότητες βρίσκουν ακροατήριο και αποκτούν δημοφιλία.

Η λογική και το επιχείρημα παραμερίζονται από την ενορχηστρωμένη εχθροπάθεια και τη μισαλλοδοξία.

Ένας ισοπεδωτικός μηδενισμός, απειλεί να διαβρώσει και να διαβάλει τα πάντα.

Η ανθρώπινη οδύνη και η κοινωνική ευαισθησία, γίνονται αντικείμενο πολιτικής – και όχι μόνο- εκμετάλλευσης.

Νέο  κίνημα επιτηδείων «αγανακτισμένων» επί θύραις; Ας ελπίσουμε, να μην το ζήσουμε πάλι. Άλλωστε,  προς το παρόν τουλάχιστον,  λείπει και ο «ηγέτης».