Του Δημήτρη Πολυχρονιάδη*
Με βάση δημοσιεύματα του τύπου, περί έκδοσης ακάλυπτων επιταγών από το Δήμο Αμαρουσίου για να πληρωθούν οφειλές του και τη συνεχιζόμενη απομάκρυνση (αποψίλωση των υπηρεσιών του Δήμου) των συμβασιούχων εργαζόμενων, που λήγει η σύμβασή τους (ήδη κάποιοι εργαζόμενοι στη Δημοτική συγκοινωνία που έληξε η σύμβασή τους παραμένουν στην εργασία τους χωρίς να γνωρίζουν πότε και αν θα πληρωθούν και με ποιο εργασιακό καθεστώς θα συνεχίσουν να εργάζονται, αν συνεχίσουν) μάλλον η ώρα της κρίσης για το Δήμο Αμαρουσίου δεν είναι μακριά.
Τα τεράστια χρέη του Δήμου που δημιουργήθηκαν από τις καταστροφικές πολιτικές οικονομικής διαχείρισης που εφαρμόστηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια από τις Δημοτικές αρχές της πόλης μας ήρθε η ώρα να πληρωθούν από όλους εμάς τους Δημότες.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται για άλλη μια φορά με στόχο τα συνήθη και δοκιμασμένα «υποζύγια» δηλ. τους πολίτες – δημότες εργαζόμενους, στην πλάτη των οποίων επιχειρείται να μεταφερθεί άλλο ένα δυσβάστακτο φορτίο χρέους, αυτό των Δήμων, μέρος του θεόρατου δημόσιου χρέους, που αν και δε δημιουργήθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων καλούμαστε σήμερα όλοι να το πληρώσουμε.
Με πολύ μεγάλη ευκολία θα μπορούσε κάποιος, κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου, να θυμηθεί τις εποχές των παχιών αγελάδων τις σπατάλες του κράτους και των Δήμων, τους διορισμούς «υμετέρων» πέρα κι έξω από κάθε διαδικασία διαφάνειας, τις φιέστες με επίκεντρο τα πρόσωπα των πολιτικών και δημοτικών αρχόντων κ. ά.
Είναι όμως όλα αυτά ικανά να δικαιολογήσουν τη δημιουργία ενός τεράστιου χρέους σαν το σημερινό, το οποίο καλούμαστε οι εργαζόμενοι να πληρώσουμε με τραγικές συνέπειες για το βιοτικό μας επίπεδο, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας;
Γιατί κάποιοι ξεχνούν το τρελό φαγοπότι των κατασκευαστικών εταιριών που έδρασαν και δρουν στην περιοχή μας, έχοντας ως στυλοβάτη τους το Δήμο Αμαρουσίου και τις διοικήσεις του την τελευταία εικοσαετία; Τη μετατροπή του Δήμου Αμαρουσίου σε γραφείο εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εταιριών αυτών και τις υπεράσπισης των κερδών τους σε βάρος του συμφέροντος του Δήμου και των Δημοτών, γιατί δεν την αναφέρει κανείς; Πόσο ζημιώθηκε ο Δήμος Αμαρουσίου από τις πολιτικές αυτές και πόσα εκατομμύρια (δραχμές και ευρώ) χάθηκαν για το Δήμο; Ακόμα πόσο τραγικές συνέπειες είχαν οι πολιτικές αυτές για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής όλων μας;
Μήπως οι φιλότιμες προσπάθειες των ΜΜΕ και των «αδέκαστων» και «αντικειμενικών» δημοσιογράφων που τα υπηρετούν σκοπεύουν να ξεχαστούν όλα τα παραπάνω και να δικαιολογήσουν και να επιβάλλουν στις συνειδήσεις των εργαζομένων την υποχρέωσή τους να «συμμετάσχουν αγόγγυστα» στην τιτάνια «εθνική» προσπάθεια της αποπληρωμής του χρέους με βάση το μνημόνιο, τον Καλλικράτη και την πολιτική της κυβέρνησης, μιας και δεν υπάρχει, όπως μας λένε, άλλος δρόμος για την έξοδο από την κρίση;
Κι ο λαός αποκοιμισμένος και αποπροσανατολισμένος αναζητά τρόπους να αντιδράσει και να προστατέψει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του, δηλ. όλα αυτά που κατοχύρωσε με θυσίες και αίμα από το τέλος του Β΄ παγκόσμιου πολέμου και μετά.
Πολλοί από τους απολογητές του συστήματος ανερυθρίαστα απευθύνονται στους πολίτες και τους λένε: « Μα εσείς οι ίδιοι φταίτε, που τόσα χρόνια ψηφίζετε και δίνετε τη δυνατότητα να σας κυβερνούν ακατάλληλοι και ανίκανοι άνθρωποι. Ας αλλάξετε τη μοίρα σας επιλέγοντας διαφορετική ψήφο».
Για να επιλέξουν όμως «τη σωστή λύση», οι πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά από τις «φωνές της λογικής». Μιας λογικής που αναγνωρίζει ως μοναδικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση την πολιτική της κυβέρνησης των εντολοδόχων του Δ. Ν. Τ. – Ε. Ε. – Ε. Κ. Τ., υπερασπιζόμενοι όλο το σάπιο οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας της Ν. Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Κι όποιος τολμήσει να μιλήσει και να πει ότι όλοι αυτοί που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση και αυτοί πρέπει να πληρώσουν και ν’ απομονωθούν πολιτικά, γιατί άλλα μας έλεγαν και μας έταζαν μέχρι πριν από μερικούς μήνες (τουλάχιστο έως τον Οκτώβριο του 2009), αμέσως βαφτίζεται ως αιθεροβάμων ή λαϊκιστής. Αλήθεια, γιατί κανείς από αυτούς τους δημοσιογράφους δεν αποκαλεί και τον πρωθυπουργό της χώρας κο Γ. Παπανδρέου ψεύτη και πολιτικό απατεώνα, από τη στιγμή που υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού υποσχόμενος καλύτερες ημέρες (ποιος ξεχνάει το προεκλογικό: «Λεφτά υπάρχουν….», ιδιαίτερα τώρα που αποκαλύπτεται ότι ο Γ. Παπανδρέου συνειδητά οδήγησε τη χώρα στα νύχια του Δ.Ν.Τ. υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των ξένων δανειστών);
Ακόμα χειρότερα αν κάποιοι επιδείξουν διάθεση αντίστασης απέναντι στη λαίλαπα των μέτρων που μας επιβάλλει η τρόικα παραδίδονται στη χλεύη των ΜΜΕ χαρακτηρισμένοι ως επαγγελματίες απείθαρχοι ή επαναστάτες εκ του ασφαλούς και λοιπά άκομψα και απίθανα.
Ο ρεαλισμός μάλιστα των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων τους φτάνει σε τέτοιο επικίνδυνο σημείο, ώστε να παρουσιάζουν την επικείμενη προδοτική πράξη της κυβέρνησης να ξεπουλήσει αντί πινακίου φακής την περιουσία του ελληνικού λαού και τον πλούτο της χώρας, υποθηκεύοντας το μέλλον όλων μας, ως επιβεβλημένη πράξη για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση δήθεν.
Ποια όμως είναι η αλήθεια πίσω από όλες αυτές τις φιλότιμες προσπάθειες του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ που προσφέρουν αφειδώς τις υπηρεσίες τους για τη «σωτηρία της ελληνικής οικονομίας» και του πολιτικού της προσωπικού;
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΦΤΑΣΕ και τώρα πρέπει ο καθένας να διαλέξει στρατόπεδο.
Η εσωτερική χρεοκοπία ήρθε και αγγίζει όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής των εργαζομένων, δηλ. την εργασία και το μισθό, τα βασικά αγαθά και τις κοινωνικές παροχές (παιδεία, υγεία κ.λ.π.), οι οποίες ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται και σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα είναι απλησίαστες για τους περισσότερους εργαζόμενους.
Το ίδιο τοπίο διαγράφεται και στο επίπεδο των Ο. Τ. Α., οι οποίοι ουσιαστικά με τον Καλλικράτη και το βάρος των σωρευμένων χρεών τους, οδηγούνται στην πλήρη ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών τους με ανταποδοτικό χαρακτήρα και στο ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας τους.
Αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσουν και για το Δήμο Αμαρουσίου και μάλιστα γίνεται προσπάθεια να περάσουν τη χρεοκοπία του Δήμου ως κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό, το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλες τις δημοτικές παρατάξεις ενωμένες στον κοινό αγώνα για τη «διάβαση της στενωπού».
Όσοι από εμάς διαφωνούμε και αντιδρούμε πρέπει λοιπόν με βάση το σχεδιασμό των κέντρων εξουσίας να αποδομηθούμε και απονομιμοποιηθούμε στη συνείδηση της κοινής γνώμης, μιας και οι λαϊκιστικές μας προτάσεις για επαναπρόσληψη και μονιμοποίηση των απολυμένων συμβασιούχων του Δήμου που εργάζονταν στην καθαριότητα και στους παιδικούς σταθμούς στοιχίζουν πολύ ακριβά στους Δημότες που πληρώνουν. Δε μας λένε όμως οι κύριοι αυτοί πόσο πιο ακριβά θα στοιχίσει σε όλους μας η εκχώρηση της αποκομιδής των απορριμμάτων του Δήμου σε ιδιωτικές εταιρίες και η ανάθεση της λειτουργίας των παιδικών σταθμών του Δήμου σε Σ.Δ.Ι.Τ. καθώς και το ξεπούλημα (αξιοποίηση το λένε τώρα) της Δημοτικής περιουσίας, βορρά στην εξυπηρέτηση του δημοτικού χρέους;
Αν ο δικός μας «φτηνός λαϊκισμός» να υπερασπιζόμαστε τη σταθερή και μόνιμη εργασία και να είμαστε αντίθετοι στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα της δημόσιας και της δημοτικής περιουσίας είναι ακριβός για την τσέπη των εργαζόμενων, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, πόσο πιο ακριβά θα πληρώσουμε τη δική τους χειραγώγηση, που μας οδηγεί κατευθείαν στην αποδοχή χωρίς αντιδράσεις των μέτρων της κυβέρνησης και της υποθήκευσης του μέλλοντος του δικού μας και των παιδιών μας;
Η λύση και αυτή τη φορά βρίσκεται στους αγώνες του λαού και των εργαζόμενων και όχι στις κοινοβουλευτικές μεθόδους ανάθεσης που μας προτείνουν.
Άλλωστε η εποχή μας είναι εποχή ανακατατάξεων και σε τέτοιες εποχές ο λαός μας βγάζει τον καλύτερο ή το χειρότερο αγωνιστικό εαυτό του.
Ποιος θα πίστευε λίγους μήνες πριν ότι χιλιάδες πολίτες θα σήκωναν τις μπάρες των διοδίων στους ιδιωτικοποιημένους εθνικούς δρόμους για να περάσουν αρνούμενοι να πληρώσουν;
Όλοι αυτοί που σηκώνουν τις μπάρες και περνούν δεν αρνούνται απλά να πληρώσουν το τίμημα των διοδίων ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΑΛΛΟ και να τους πουλάνε αέρα κοπανιστό και ψεύτικες υποσχέσεις για οικονομική ανάπτυξη μέσω της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, της ισχυρής Ελλάδας της Ο. Ν. Ε. και του ευρώ, της δήθεν αξιοκρατίας που καταδικάζει στην ανεργία χιλιάδες πολίτες κ. ά.
Αυτό φοβούνται οι κρατούντες ότι δηλ. ο λαός θα πάψει να ‘χει ψευδαισθήσεις και το ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ.
Εμείς δεν έχουμε πια ψευδαισθήσεις αναφορικά με το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε. ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΔΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ (γιατί αλήθεια μπόρεσε ο λαός της Ισλανδίας και δε μπορούμε εμείς;).
Το ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ (μάλιστα τώρα κάποιοι από αυτούς αποδίδονται «δικαιωμένοι» από την ελληνική δικαιοσύνη στην κοινωνία για να διεκδικήσουν και πάλι την ψήφο του λαού) ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ – ΔΗΜΟΤΕΣ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
* Ο Δ. Πολυχρονιάδης είναι Δάσκαλος και Αιρετός και ανακλητός εκπρόσωπος της Αριστερής Ριζοσπαστικής Δημοτικής Κίνησης Αμαρουσίου ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
