Υπάρχει μια πολύ διαδεδομένη σύγχυση μεταξύ Πολιτικής και Πολιτικών.
Πολιτική είναι το σύνολο των διαδικασιών, μηχανισμών, επιλογών και κανόνων, που διέπουν κάθε κοινωνία και καθορίζουν την πορεία της. Κοινωνία χωρίς Πολιτική, δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική συμβίωση, η οποία με τη σειρά της είναι όρος επιβίωσης του ανθρώπινου είδους.
Ως αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης και προόδου του ανθρώπου, η Πολιτική είναι ηθικά ουδέτερη. Η φράση «Η Πολιτική είναι βρώμικη» που συχνά ακούγεται, είναι προϊόν της προαναφερόμενης σύγχυσης
Συνήθης αντιδιαστολή: «Άλλο η Θρησκεία και άλλο οι Ιερείς». Γίνεται όταν οι ιερείς παρεκτρέπονται από όσα διακηρύσσει η θρησκεία, που (υποτίθεται ότι) υπηρετούν. Μία ανάλογη αντιδιαστολή επιβάλλεται και μεταξύ πολιτικής και πολιτικών.
Η Πολιτική, ως η κρισιμότερη και ζωτικότερη λειτουργία κάθε κοινωνίας, αφορά και ενδιαφέρει όλα τα μέλη της. Απαξίωση της Πολιτικής, ισοδυναμεί με α-συνείδητη άρνηση της κοινωνικής και ιστορικής μας υπόστασης, αν όχι και της ύπαρξής μας.
Επειδή η οργάνωση και εξέλιξη, δηλαδή, η Ιστορία κάθε κοινωνίας είναι έργο ανθρώπινο, η πολιτική λειτουργία τους ασκείται από ανθρώπους, που στις προηγμένες και ώριμες κοινωνίες, αποκαλούνται Πολιτικοί.
Οι Πολιτικοί, όπως κάθε ανθρώπινη ομάδα, έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά, νοοτροπίες, αντιλήψεις και επιδιώξεις.
Κάθε γενίκευση είναι εξ΄ ορισμού εσφαλμένη. Ούτε όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, ούτε όλοι είναι κακοί, ούτε όλοι είναι ανίκανοι, ούτε όλοι είναι ιδιοτελείς. Όπως ακριβώς υπάρχουν διεφθαρμένοι και έντιμοι, καλοί και κακοί, ανιδιοτελείς και ιδιοτελείς, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κ.τ.λ., έτσι συμβαίνει και με τους Πολιτικούς. Και αυτό ανάγεται στην ανθρώπινη φύση, η οποία είναι κοινή και συμπεριλαμβάνει θετικά και αρνητικά μεγέθη και ιδιότητες, που ούτε εμφανίζονται ούτε εξαλείφονται, με βάση την ασκούμενη δραστηριότητα.
Βέβαια, η ιδιαίτερη φύση της Πολιτικής επηρεάζει και ενδεχομένως μεγενθύνει τα ελαττώματα και τις παθογένειες των Πολιτικών. Όσοι αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τις τύχες των άλλων (κοινωνών, κρατών, εθνών) έχουν αυξημένη ευθύνη δεν μπορεί να κρίνονται, όπως αυτοί που περιορίζονται στον ατομικό τους κύκλο.
Η αυξημένη ευθύνη, συνεπάγεται αυξημένες απαιτήσεις και αυστηρότερη κριτική, η οποία στα ανοικτά πολιτικά συστήματα μπορεί να είναι άδικη και υπερβολική ή ακόμα χειρότερα να ασκείται αδιάκριτα και ισοπεδωτικά.
Η Πολιτική, εξάλλου, εκ των πραγμάτων ενέχει τραχύτητα και θέτει σκληρά διλήμματα, αλλά και την αίγλη άσκησης και τα «λάφυρα» της εξουσίας.
Η τραχύτητα και τα σκληρά διλήμματα, αποτρέπουν από την ενασχόληση με την Πολιτική σημαντικούς αλλά ευαίσθητους ανθρώπους.
Αντίθετα, η αίγλη και τα «λάφυρα» της εξουσίας και το ευρύ πεδίο επιβεβαίωσης που παρέχει, την κάνουν ιδιαίτερα ελκυστική για τυχοδιώκτες, ανασφαλείς και «ευάλωτους» στους πειρασμούς.
Η συνδυαστική επίδραση των δύο ιδιαίτερων αυτών παραγόντων, ίσως διαφοροποιεί προς το χειρότερο στατιστικά, το πολιτικό προσωπικό, σε σχέση με άλλες ανθρώπινες ομάδες.
Κατά την κυνική διατύπωση του Χένρι Κίσινγκερ,
«Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δυσφημούν το υπόλοιπο δέκα τα εκατό».
Αν στο κατά Κίσινγκερ 90% των διεφθαρμένων προσθέσουμε και το ποσοστό των έντιμων αλλά ανίκανων, θα καταλήξουμε σε απογοητευτικό συμπέρασμα για το ποσοστό έντιμων και ικανών Πολιτικών.
Αυτό μάλλον εξηγεί τη σύγχυση μεταξύ Πολιτικής και Πολιτικών, που επισημάναμε στην αρχή.
Το να αναφερόμαστε, όμως, μόνο στους Πολιτικούς, δεν φτάνει. Στη δημοκρατία τουλάχιστον, στην οποία έχουμε την τύχη να ζούμε, μεγάλη ευθύνη για τους διεφθαρμένους, τους τυχοδιώκτες και τους ανίκανους Πολιτικούς, βαρύνει τους ίδιους τους πολίτες. Γιατί η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα. Είναι και μεγάλη ευθύνη.
* Ο κ. Καρπέτας, είναι επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο Μεταμόρφωσης. Διετέλεσε δήμαρχος της πόλης από το 2010 έως το 2019.
