Νεαρή ηθοποιός τελειώνει γνωστή δραματική σχολή της Αθήνας και ετοιμάζεται να βγει στη μεγάλη αρένα που λέγεται ελληνικό θέατρο.
Έχει ακούσει για κλίκες, για γνωστούς και φίλους που πάντα παίρνουν αμέσως τους ρόλους, για σκηνοθέτες που επιδιώκουν σεξουαλική επαφή με ηθοποιούς προκειμένου να τις προωθήσουν.
Τα ξέρει, άλλα τα πιστεύει και άλλα όχι, σε κάθε περίπτωση πάντως είναι αποφασισμένη να πετύχει. Έχει ταλέντο –της το επιβεβαίωναν όλοι οι δάσκαλοι της στη σχολή- έχει θέληση και θα τα καταφέρει.
Στην πρώτη οντισιόν που πάει, περιμένει έξω από την αίθουσα μαζί με άλλες 20 κοπέλες. Όλες νεαρές, όλες γεμάτες όνειρα, όλες με θέληση για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Ο γνωστός σκηνοθέτης που ανεβάζει την παράσταση την περιμένει στην μεγάλη αίθουσα. Μόνος. Παραξενεύεται αλλά συνεχίζει. Της ζητάει να διαβάσει ένα μονόλογο και μετά να παίξει μαζί του μια σκηνή.
Ανεβαίνει μαζί της στη σκηνή και την καθοδηγεί. Η σκηνή είναι ερωτική, το έργο έχει και τέτοιες. Αναπόφευκτό σκέφτεται. Αμέσως μετά ο σκηνοθέτης της ζητάει να ανεβάσει λίγο πιο ψηλά τη φούστα της και να παίξει την σκηνή λίγο αισθησιακά. Και λίγο ακόμα πιο ψηλά η φούστα. Μέχρι που αποφάσισε ότι έπρεπε να τη βγάλει. Όπως και το εσώρουχο της. Το απαιτεί ο ρόλος. Θέλει ο σκηνοθέτης να δει αν μπορεί να ερμηνεύσει την μοιραία παθιασμένη ηρωίδα. Γυμνή.
Τελειώνει την οντισιόν σαστισμένη. Τα πήγε πολύ καλά την ενημερώνει εκείνος αλλά για το επόμενο στάδιο θα πρέπει να πάει σπίτι του. Εκεί θα είναι πιο ήσυχη και θα μπορέσουν να παίξουν τη σκηνή σε φυσικό χώρο. Αφήνει σαφές υπονοούμενο ότι μόνο έτσι είχε ελπίδες να πάρει το ρόλο. Την κοιτάει μια ακόμα φορά πάνω στη σκηνή, γυμνή και τρομαγμένη. Χαμογελάει και της ζητάει να φύγει.
Στο κρεβάτι ή στην… ανεργία
Η νεαρή ηθοποιός πήγε τελικά στο σπίτι του σκηνοθέτη. Όπως είχε φανταστεί η πρόταση για σεξουαλική συνεύρεση προκειμένου να πάρει τον ρόλο ήρθε στα πρώτα λεπτά της επίσκεψης. Μέχρι να αποφασίσει να φύγει της είχε ήδη επιτεθεί. Αφού πήγε μέχρι εκεί ήταν σίγουρος ότι θα τη ρίξει στο κρεβάτι.
Η κοπέλα πάλεψε λίγο και κατάφερε να φύγει. Δεν πήρε εκείνο τον ρόλο. Ούτε και αρκετούς ακόμα από αυτούς που διεκδίκησε. Έμεινε στο χώρο, δεν το έβαλε κάτι, αλλά πάλεψε πολύ για μια πορεία όχι αντάξια του ταλέντου της. Έτσι πιστεύει εκείνη. Αλλά δεν θα μάθει τελικά ποτέ.
Η παραπάνω ιστορία είναι παρόμοια με δεκάδες που ακούγονται στο ελληνικό θέατρο εδώ και δεκαετίες. Σκηνοθέτες που τάζουν ρόλους μόνο αν οι ηθοποιοί ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Δάσκαλοι σε δραματικές σχολές που υπόσχονται γνωριμίες και θέσεις αν οι μαθητές είναι πιο «πρόθυμοι», μεγάλοι ηθοποιοί ικανοί να σε καταστρέψουν αν δεν τους κάτσεις, αν δεν τους λες κάθε μέρα πόσο φανταστικοί είναι, αν δεν ικανοποιήσουν ότι τρελό σκεφτούν επί σκηνής, αν δεν είσαι πιόνι σε μια παρτίδα στημένη.
Αυτά είναι περιστατικά που ακούμε εδώ και 20 χρόνια. Δεν ήμουν σε κανένα μπροστά και δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι ισχύουν. Αλλά το κλίμα ήταν σίγουρα αυτό. Τα ακούγαμε στα μπαρ, στα καμαρίνια, στις συνεντεύξεις. Μόνο που τώρα ξέρουμε και ονόματα και χρονολογίες και παραστάσεις. Σιγά σιγά βλέπουν το φως της δημοσιότητας περιστατικά που ξαφνιάζουν και σοκάρουν.
Χυδαίες συμπεριφορές από καλλιτέχνες που το κοινό αγαπάει πολύ. Λεκτική, σωματική βία, σεξουαλικές επιθέσεις, βιασμοί σε συναδέλφους, μαθητές σχολών ακόμα και ανήλικους.
Όσοι είναι ένοχοι είναι επιτέλους ευκαιρία να απομακρυνθούν από τον χώρο. Όσες υποθέσεις περιέχουν ποινικά αδικήματα να βρουν τον δρόμο της δικαιοσύνης και όσες είναι ηθικά απαράδεκτες να οδηγήσουν τους δράστες εκτός θεάτρου. Όχι μόνο προσωρινά, αλλά για πάντα.
Αλλά μετά; Εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα. Μετά να μην καταστραφεί μόνο η καριέρα όσων δικαίως κατηγορήθηκαν αλλά να σταματήσουν και οι υπόλοιποι.
Οι σκηνοθέτες που κλείνουν προσωπικές οντισιόν σε σπίτια και υπόσχονται καριέρες. Αυτοί που απειλούν ηθοποιούς αλλά και σκηνογράφους, φωτιστές και ενδυματολόγους ότι του χρόνου θα πάρουν τη μεγάλη δουλειά αρκεί να περάσουν από το κρεβάτι τους. Και αν όχι θα καταστραφούν. Και πολλοί αρνήθηκαν και όντως καταστράφηκαν.
Περιστατικά με ονοματεπώνυμο που δεν γίνονται μόνο στο εμπορικό θέατρο αλλά και σε όλα τα είδη. Σοβαροί σκηνοθέτες με πολλά γαλόνια στο ενεργητικό τους έχουν φερθεί ανάρμοστα, αντιεπαγγελματικά, ντροπιαστικά. Δημοσιογράφοι έχουν λανθασμένα καταλάβει ότι μπορούν να φέρονται όπως θέλουν σε καλλιτέχνες που απλώς έχουν φιλοξενήσει σε εκπομπές, πάνελ, ραδιόφωνα και εφημερίδες.
Όλα μέρος του ίδιου προβλήματος. Αυτού που θέλει τον ισχυρό να χρησιμοποιεί την εξουσία του για να ικανοποιεί τα δικά του πάθη. Και επειδή στο ελληνικό θέατρο «πήξαμε» στους ισχυρούς με αρρωστημένα πάθη. Καιρός να ξεσκαρτάρουμε.
