Άρθρο του Κώστα Λουκέρη, Εκπαιδευτικού, Αναπληρωματικού Μέλους του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων
Σε άρθρο του ο κ. Κώστας Λουκέρης, Εκπαιδευτικός, Αναπληρωματικό Μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων, υπογράφει την παρακάτω ανακοίνωση για τις συγχωνεύσεις των σχολείων στην οποία σημειώνει: “Ο χώρος της Παιδείας συνεχίζεται να ταράζεται, αυτή τη φορά από τις επιλογές του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων σχετικά με τις συνενώσεις σχολείων.
Ως Οικολόγοι Πράσινοι αποφεύγουμε τις τοποθετήσεις μαύρο-άσπρο. Και στην περίπτωση αυτή των συνενώσεων δε θα υποκύψουμε λέγοντας ούτε ένα αντιεπιστημονικό «ναι», ούτε ένα φιλολαϊκό «όχι».
Κι αυτό γιατί το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει να πετύχει. Αν και αρνείται ότι εντάσσει ξεκάθαρα αυτή την πρόταση στις επιταγές του ΔΝΤ για εξοικονόμηση πόρων, δε μας έχει δώσει καμιά μελέτη για το πώς και πού θα αξιοποιηθούν τα κονδύλια που θα εξοικονομηθούν κι αν θα αξιοποιηθούν καν στην πολύπαθη παιδεία. Ούτε μπήκε στον κόπο άλλωστε να εμπλακεί σε μιαν ειλικρινή κουβέντα σε τοπικό επίπεδο με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, πέρα από συζητήσεις σε χρόνους ρεκόρ με Δημάρχους.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν σχολεία που λειτουργούν κατ’ όνομα. Άλλα πάλι ιδρύθηκαν ή συντηρούνται για πελατειακούς λόγους. Κάποιων η οργανικότητα σε θέσεις εκπαιδευτικών είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού των εκάστοτε ημετέρων, οι οποίοι ενίσχυαν το μακρύ χέρι του κόμματος στην πολιτεία, στο συνδικαλισμό και την εκπαίδευση.
Όμως ποιος εξέθρεψε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα, στο οποίο απουσιάζει ο ορθός λόγος σε επίπεδο σχεδιασμού και υλοποίησης της εκπαιδευτικής πολιτικής; Η απάντηση είναι απλή: είναι οι ίδιοι που τώρα διατείνονται πάλι ότι στόχο έχουν το «ψηφιακό σχολείο»… Ίσως βέβαια νομίζουν οι κυβερνώντες μας ότι ο εικονικός χώρος του διαδικτύου θα αποτελέσει την εναλλακτική λύση στα σχολεία ‘υπό κατάρρευση’. Αυτό που μένει πάντως είναι η κρατικίστικη νοοτροπία ότι μια Υπουργός στο Μαρούσι, μελετώντας αρχιτεκτονικά σχέδια (όπου υπήρχαν), πίνακες με αριθμούς μαθητών (όπου υπήρχαν)και συμβουλευόμενη τους ‘δικούς της ειδικούς’ (αυτοί πάντα υπάρχουν) μπορεί να αποφασίσει για τα σχολεία από το Σουφλί ως τη Γαύδο κι από τον Άγιο Γερμανό στην Πρέσπα ως το Καστελόριζο, ξέρετε αυτό το νησάκι της… Μεσογείου.
Στο Δήμο μας οι σοφοί του Αμαρουσίου αποφάσισαν ότι θα συγχωνευτούν τα 1ο και 3ο Γυμνάσια Χολαργού, τα 1ο και 3ο Γενικά Λύκεια Χολαργού, τα 1ο και 2ο Γυμνάσια Παπάγου και τα 1ο και 2ο Γενικά Λύκεια Παπάγου. Δε θα μπούμε στον πειρασμό να υιοθετήσουμε άκριτα ούτε την συντεχνιακή προσέγγιση που έχει να κάνει με την αναστάτωση του εκπαιδευτικού κόσμου, ούτε την αριθμητική προσέγγιση μαθητών ανά τετραγωνικό μέτρο προαύλιου χώρου, μα ούτε και την εξαπλουστευμένη συγκατάβαση σε ένα μέτρο που φωνάζει «εξοικονόμηση πόρων». Σίγουρα όμως προτεραιότητα στη σκέψη μας είναι οι νέοι πολίτες – μαθητές, οι οποίοι αλλάζοντας γειτονιά και σχολικό περιβάλλον θα καταλάβουν άμεσα τι εννοούσαν οι εκάστοτε υπουργοί, όταν τους διαβεβαίωναν ότι η νεολαία είναι το μέλλον αυτής της χώρας…
Η δικιά μας αντίδραση πηγάζει από τη βαθειά μας πεποίθηση ότι, εάν θέλουμε να μετατρέψουμε την αδιαφορία για τα δημόσια αγαθά σε ενεργό συμμετοχή, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτά τα ζητήματα που μας πονούν στη γειτονιά μας. Πηγάζει από το γεγονός ότι στις κοινωνίες μας, όπου κυριαρχεί η ατομικότητα, προϊόν της οποίας είναι και το σάπιο πια πολιτικό πελατειακό σύστημα, η τοπικότητα και μόνον αυτή είναι που μπορεί να δώσει μιαν υγιή ώθηση συμμετοχής και δραστηριοποίησης. Άρα η προσέγγιση του Υπουργείου Παιδείας χωλαίνει εξαρχής, μια που αναπαράγει δια της μεθόδου επιβολής των συγχωνεύσεων έναν κρατικίστικο σχεδιασμό που μας έφτασε εδώ.
Το «καρπούζι», στο οποίο αναφέρομαι στον τίτλο αυτού του άρθρου, είναι η δικιά μας Παιδεία, το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, τα δικά μας σχολεία, τα δικά μας θρανία, οι δικοί μας πίνακες, οι δικές μας κιμωλίες και οι δικοί μας διαδραστικοί πίνακες (χα, ψηφιακό σχολείο), μια που φτιάχτηκαν από όσα χρήματά μας δεν ‘παρακράτησαν’ οι φωστήρες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 και μετά από τους φόρους ΜΑΣ.
Όταν λοιπόν, αφού έχεις κατασπαταλήσει υπάρχοντα ή μη υπάρχοντα κονδύλια, χρεώνοντας τους γονείς μου, εμένα, τα παιδιά μου και τα δισέγγονά μου, αφού με διαβεβαίωνες πάντα ότι “πάμε καλά”, ενώ παράλληλα συγκέντρωνες κι έχεις πλέον τεράστιο ατομικό πλούτο και κάποτε φτάνεις στο μη παρέκει, μάλλον πρέπει να ρωτήσεις εμένα κι όχι να συνεχίσεις να με οδηγείς από παγόβουνο σε ύφαλο κι από ξέρα σε σκόπελο.
Στο ερώτημα «υπέρ ή κατά των συγχωνεύσεων στα σχολεία της πόλης μας» απαντάμε ξεκάθαρα: εξηγήστε μας τι θέλετε, πώς θα το πετύχετε, πώς θα εξασφαλίσετε ότι όλα όσα διατείνεστε ότι θα συμβούν θα συμβούν όντως ή θα μείνουν στα χαρτιά, δείξτε μας πώς εντάσσεται αυτό το μέτρο σε μια λογική αναδιάταξης του εκπαιδευτικού μας συστήματος κι επιτέλους καταλάβετε ότι, όταν μιλάτε για το δικό μας σχολείο, στη δικιά μας γειτονιά, στη δικιά μας πόλη εμείς προτείνουμε να βρίσκουμε λύσεις μεταξύ μας κι όχι αναζητώντας την καθοδήγηση της εκ Αμαρουσίου και των περί αυτής σοφών, πολλοί από τους οποίους έχουν συνδράμει τα μέγιστα στην κατρακύλα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.”
