Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η ομιλία της Κέλλυ Σκλαβούνου την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου το απόγευμα στην αίθουσα της Π. Δέλτα του Δημοτικού Σχολείου “Πόλκα-Φροέλεν” .
Σε μια κατάμεστη αίθουσα από μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, φίλους και δημοσιογράφους η Κέλλυ Σκλαβούνου (Βαλκανιονίκης και μέλος της Εθνική Ομάδας Ιππικής Δεξιοτεχνίας) με έναν ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο που άφησε έκπληκτους τους παρευρισκόμενους, περιέγραψε πώς από πολύ μικρή ηλικία μέχρι ακόμα και σήμερα παλεύει για τις δικές της κατακτήσεις και πώς από εδώ και πέρα θα δώσει τον αγώνα της για να βοηθήσει παιδιά τα οποία αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες.
«…απόψε είμαι εδώ για να σας μιλήσω για την δυσλεξία όχι ως ειδικός αλλά ως μια περήφανη δυσλεκτική και πεισματάρα » .
…Προς Θεού, δε λέω ότι γιατρεύτηκα, η δυσλεξία δεν είναι πάθηση για να γιατρευτεί, είναι κομμάτι του εαυτού μου, είναι σαν ένα αόρατο λάστιχο που είναι δεμένο στο πόδι μου. Με τα χρόνια ξεχειλώνει, ίσως και να ξεχνάω ότι υπάρχει αλλά σε στιγμές που δεν το περιμένω ξανατεντώνει. Σημασία έχει ότι, ό,τι πρόβλημα κι αν μου δημιουργήσει στιγμιαία θα το αντιμετωπίσω σαν ένα παλιό φίλο από τον στρατό και όχι σαν φάντασμα που ήρθε να με στοιχειώσει … ».
«… Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε στη μητέρα μου για δυσλεξία ήταν στο προ-νήπιο , η νηπιαγωγός μου εδώ στο “πόλκα-φροέλεν” (Γωγώ Ράλλη) , όταν παρατήρησε ότι δεν ζωγράφιζα ποτέ μέσα στις γραμμές και ότι δυσκολευόμουν να συσχετίσω τον όγκο με το βάρος (πχ κολοκύθα)…».
«…Στη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων πολλοί δάσκαλοι-καθηγητές με έχουν χαρακτηρίσει με διάφορα επίθετα χαζή, τεμπέλα, αδιάφορη, τσαπατσούλα ενώ στην πραγματικότητα δεν καταλάβαιναν πως εγώ σε σχέση με τα άλλα παιδιά έκανα διπλή προσπάθεια γιατί εκτός από τις σχολικές εργασίες έπρεπε να μάθω πώς να μαθαίνω…».
«…Ευτυχώς για μένα βρήκα ένα σχολείο όπου η δυσλεξία δεν θεωρείται κολλητική ασθένεια αλλά απλά μια διαφορετικότητα…».
«…Για μένα το άλογο ήταν η σανίδα σωτηρίας μου . Δε με κατέκρινε ποτέ για τα λάθη μου. Ήταν κάτι που έκανα επειδή το αγαπούσα και όχι επειδή έπρεπε. Με το να εξασκούμαι στην ιππασία κατάφερα να βελτιώσω τον συγχρονισμό ματιού –ακοής και σωματικής κίνησης…».
Απευθυνόμενη στους εκπαιδευτικούς, γονείς και φίλους αναφέρθηκε ότι αντιλαμβάνεται πως είναι δύσκολο να καταλάβουν τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό των δυσλεκτικών. Παρ’ όλα αυτά όπως τόνισε, το πιο σημαντικό είναι να προσπαθήσουν να καταλάβουν και να θυμούνται ότι που και που πρέπει να λένε κι ένα… μπράβο!!! σκέτο , χωρίς αλλά….
«…πολλές φορές ένα παιδί με δυσλεξία νιώθει ότι έχει ένα τοίχο μπροστά του, το χειρότερο όμως είναι, τα τούβλα αυτού του τοίχου να είναι και οι ίδιοι του οι γονείς…».
Μιλώντας προς τους μαθητές τους παρότρυνε να παλεύουν για κάθε πόντο. . . «μπορεί να μη ξέρετε τη λύση σε κάποια άσκηση στο τεστ αλλά πρέπει να προσπαθείτε, βαθμός -1 δεν υπάρχει…!!!».
Εμείς οι δυσλεκτικοί πρέπει να θυμόμαστε ένα πράγμα :
«…Μπορούμε να κάνουμε τα “πάντα” το μόνο που χρειάζεται είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας. Για να είσαι καλός σε κάτι πρέπει πρώτα να το αγαπήσεις, και συνέχισε…. οι πιο σημαντικοί άνθρωποι ήταν και είναι οι γονείς μου που πάντα παλεύουν στο πλευρό μου και με υπερασπίζονται ενάντια σε εκείνους που με την άγνοιά τους με ισοπέδωναν.”
Σχεδόν κάπου εδώ η Κέλλυ έκλεισε την ενημέρωσή της ευχαριστώντας όλους που ήρθαν να την ακούσουν. Ένα ακροατήριο που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να χειροκροτεί αυτή την όμορφη σεμνή 20χρονη κοπέλα, που όλοι ήθελαν να την αγκαλιάσουν και να την ευχαριστήσουν για τον τρόπο με τον οποίο μίλησε στις καρδιές μας.
Στην εκδήλωση αυτή εκτός από γονείς, εκπαιδευτικούς και φίλους παρευρέθηκαν και παράγοντες από τον Ελληνικό Ιππικό Όμιλο, την Ομοσπονδία και αρκετοί φίλοι και φίλες της από τον ‘Ιππικό Όμιλο Παραδείσου.
