Η θέση της Εκκλησίας για τον εμβολιασμό

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για το νέο εμβόλιο και την προετοιμασία για τον εμβολιασμό των ανθρώπων, με σκοπό να προστατευτούν από την πανδημία του κορωνοϊού (Covid-19). Κάθε πανδημία είναι ένας πόλεμος, ο οποίος αντιμετωπίζεται με φάρμακα, εμβόλια, ιατρική παρακολούθηση. Όλα τίθενται στην υπηρεσία της προστασίας της σωματικής υγείας, που δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για την ανάπτυξη του ανθρώπου, για την εκπλήρωση των σκοπών του και κυρίως για την ένωσή του με τον Θεό. Σε αυτόν, λοιπόν, τον πόλεμο ένα όπλο είναι το εμβόλιο, όπως γίνεται και σε άλλες ασθένειες. Με το εμβόλιο ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μας, για να αντιμετωπίσει κάθε ξένο σώμα (αντιγόνο) που εισέρχεται σε αυτό.
Στην εποχή μας γίνεται εμβολιασμός κατά πολλών ασθενειών από την γέννηση ενός παιδιού μέχρι την ηλικία των δέκα (10) ετών. Όλοι μας τα έχομε κάνει. Γίνεται, λοιπόν, υποχρεωτικός εμβολιασμός για δεκατρείς (13) ασθένειες και προαιρετικός για τρεις (3): ηπατίτιδα Α΄, ροταϊό, φυματίωση. Σύνολο εμβολίων δεκαέξι (16). Αναλυτικά: στον πρώτο χρόνο της ζωής από το τέλος του 2ου μήνα γίνονται ἕξι(6) εμβόλια σε ένα, το λεγόμενο εξαδύναμο, για διφθερίτιδα, τέτανο, πολυομελίτιδα, κοκκίτη, αιμόφιλο της ινφλουέντζα, ηπατίτιδα Β΄, και αυτό γίνεται σε τρεις δόσεις, τον 2ο, 4ο και 6ο μήνα αντίστοιχα.
Το 7ο εμβόλιο γίνεται για πνευμονιόκοκκο· το 8ο για μηνιγγιτιδόκοκκο· το 9ο εμβόλιο για ροταϊό· στον 15ο μήνα της ζωής του παιδιού γίνεται το 10ο εμβόλιο για την ιλαρά. Το 11ο εμβόλιο για την ερυθρά· το 12ο για την παρωτίτιδα· το 13ο εμβόλιο για την ανεμοβλογιά. Στους 18 μήνες της ζωής γίνονται τα επαναληπτικά εμβόλια για την μηνιγγίτιδα και την ηπατίτιδα. Στην διετία του παιδιού γίνεται το επαναληπτικό εμβόλιο του πνευμονιόκοκκου. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και άλλα εμβόλια, που κάνουμε σε μεγαλύτερες ηλικίες, και μάλιστα το εμβόλιο της γρίπης κάθε χρόνο, στο οποίο προστίθενται και διάφορα στελέχη του ιού.
Το ότι αυξήθηκε το προσδόκιμο όριο ηλικίας του ανθρώπου οφείλεται στην προσφορά της ιατρικής επιστήμης με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και των εμβολίων. Αυτή μας βοηθά στην παράταση της βιολογικής μας ζωής, ώστε να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε, τους συνανθρώπους μας και να προετοιμαστούμε καλύτερα με μετάνοια και προσευχή να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο και να συναντήσουμε τον Χριστό.
Οι Χριστιανοί, βέβαια, πέρα από την προστασία της βιολογικής ζωής που είναι δώρο Θεού στον άνθρωπο, πρέπει να φροντίζουμε και για την πνευματική μας ζωή, γιατί ο άνθρωπος είναι δισύνθετος, είναι πνεύμα και ύλη (σώμα). Σε αυτήν μας βοηθούν τα πνευματικά εμβόλια, που είναι η συμμετοχή μας στα σωτήρια Μυστήρια της Εκκλησίας, το Βάπτισμα και το Χρίσμα και το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δηλαδή η Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που είναι το «αντίδοτο του μη αποθανείν».
Το τελευταίο διάστημα μετά την ανακάλυψη και παραγωγή των εμβολίων για την ασθένεια του κορωνοϊού (Covid-19), διεξάγεται ένας μεγάλος και έντονος διάλογος ανάμεσα στους υποστηρικτές και στους αντιπάλους του συγκεκριμένου εμβολίου. Μάλιστα, υπάρχουν και αντιρρήσεις από πλευράς μερίδας ιατρών και έχω την γνώμη ότι η συζήτηση αυτή πρέπει να εξαντληθεί μεταξύ των επιστημόνων – ιατρών και μόνο, για το καλό της ιατρικής επιστήμης και γενικότερα του ανθρώπου. Άλλωστε, με τον επιστημονικό διάλογο η ιατρική επιστήμη αφ’ ενός μεν διασφαλίζεται, αφ’ ετέρου δε αναπτύσσεται ακόμη περισσότερο. Νομίζω ότι το θέμα αυτό του εμβολιασμού δεν είναι θεολογικό· είναι ζήτημα καθαρά σωματικής υγείας του ανθρώπου και τον πρώτο λόγο έχει η ιατρική επιστήμη και ο θεράπων ιατρός του κάθε ανθρώπου, ο οποίος γνωρίζει το ιατρικό ιστορικό του. Αν θελήσει κάποιος να αναζητήσει συνωμοσίες σε αυτά τα θέματα, εύκολα μπορεί να βρει. Τότε, όμως, πρέπει να κλειστεί σε ένα φανταστικό κόσμο, να μη χρησιμοποιεί την σύγχρονη τεχνολογία ούτε τα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης σε όλες τις πτυχές της ζωής και να ζει απομονωμένος, όπως κάτι ιδιόρρυθμες κοινότητες ανθρώπων που ζουν σε φάρμες στην φύση αποκεκομμένες από την ανθρώπινη κοινωνία. Την ίδια στιγμή έχει τεθεί και το θέμα κατά πόσον η Εκκλησία μπορεί να συστήσει τον εμβολιασμό ή μη των ανθρώπων.
Η θέση της Εκκλησίας.
«Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, στις Συνεδρίες αυτής, 12ης και 13ης μηνός Ιανουαρίου 2021, επελήφθη του ζητήματος περί του εμβολιασμού για την προστασία από την πανδημία του κορωνοϊού (COVID-19). Παρακολουθεί στενά το ζήτημα αυτό μέσω της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής, η οποία με συνεχείς αναφορές της ενημερώνει το Συνοδικό Σώμα για όλες τις εξελίξεις. Στο πλαίσιο αυτό η Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε ότι, κατόπιν γενομένης έρευνας, τα εμβόλια κατά της ασθένειας covid-19, που επί του παρόντος χρησιμοποιούνται στην Πατρίδα μας, δεν απαιτούν την χρήση καλλιεργειών εμβρυϊκών κυττάρων για την παραγωγή τους. Με αφορμή την ανωτέρω ενημέρωση η Ιερά Σύνοδος επαναλαμβάνει, ιδίως προς όσα από τα μέλη της παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα σενάρια απειλής και κινδύνων, στηριζόμενα μονομερώς και ανεξέλεγκτα είτε σε διογκωμένες δημοσιογραφικές πληροφορίες κυρίως από το διαδίκτυο, είτε διακατέχονται από διάφορες προκαταλήψεις, ότι η επιλογή του εμβολιασμού δεν είναι ζήτημα τόσο θεολογικό ή εκκλησιαστικό, αλλά κυρίως ἰατρικο-επιστημονικό και αποτελεί ελεύθερη προσωπική επιλογή του κάθε ανθρώπου σε επικοινωνία με τον ιατρό του, χωρίς ο εμβολιασμός να συνιστά έκπτωση από την ορθή Πίστη και ζωή. Άλλωστε, ήδη ένας εκ των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος εμβολιάστηκε, εκπροσωπώντας και τον μη δυνάμενο για ιατρικούς λόγους να εμβολιαστεί Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο.»
Αυτή, λοιπόν, είναι η θέση της Εκκλησίας για τον εμβολιασμό. Οποιαδήποτε άλλη άποψη ή γνώμη οποιουδήποτε κληρικού αποτελεί προσωπική του γνώμη και δεν εκφράζει την Εκκλησία.